SIRRIMA AŞIK OLUR MUSUN? #Wattys2016

Bölüm 7 BENİ BIRAKMA

Bana sarılıp başımı göğsüne koyduğu zaman herşeyi bir kenara koyup saatlerce göğsünde yatasım gelmişti. Birden kalkıp içeri gittiği zaman sinirlerim yine ayağa kalkmıştı. Napıyordu bu çocuk ne yapmaya çalışıyordu? Bana o kadar şefkatli davrandıktan sonra çekip gitmesi mi gerekiyordu?

Bir süre geçtikten sonra elinde bir bardak ile geldi. Yaşadığım olaylar 1 bardak suyla geçecek olaylar değildi.

"İç şu suyu da kendine gel ve anlatmaya başla. Seni ilk geldiğin zaman üstüne gelip de daha kötü yapmak istemedim."

Anlatmaya çalışıyordum fakat anlatamıyordum. Dilim tutulmuş gibiydim. Anlatamıyordum. Dilim tutulmuştu. O sırada kapı çaldı. Kim gelebilirdi? Polis miydi yoksa ? Beni mi Baran'ı mı alacaktı ? Hangimiz hangi suçtan aranıyordu ? Yoksa abim miydi ?

Elimle işaret yaparak açma gibisinden anlatmaya çalıştım. Fakat anlatamadığımın farkındaydım. Kollarımı ve bacaklarımı açıp X şeklinde kaldım. Bir olay vardı. Bana sinirli bir şekilde fakat fısıldayarak sen yukarı çık tuvalete kendini kilitle ve ses çıkartma dedi. Tuvalet sağdan ikinci kapı diyip cümlesinin sonuna ekledi.

Pek bir ses duyulmuyordu. Fakat bağırarak konuşanlar vardı. Galiba bu gelen kişi abimdi.

Ses yaklaşıyordu. Gelenler abimlerdi. Kapının önüne geldiklerinde sesi sanki yanımda onlar varmış gibiydi. Galiba kapıyı açıcaklardı. Kavga sesleri geliyordu. Ve her ses yükselmesinde yeni yine ve yeniden sesler yükseliyordu.

Napacaktım şimdi? Abimden her şeyi beklerdim de. Gözüme küçük ama benim şu an kurtarıcım olan cam ilişti. Bulmuştum artık başıma ne gelicekse gelecekti. Ben camdan atlayacaktım. Çünkü başka çaresi yoktu. Yeni aşık olduğum adamı kendi ellerimle kaybedemezdim. O kapı açılacaktı abim inat biriydi çünkü. Ne yapıp ne edip açardı. Onun için ben kaçmalıydım. O kapı açıldığı zaman her ikimiz de zarar görecektik. Pencerenin kolundan tutup aşağı doğru baktım. Yüksek duruyordu fakat tente vardı ve ilk önce kendimi tentenin üzerine attım. Sonra da aşağı doğru kendimi kaydıra kaydıra aşağı indim. Biraz bileğimi burkmuş gibiydim. Ayağım acıyordu fakat abimin yapacaklarından daha az acıttığı kesindi.

####

Evden çıkalı yaklaşık 2 saat falan olmuştu. En azından öyle düşünüyordum. Yanıma ne telefon ne saat ne de çanta hiç bir şey almamıştım. Geçen bu zamanda hep garaj camından girip garajın içinde kalmıştım hala da kalıyordum.Ne zaman çıksam diye düşünüyordum. Acaba abim hala yukarıda mıydı? Tam bunları düşünürken tıkırtı duydum. Ve kapının açıldığını duydum. Yedek lastikler üst üste dizilmişti bence en iyi saklanma yeriydi. Hemen içine girdim. Ve görünmemeye çalıştım.

Içeri gelenin Baran olduğunu anlamıştım. Çünkü kendi kendine söylenme sesleri geliyordu. Eğer yanında biri daha olsa başkasının da sesi gelirdi. Fakat sadece Baran'ın sesi vardı. Kalkmadan önce ilk dinlemem gerekliydi.

Ürkek titreyen bir ses tonuyla bağırıyordu. " Neredesin sen Alara. Nereye gittin? Kendi derdimi unutmamı sağlayan tek insandın. Daha yeni sana tutunmuşken beni nasıl ortada bırakabildin? Şimdi neredesin seni bulmadan bu ev kapısından asla girmeyeceğim. " Bu beni gerçekten seviyordu. Bu karşılıksız değildi. Bende ilk defa birine bu kadar güvenmiş ve sevmiştim. Ama şu an gidip beni aramasına ve beni merak edip en sonunda günler boyu aradıktan sonra mı çıkmalıydım yoksa şimdi mi? Ama benim canım onun canı yandığında daha çok yanardı. Zaman kaybetmeden hemen kalkıp ses yaptım. Ve arkasını döndüğünde göz yaşı ile gülümsemesi bir olmuştu. Ama ilk fark ettiğim o korku sonrasında sesim kendine gelmişti. Gelip bana sarıldığı zaman tüm stresim gidip yerini mutluluk almıştı.

Ağzımdan 2 kelime süzüldü.

"Beni bırakma! "