"Eğer bir süper gücüm olsaydı sanırım tüm yaşananları değiştirmek isterdim." Sadece güldü yüzüme bakarak. Gözlerinde mutluluktan ziyade yılların acısı, yorgunluğu ve kırılmışlığı vardı.
Ben bundan sonra nasıl devam ederdim bilmiyorum ama söylediğim...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
HOŞGELDİN
BENİ BURADAN (seydnrgrsu) TAKİP EDİP KURGULAR HAKKINDAKİ DUYURULARDAN HABERDAR OLABİLİRSİN. TİKTOK VE İNSTAGRAMDAN DA TAKİP EDİP BÖLÜM EDİTLERİ, DUYURULARINA ULAŞABİLİRSİN.
Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Eğer önceki bölümlerde oy vermedikleriniz varsa lütfen onlara da oy verin
'Ruhum bir serçeye aitti'
Satır araları bizim. Bol bol yorum yapmayı unutmayın ❤️
🎶Sia- Bird Set Free
🐦
Zaman göreceli bir kavramdı. Tuhaf bir şekilde insandan insana değişiyordu. Bir saat herkes için aynı şeyleri ifade etmiyordu ne tuhaf ki. Her an her şeyi sığdırabileceğimiz bir saat yetmiyordu çoğu zaman.
Bana en çok beklerken koyuyordu saatler. Ömrü beklemekle geçen ben, beklemeye alışamamıştım ne yazık ki.
Hayatımda toplansa ömrümün yarısı belki de daha fazlası beklemekle geçmişti benim. Bekleme hayatımın başrolleri ise babam ve abimdi. Batan diğer hayatımın başrolleri oldukları gibi.
Ben hayatımda hiçbir zaman kendi hayatımın başrolü olamamıştım. Her zaman bir adım değil üç beş adım hatta daha fazla geri planda kalmıştım çoğu şeyden.
'Bekle Zühre.' Olmuştu hep bana ilk söylenen. İlk önden atmam gereken adımlar engellenmişti böylece. Daha sonra öğrenmiştim engellenmenin adına 'beklemek' dediklerini.
Belki kendi hayatımın başrolü olamamıştım ama yan rol kısmında bana da bir ödül verilmeliydi. 'Yılın en iyi bekleyen oyuncusu' denebilirdi belki bana.
Şimdi de oturduğum kapı eşiğinde neyi beklediğimi bilmeden gözlerim gökyüzünde gecenin karanlığına inat parlayan yıldızlara takılı bir halde bekliyordum. Gecenin karanlığına inat mı parlıyorlardı yoksa gecenin bu örtü misali yayılan karanlığı sayesinde mi parlıyorlardı onda pek emin değildim. Parlıyorlar işte çok sorgulama.
İçimdeki ses 'ben de seninle bekliyorum' dercesine varlığını belli ettiğinde hafifçe gülümsemiştim bakışlarımı gökyüzünden çekmeden.
"Üşümüyor musun yoksa?" bakışlarımı gökyüzünde karanlığa inat parlayan yıldızlardan çekmemiş, yanıma yaklaşan sese de tepki vermemiştim. Gelen sesi tanımamam mümkün değildi. Her ne kadar aynı evde beraber büyümesek de, birlikte geçirebileceğimiz yıllar başka şeylere tercih edilip engellense de ve ben ne olursa olsun aramızda bizden istemsiz doğan 'kan bağına' nefret kussam da onun abim olduğu gerçeği değişmiyordu.
