Meedogenloos - Flikken Maastricht

- 10 -

Ik neem weer wat afstand. 'Ik heb je gemist,' fluister ik. 'Eva, het contact is voor mij verboden. Dit mag ik niet.' 'Floris.' Hij kijkt op, en ik meen een schittering te zien in zijn ogen bij het horen van zijn échte naam. Iets wat voor mij zo gewoon is, kan voor hem heel bijzonder zijn. Ik ben gewend aan het horen van mijn naam, mijn echte naam, maar bij Floris is dat heel anders. Het is een tijdje stil, we zeggen allebei niks. 'Ik ben jou ook gemist,' zegt hij zacht waarna hij zijn ogen neerslaat. Met mijn vinger onder zijn kin, waar inmiddels een stoppelbaardje zit, til ik zijn hoofd op zodat hij me móet aankijken. 'We kunnen opnieuw beginnen. Als Frank en Eva, of Eva en Frank. Of je nou Frank of Floris heet, voor mij ben jij gewoon hetzelfde gebleven.' Even denk ik na of ik erbij moet zeggen wat ik denk. Ik besluit het toch te doen. 'Behalve dat je nog knapper bent geworden,' zeg ik toch wel een beetje verlegen. En dat is zeker niet gelogen. Hij ziet er beter uit dan vroeger, volwassener. Dat stoppelbaardje doet hem goed, dat maakt zijn gezicht nog sprekender. Ook is hij iets gespierder dan de laatste keer dat ik hem zag. Nu besef ik dat de laatste keer dat ik hem zag, dat hij in coma lag. Met een gebroken kaak en een kapot geslagen gezicht. Opeens krijg ik weer medelijden met hem. 'Wat is er gebeurd, toen?' Floris kijkt om zich heen. 'Daar wil ik het niet over hebben. Nooit meer, dat is geweest.' Hij loopt langs me heen en gaat achter zijn bureau zitten, doen alsof hij heel geconcentreerd bezig is. Maar ook daar ken ik hem te goed voor om te weten dat hij nog geen één woord heeft gelezen van wat er op zijn beeldscherm staat. Ik ga ook maar achter het bureau zitten dat mij is toegewezen, en héél toevallig staat die tegenover die van Floris, of Frank. Nee, Floris past beter bij hem. Ik moet erop letten dat ik hem niet Floris noem, als ik ook maar één keer me verspreek, kan dat voor Floris zijn baan kosten. Waarschijnlijk weet niemand hier wat de waarheid is, alleen hij weet dat, en ik. Er komt een vrouw naar me toe lopen, ze heeft een wilde bos rode krullen waardoor ze er vrolijk uitziet. 'He,' komt ze naast me zitten op een stoel. 'Jij bent Eva, toch?' Ik knik. 'Ik ben Marion, aangenaam.' Ik schud haar hand die ze naar me uit stak. 'Trek je maar niks van hem aan, in het begin sluit zich heel erg af van de buitenwereld. Maar als je hem wat langer kent kan hij heel aardig zijn,' doelt ze op Floris. Ik knik maar. 'Heb je al een slaapplaats?' 'Nee, maar ik vind wel wat.' 'Zeker? Anders weet ik nog wel een adresje voor je,' stelt ze voor. Ik schud mijn hoofd. 'Het lukt wel, maar toch bedankt.' 'Als je me nodig hebt, ik zit daar.' Ze wijst een bureau aan dicht bij het raam. Ik knik dat ik het heb begrepen. Ze lacht naar me en gaat weer naar haar bureau om daar aan het werk te gaan.

Deze halve dag is ondanks dat ik bijna niks heb gedaan, toch vrij snel voorbij gegaan. Ik sta op en raap mijn tassen bij elkaar en loop naar de uitgang. Tot mijn grote teleurstelling regent het, en niet zo'n klein beetje ook. Lekker is dat, ik weet niet eens waar ik naar toe moet en ik heb ook geen vervoer, dus nat word ik sowieso. Nog even blijf ik onder het afdakje staan om na te denken. Ik zucht. Waarom moet mij dit nou weer overkomen? Nu heb ik er spijt van dat ik het aanbod van Marion heb afgeslagen, dan had ik nu niet meer opzoek hoeven te gaan. Maar er zit niks anders op dan te lopen en wachten tot ik iets tegenkom. 'Eva, wacht,' hoor ik een bekende stem achter me, het is Floris. 'Zoek je nog een verblijfplaats?' 'Ja, eigenlijk wel.' 'Ik eeh... Ik heb nog wel plek,' zegt hij. 'Zeker?' 'Rij maar met mij mee.' Mijn hart maakt een sprongetje, vroeger was een ritje heel gewoon, maar nu is dat wel anders. 'Bedankt.' Ik glimlach flauw. 'Kom.' Hij rent voor me uit en probeert niet nat te worden. Ik ga hem achterna en blijf voor zijn auto staan, nog altijd dezelfde als vier jaar geleden. Alleen het nummerbord is veranderd. 'Stap je nog in of blijf je daar staan?' Ik grinnik en stap naast hem in de auto.