Cut The Camera

Chapter 3

"Mahirap ba? Parang hindi naman." We groaned while our professor just laughed at us.

Bagsak pa ata ako sa quiz na 'yon. Okay lang 'yan! I did my best! Nag-review naman ako pero ang hirap kasi talaga! Binaliktad ko na ang buong utak ko pero wala pa rin akong mai-sagot sa ibang problems. Hindi ba talaga pwedeng multiple choices sa college? Miss ko na iyong ESP tests nung elementary ako.

"Buong back page ng paper ko walang sagot. Siguradong bagsak na naman ako kay Sir." Kwento ng isa sa mga kaklase ko.

Pinasok ko na sa bag ko ang mga gamit na nakapatong sa desk ko.

"Ikaw, Lyanna? Sa tingin mo pasado ka?" Tanong nila sa 'kin.

"Naku! 'Wag niyo nang paalala 'yan. Move on na tayo. Life goes on." Tumawa sila sa sinabi ko. Aba! Walang magagawa ang pagmumukmok sa bagsak na grades. Hindi naman iyon tataas kahit na iyakan ko pa. Kung bagsak, edi bawi sa susunod hanggang sa ako na ang bawian ng buhay.

"Talagang grades doesn't define who we are na lang. Puro shared post na nga ako ng ganoon sa facebook para hindi na umasa ang mga kamag-anak ko."

Sabay-sabay na kaming lumabas ng classroom. Buti na lang last quiz at subject na namin iyon para ngayong araw. Baka kung hindi ay tuluyan na akong nabaliw. Hirap kapag hindi gifted sa brain!

"Nap-pressure ka ba sa expectations ng family mo sa 'yo?" Tanong ko dahil parang ganoon ang dating sa kaniya. Tumingin siya sa akin at tumahimik saglit. Nagpaalam na ang iba naming kasama dahil sa kabilang gate sila dadaan.

"Oo naman 'no. Mahal ang tuition sa school kaya nage-expect sila na gagalingan ko. Ginagawa ko naman lahat pero ang hirap talaga, eh." Kwento niya.

"Mahirap magpalamon sa pressure… Mas-stress ka na, mahirap pa mag-focus. Madali ka ring ma-burn out kakaisip. Hindi mo rin ma-enjoy ang ginagawa mo." Matamang sabi ko. Hindi ko alam kung paano ko pagagaanin ang loob niya dahil hindi naman talaga kami madalas mag-usap tungkol sa mga ganitong topic. Puro kasi kagagahan lang ang pinag-uusapan naming magkakaklase.

"Kaya nga! Kaso hindi ko rin matiis, eh. Minsan kasi napapa-overthink ako kahit ayaw ko namang gawin iyon. Basta! Nagwo-worry na rin ako kung magiging successful ba talaga ako eh ngayong second year pa lang tayo gusto ko nang mag-stop. Hirap na 'ko maka-keep up. Masyado nang mahirap mga pinag-aaralan."

"Disappointments are part of our lives. We'll not learn unless we've been disappointed. Just follow your heart to where it leads you. Kung saan ka masaya."

It feels nice not to feel pressured at all. It actually feels great na iba ang naka-program sa utak ko na mindset. I can't blame people for feeling disappointed with what they did, feeling pressured with what they are doing, feeling worried about what they would do next. It's all valid. I just can't help to be happy for myself that I don't feel that way. Literal na pasok dito, labas doon ang mindset ko.

I feel like I've been handling my mental health really well lately. After my recent downfall, when Giovanni and I broke up, I still feel sadness, disappointment, and emptiness sometimes, but they just go away after a meal or a nap.

I'm far from what I was before. I rarely had anxiety and mental breakdowns, unlike when I was in highschool. Maybe I'm already used to handling my emotions. Wala rin naman akong mapagsabihan. My father passed away when I was 6. I have no relatives. I don't have my mother here. Though I have Missy, I don't want to be a burden to her. Hindi niya man sinasabi, alam kong may pinagdadaanan din siya.

That is one of the reasons why I started vlogging. I feel like I'm letting my thoughts out of my mind when I'm talking to my camera. Hindi ko man nasasabi iyong literal na nararamdaman ko pero nasisigurado kong gumagaan ang pakiramdam ko. I can sit all day in front of my vanity, doing my makeup while talking to my camera. That's how much I love vlogging.