GÜNEŞİN KAHİNİ

29#İlk Kehanetler

Multimedya: Lana Del Rey 'Video Games'

***
Gerçekten uzun bir ömrümüz mü vardı? Bu günden sonraki günlerden kaç tanesi eşlik edecekti varlığımıza? Bütün ömrümüze mi sahiptik yoksa sadece bugünümüze mi? Her an veda edebileceğimiz bir dünyaya ne denli bağlandığımızın farkında olmadık hiçbirimiz. O kadar fazla şeyi tuttuk ki içimizde, muhtemelen paralel evrenlerden birinde şişip patlıyoruzdur. Duyguları görevlere, görevleri günlere bölüştürdük ve o günlerden hiçbiri bugün olmadı. Oysa yaşadığımız her gün aslında ölmeden önceki son günümüz değil miydi?

Birçok şeyi ertelenmiştim, çocukluğumda oyun oynamayı ertelenmiştim ders çalışmak için. Oysa artık çocuk değildim ve o oyunları bir daha oynayamamıştım. Ergenliğimde duygularımı, arkadaşlarımla eğlenmeyi ve anın tadını çıkarmayı ertelenmiştim. Artık erge n de değildim ve bir daha hiç o duyguları yaşayamamıştım. Gençliğimin en güzel yıllarını ders çalışmaya harcamıştım ve yolun sonunda ders çalışmak sadece ders çalışmış olmama yaramıştı.

Şimdi ise rüyalar görüyordum her gece, sanki bütün anılarına engel olduğum Aybüke 'sen benim anılarımı çaldın ben ise gecelerini çalıyorum' der gibiydi. Kendimi kendime düşman etmiş olmalıydım çünkü üç gecedir uykuya daldığım andan uyandığım zamana kadar garip rüyalar görüyordum. Çocukluğumu görmüştüm ve ne yazık ki bir kâbustan eksik kalmayan o rüyanın her ayrıntısını hatırlıyordum.

Küçük Aybüke saçlarımı tarıyordu ve ben hiç olmadığım kadar mutluydum. Daha sonra ise bir anda kendimi fırtına olan ve şimşeklerin çaktığı bir çölün ortasında buluyordum. Belime kadar uzanan saçlarım kısacıktı ve kulağımı kaşındırıyordu. Yeterince korktuğum yetmezmiş gibi bir de küçük Aybüke'nin çığlığını duyduğumda hızlıca etrafıma bakınıyordum ancak uçuşan kumlardan bir şey görmek mümkün değildi ve son derece karanlıktı. Küçük Aybüke her çığlık attığında aklımı kaçıracak gibi oluyordum ve bu da çığlık atarak uyanmama neden olmuştu. GARD'dan ayrıldığımızdan beri her gece birlikte sarılarak uyuduğum Adar bütün gece beni sakinleştirmek için hiçbir şey olmadığını anlatıp durmuştu. Her ne kadar korkmuş olsam da sadece bir rüya olduğu için pek de umursamamıştım. Tabi beni öperek sakinleştiren sevgilimin de bunda katkısı büyüktü.

Şimdi ise uyanalı birkaç saat oluyordu ve Adar'ın evinde kahvaltı yapıyorduk. Bu evi ilk gördüğüm günü düşünüyordum da, bu günlerin geleceğini o zaman aklımdan bile geçirmezdim. Adar'ın yatağında gözlerimi açtığım zaman bile etkileniyordum ondan fakat şimdi hissettiğim duygular etkilenmekten çok daha öteydi. Hâlâ sevgilim olduğuna ve ona özgürce dokunabildiğime inanamıyordum. Mükemmel yüzüne her baktığımda kalbim hızlanıyordu ve parmaklarım karıncalanıyordu, hele bir de gülüyorsa içmeden sarhoş oluyordum.

Daldığım derin düşünce kuyusundan beni çıkaran Adar'ın şakağıma kondurduğu öpücük oldu. "GARD'ın kraliçesinin beni bu kadar dikkatli incelemesi biraz ürkütücü sanki?" dedi gülerek. Adar geri çekildiğinde ne yazık ki ben onun gibi gülememiştim. Her ne kadar onun dediği gibi artık GARD'ın kraliçesi olsam da Zonga'nın kafasını kestiğim an ve yüzüme sıçrayan kanı gözümün önünden gitmiyordu. Yaptıklarım ve yapacaklarım için mutlu değildim fakat biliyorum ki hiç bir zaman üzülmeyeceğim de. Masum Aybüke'yi aylar öncesinde bırakmıştım çünkü artık biliyordum ki Harmony ile, onun gibi olmadan savaşamazdım. Hoş ona benzedikten sonra kazanmamın ne anlamı kalacaktı o da tartışılırdı.

"Sevgilim?"

Bana seslenen Adar ile birlikte bütün düşüncelerimi kovup gülerek ona döndüm. "Korkmakta haklısın sevgilim," yüzümü yüzüne iyice yaklaştırdığımda burunlarımız birbirine değiyordu. "Tek amacımın seni yemek olduğunu biliyorsun sanıyordum." dediğimde melodik bir kıkırtı döküldü o güzel dudaklarından. "Hadi ya, öyle miymiş?" Ben de onun gibi güldüğümde hafifçe burnunun ucunu ısırdım. Adar bu beklenmediği hamle karşısında bir an öylece kalırken ben çoktan kahkaha atmaya başlamıştım.