Ne hazırlayacağımı düşünürken annem ve ablam içeri girdiler. Atıştırmalık bir şeyler hazırlayacaktım. Sonra annem "kızım ben biraz yorgunum, uyuyup dinleneceğim. Aç değilim . Bir şeyler yiyecek durumda değilim. Ve iştahım da yok zaten. Siz ablanla bir şeyler atıştırın. Aç kalmayın ne zamandan beri bir şey yemiyorsunuz zaten." Sonra ablam Araya girerek, "ben de bir şey yiyecek durumda değilim . Sen kendin için hazırla bir şeyler atıştır." Dedi . Ben hemen onları tersleyerek "nasıl aç değilim! Tabiiki de bir şeyler atıştıracaksınız. Böyle aç aç nereye kadar? Allah korusun hasta düşeceksiniz bu sizin için daha mı iyi." Dedim. Tedirgin olmuşçasına...
Kahvaltıyı hazırlayıp annem ve ablamın bir şeyler atıştırmadan gitmelerine müsaade etmemiştim. Ve zorla da olsa bir şeyler atıştırmışlardı..
Düğüne az bir zaman kalmıştı. Sınav sonuçlarımın açıklamasına da az bir zaman kalmıştı . Muhtemelen düğüne yakın bir zamanda açıklacaktı. Bekleyip görecektik. Bunca şeyden sonra onun heyecanını bile yaşayamamıştım. Ve hâlâ içimde zerre heyecan yoktu. Ablamın içinde olduğu durum beni fazlasıyla yıpratmıştı. Ama hâlâ içimde bir umut vardı. Ve yine her zaman olduğu gibi umut etmeye devam edecektim. Çünkü umut etmek kadar güzel bir şey daha olacağına inanmıyordum. Ve bir tek içimde ki umut ışığıyla önümü görebiliyordum. Ve bir tek o umudun gücüyle güçlü hissediyordum...
