Love Me Harder Daddy

KABANATA 15

Kabanata 15

      HINDI MAPAKALI si Zero habang kasabay niyang kumain ang ama. Sino nga ba naman ang taong mapapakali, kung kasama nila 'yung taong anomang aksyon ang gagawin ay nakakapagpapa-baliw sa kanila?

"Eat more, my son. I made it just for you." magiliw na nilagyan ng amang si Zach ang plato ng kaniyang anak ng pagkaing kaniyang niluto para dito. Umaasang sa kaniyang ginagawa ay baka muling bumalik ang anak sa dati nitong gawi. 'Yung anak na malambing at mapagmahal.

Ilang man si Zero ay hindi na lang siya tumutol. Kinain na lang niya 'yung pagkain na nilagay nito sa pinggan niya habang walang imik. Tahimik at hindi nagagawang bigyang pansin ang ama.

"Zero..?" pagtawag nito ngunit hindi siya tumingin. He just 'hmmm'.

Nalungkot man ang ama dahil sa responde ng anak ay pinilit parin nitong baguhin ang atmospera sa pagitan nilang dalawa. Sinubukan niyang pasiglahin ang usapan.

"Gusto mong mag-movie marathon, son? I have a lot of CD's—"

"Ayoko, dad."

"May Green Inferno akong biniling bala. Wrong Turn season 4? What do you—"

"Dad, i'm sorry. I have something else to do." tumayo na si Zero iniwas niya ang kaniyang tingin sa ama. "I'm full. Gotta go."

Walang imik na nilisan niya ang hapagkainan. Hindi man niya ito gustong gawin ngunit wala siyang pagpipilian. He has no choice. Makita man niyang malungkot ang ama sa mga pinapakita niya ay hindi parin niya hahayaang mapalapit dito.

Isang malaking pagkakamali ang nagawa ng puso niya. Putangina ina lang. Tatay. Papa. Ama. Daddy. Father. Doon parin siya nanggaling, kaya sobrang hirap na hirap siya sa nararamdaman niya. Sobrang mali ang naging desisyon ng puso niya. Sa dami-rami ng taong mamahalin niya bakit ang ama pa? Bakit?

Hindi lang talaga niya lubos maisip kung bakit tumibok ang lintek na puso niya sa ama.

Ang hirap-hirap e. Hirap na hirap siya sa sitwasyong kinalalagyan niya. Sobrang mali lang kasi. Walang katiting na tama sa mga nararamdaman niya. Kaya kahit gustong-gusto niyang lapitan ang ama, hindi niya gagawin. Kailangan muna niyang ayusin ang sarili. Itama ang mga pagkakamali bago siya bumalik sa dati.

Ahon muna. Ahon lang. Ahon pa. Mawawala din itong nararamdaman niya.

Pumasok siya sa loob ng kaniyang silid habang sapo-sapo ang kaniyang dibdib. Doon ay nabigyang laya niya ang sariling makahinga sa animo'y pagka-suffocate niya kanina.

Napukaw ang atensyon ni Zero ng makita niyang umiilaw ang kaniyang cell phone. Mabilis siyang lumapit doon at sinuri ang cell phone. Nalaman niyang nagpadala ng mensahe ang kaibigan niyang si Tyson.

"Want to hang out with me, Ze?" pagbasa niya sa mensahe.

Huminga siya ng malalim. Maybe being with his friend Tyson was a good thing to do. Pakiramdam kasi niya hangga't narito siya sa loob ng bahay na ito, ay pakiramdam niya na ang hanging nilalanghap niya ay hanging nilalanghap din ng kaniyang ama. Nakaka-suffocate. Nalulunod ang puso niya.

Zero texted Tyson back. That he's on his way.

Matapos niyang makapagligo at makapag-bihis ay lumabas na siya ng k'warto. Hindi niya ang ama sa kusina na animo'y wala sa sarili. Mababatid ang lungkot sa mukha nito ngunit hindi iyon napansin ni Zero.

"Dad..?" pukaw niya sa atensyon nito.

Gusto sana ni Zero na hindi na magpaalam sa kaniyang ama, pero dahil sa isiping baka mag-alala ito ay gagawin na rin niya.

Nagliwanag naman ang bakas ng mukha ni Zach ng marinig ang boses ng anak. Humarap siya dito at inilang hakbang bago sila nagkalapit.

Kumunot ang noo ni Zach ng mapagmasdan niya ang ayos ng kaniyang anak. Bihis ito at may kutob siyang hindi ito mananatili sa bahay. Kutob niyang may pupuntahan ito kaya agad na siyang nagtanong. "Saan ka pupunta, son?"