Meedogenloos - Flikken Maastricht

- 11 -

De rit was toch wel ietwat ongemakkelijk. We zeiden niks, maar aan onze blikken was ongetwijfeld te zien dat we hard nadachten om een onderwerp te verzinnen waarover we konden praten. Maar het is niet gelukt, en zo parkeert Floris in stilte zijn auto voor een huis, een twee-onder-een-kap woning. Niet groot, maar het ziet er best leuk uit. Het is inmiddels gestopt met regenen en ik stap dan ook uit om mijn benen te strekken. Ik pak mijn tassen van de achterbank en loop achter Floris aan die de voordeur al heeft geopend. 'Welkom in mijn huis,' grijnst hij. 'Zet daar maar neer,' doelt hij op de spullen die ik mee heb. Ik zet ze op de aangewezen plek en loop de woonkamer in. Het is gezellig ingericht, iets wat ik eigenlijk niet van hem verwacht had. Hij komt de keuken uit met twee glazen in zijn handen. 1 met chocomel en 1 met cola. Blijkbaar is hij niet vergeten dat dit mijn lievelingsdrankje is. 'Dankje,' glimlach ik naar hem. Ik ga op de bank zitten en Floris gaat in een stoel zitten. 'Hoe gaat het met je?' vraagt hij. 'Wel goed, opzich.' 'Maar...?' 'Het kan beter.' 'Het kan altijd beter,' klinken zijn wijze woorden. Hij is wel duidelijk veranderd. Hij ziet er niet alleen volwassener uit, hij klinkt ook volwassener. Het is alsof hij goed nadenkt voordat hij iets zegt, alsof hij bang is om zich te verspreken. 'Wat wil je eten?' staat hij plotseling op waardoor ik er zelfs een beetje van schrik. 'Maakt niet uit, ik lust alles.'

Het eten was heel erg lekker. Eigenlijk wist ik helemaal niet dat hij zo goed kon koken. Floris is de eettafel nog wat aan het opruimen en ik zit op de bank. Ik sta op en laat me tegen de deur aanvallen en kijk naar de bewegingen van Floris. 'Floris?' Hij kijkt op. 'Wil je me alsjeblieft gewoon Frank noemen?' 'Flo,' zucht ik. 'Frank,' klinkt zijn stem opeens iets bozer. 'Zo erg is het toch niet?' 'Zo erg is het wél. En ik stel me niet aan.' Hij loopt naar me toe en blijf op twee meter afstand staan. 'Dat zeg ik toch ook helemaal niet?' verweer ik me. 'Nee, je zei het niet, maar je bedoelde het wel.' Hij begint te ijsberen. 'Je hebt echt geen idee hè?' begint hij. 'Wat bedoel je?' 'Wat ik bedoel is dat ik verdomme mijn hele leven achter me moest laten!' Hij begint te schreeuwen en wild met zijn armen te slaan. Ik word er zelfs een beetje bang van. Nog nooit heb ik hem zo gezien. 'Alles. Mijn huis, mijn geboorteplaats, mijn vrienden, school, buren en...' Zijn stem wordt wat rustiger. 'En...?' vraag ik dan ook voorzichtig. Met tranen in zijn ogen kijkt hij me aan. 'En mijn vriendin.' Diep van binnen smelt ik. Ik zet een stap naar voren en pak zijn hand. 'Ik begrijp het wel.' Hij trekt zijn hand uit die van mij. 'Je begrijpt het niet. Je kunt het niet begrijpen.' Hij wendt zijn blik af. 'Wil je alsjeblieft even weggaan?' smeekt hij me bijna. 'Waar moet ik heen?' 'Trap op, tweede deur rechts.' Ik besluit er niet meer tegenin te gaan en loop de trap op, met mijn sporttas en ga naar de kamer waar hij heeft gezegd. Het is een typische logeerkamer. Witte muren, waarvan één lichtgrijs, een kledingkast, een netjes opgemaakt bed met witte lakens en een klein bureautje met een spiegel. Ik begin mijn kleding uit te pakken en leg het in de kledingkast. Natuulijk moet ik onderweg nog even in de spiegel kijken. Je kan wel duidelijk zien dat ik een lange dag achter de rug heb. Ik besluit mijn make up er vast af te halen en mijn pyjama aan te doen. Waarschijnlijk zie ik Floris toch niet meer vandaag, aangezien het tien uur is. Opzich niet heel laat, maar ik denk dat hij het vandaag wel even gehad heeft met mij. Ik pak mijn tandenborstel en loop over de gang opzoek naar de badkamer. Al bij de eerste deur heb ik raak. Ik poets mijn tanden om daarna het bed in te duiken en een nacht tegemoet te gaan waarin ik eens goed kan uitrusten.