Rüzgar [Porgola]

1

Ömer kafasını çevirip camdan gelen sese baktı. Yağmur ve dolu birlikte yağıyordu. Soğuk camda buğu oluşmasını sağlamıştı. Dışarıdaki kedilerin iyi olacağını umdu. "Dolu yağıyor."

Hürkan yavaşça başını salladı. Ömer dışarıya bakarken onun yüz hatlarını incelemeye karar verdi.

"Şey gibi..." Ömer doğru kelimeyi bulmak için duraksadı.

"Kıtır kıtır." dedi Hürkan.

"Evet, kesinlikle." diyip kafasını salladı Ömer.

"Neredeyse şey gibi..." Hürkan duraksayıp düşündü ve emin olmadan konuştu. "Kırmızı?"

"Çoğunlukla." dedi Ömer. "Turuncuyla birlikte."

"Tabi ya." Hürkan gülümsedi. "Turuncu. Turuncuyu hep unutuyorum."

"Aslında çoğu şey turuncudur." dedi Ömer suratı asık bir ifadeyle.

"Benim geldiğim yerde değil." dedi Hürkan yüzüne karanlık çökerken. "Orada her şey mavi siyah."

Ömer ürperdi. "Çok korkutucu. Bunu hayal bile edemiyorum."

"Etme." dedi Hürkan kesin bir ifadeyle. "Hayal etmeyi deneme bile."

Ömer içinde bir şeylerin kırıldığını hissetti. "Denemem. Zaten hiç istemiyorum."

"İyi." Hürkan oturdukları yatakta biraz daha doğruldu, sonra aniden kafasını çevirdi. "Bir ses duydum."

"Annem mi geliyor?" diye sordu Ömer. Hürkan başını evet anlamında sallayıp yataktan kalktı.

"Kısa tut tamam mı?" diyip Ömer'in dolabının içine girdi ve kapağı kapattı.

"Tamam." dedi Ömer tek kaldığı boşalmış odasında.

Kapıda yumuşak bir tıkırtı duyuldu. "Ömer, girebilir miyim?"

"Gir."

Annesi kapıyı açtı. "Ne yapıyordun?"

"Hürkan'la konuşuyordum." Ömer söylediklerinden sonra hemen pişmanlık duydu.

"Ömer." Annesi derin bir iç çekti. "Hürkan diye biri yok. O gerçek değil. Bunun üzerinden defalarca geçtik, hatırlamıyor musun?" Hürkan gerçek değil.

"Evet anne." Ömer başını öne eğdi, kucağında kavuşturduğu ellerine baktı. "Özür dilerim."

"Ömer..." Annesi kendinden emin olmayan bir ifadeyle duraksadı. "Özür dileme, tamam mı? Sadece Hürkan'ın gerçek olmadığını hatırla."

"Tamam."

Annesi ona sarı mavi kırmızı gözlerle baktı. Diğer insanların bu duyguya ne dediğini unuttu. Hürkan burada olsaydı bilirdi.

"Ömer, yarın rehber öğretmeninle görüşmen var." dedi annesi. "Kemal hoca ile."

Kemal hocanın beyaz bir tahtası, bir sürü fosforlu kalemi ve ağzına kadar bitki çaylarıyla dolu bir çekmecesi vardı. Sırf bu yüzden Ömer bir keresinde her şeyin erimiş muma bandırılmış demir, sabun ve magenta tadında olduğu zamanı kimseye anlatmayacaktı.

"Tamam."

"Tamam o zaman." Annesi ağzını açıp mor mavi bir ifadeyle tekrar kapadı. "Patates kızartması yaptım. Yemeyi unutma tamam mı?"

"Olur." dedi Ömer ağzındaki yapışkan elma tadını yok saymaya çalışarak.

Annesi kalkıp kapıyı ardından kapattı. Hemen ardından Hürkan saklandığı kıyafet dolabından çıktı.

"Kemal hoca." dedi yüzünü buruşturup.

"Onu neden sevmiyorsun?" diye sordu Ömer. Hürkan odasında yürüyüp masasının üzerine oturdu. Gözlerindeki sarı mavi kırmızı ifadeyle ona baktı. Üzerine reçel dökülmüş şifon hasır gibi.

"Bana çok şey geliyor...." Hürkan doğru kelimeleri bulmakta zorlanıp dudağını ısırdı. "Mor yeşil diyecektim ama bir şeyi kaçırıyorum."

"Pembe." dedi Ömer hemen.

"Evet, pembe." dedi Hürkan ve garip bir surat yaptı. "Oraya gitmen hoşuma gitmiyor."

"Yıldırım hocaya gitmemi mi tercih ederdin?"

Hürkan duyduğu sözlerle nerdeyse oturduğu masadan düşecekti. Elleriyle kendisini sabitleyip konuştu. "Hayır!" dedi fısıltıyla bağırarak. "Hayır! Asla!"

"Şaka yapıyordum." dedi Ömer oldukça düz bir sesle.

Hürkan masadan kalkıp yatağa Ömer'in yanına geldi.

"Böyle şakalar yapma. Tamam mı?"

"Tamam." dedi Ömer ve annesiyle yaptığı konuşmayı hatırladı. Kızarmış tost ekmeğinin üzerinde eriyen tereyağın sesi, sade, mor kırmızı bir kabulleniş.

"Hayır. Ciddiyim." Hürkan, Ömer'in elini tuttu. "Bu konu hakkında şaka yapma. Bu kötü"

"Kötü." dedi Ömer. Hürkan, elini dudaklarına götürüp parmaklarını öptü.

"Lütfen bir daha bunun hakkında şaka yapma." diye mırıldandı Hürkan. "Lütfen, Ömer."

Ömer, adının Hürkan'ın C majör dudaklarından dökülme şekline eridiğini hissetti ve hemen kafasını sallayıp onayladı. Pembe papatya kadar tatlıydı.