tabildot // yarı texting

t // XLI

Selamun Aleyküm,
nasılsınız okurcanlar?

yeni ipuçlarıyla dolu, biraz da uzun bir bölüm sizlerle..

iyi okumalar (:

×

Okumaya çalıştığım kitabın kapağını kapatıp sırtımı geriye yasladım. Aklım o kadar doluydu ki okuduğum sayfayı kaç kere okursam okuyayım anlamıyordum.

Kahvaltıdan sonra yaklaşık beş saat geçmişti ve babam işe gitmişti. Şevval'de ders çalışmak için odasındaydı. Mutfaktan gelen seslerle de annemin mutfakta olduğunu anlamıştım.

Herkesin işinin olmasını fırsat bilerek oturduğum sandalyeden kalktım ve yatağıma oturdum. Komodinimin alt çekmecesini açıp içindeki anı kutumu çıkarttım.

Minik anahtarıyla açtığım kutudan yayılan anıların gözle görünmez yansımalarıyla tebessüm ettim. 

Kutunun aşağısında olan katlı kağıdı elime aldım ve dikkatli bir şekilde kağıdı açtım. Gözlerim satırlarda gezinirken hatırladığım geçmişin kısa kesitiyle karşımdaki duvara çevirdim bakışlarımı.

"Umut'un bu konuda yetenekli olduğunu bilmiyordum aslında Ecrin. Zaten yazdığı da şiir sayılmaz, akrostiş."

"Bana mı yazmış bunu Umut?"

"Evet, senin için yazdığını söyledi. Sonra da bana verdi sana ulaştırmam için."

Ben öylece dururken Neşe alıngan bir tavırla "Teşekküre gerek yok." diye mırıldandı.

Bakışlarım Neşe'yi bulduğunda "Hoşuna gitmediğini anlıyorum ama bunu sakla Ecrin. Belki ileride bir anı olarak kalsın istersin. Neden olmasın?" diye eski neşeli haline büründü.

"Saklamam yanlış olur. Umut benim arkadaşım Neşe."

"Evet öyle ama bu da senin aldığın ilk şiir. Bence saklanmaya değer."

Umut'u sevmiyordum, evet. Ama Neşe'nin dediğini yapıp yıllar önce bana gelen ilk şiirimi saklamıştım. Yanlış mı yapmıştım, bilmiyorum.

Duvardan çektiğim bakışlarımı elimdeki kağıda çevirdim. Bugüne kadar yerinden hiç çıkmayan kağıda ihtiyacım olmuştu. Belki de bu şiir bana bir şeyler anlatırdı.

Yüzümdeki gülümsemeyle tanıdık satırlarda gezdirdim gözlerimi.

"Elveda,
Cümleler bitiyor burada.
Rengarenk çiçeklerle sana,
İstenmeyen bir veda.
Ne olur beni unutma.."

Kendisine karşı hiçbir duygu beslemediğim birinin yazmış olduğu beş satırlık bir şiir beni nasıl gülümsebiliyordu?

Yüzümdeki gülümsemeyi silip sıkıntıyla ofladım.

İçine düştüğüm çaresizlik kuyusunda boğulmak istemiyordum.

"Bu durum hoşuma gitmese de Umut seni gerçekten çok severdi."

Düşüncelerimden sıyrılmama neden olan annemin sesiyle elimdeki kağıdı yatağıma bıraktım ve telaşla "Anne?" dedim.