"Eğer bir süper gücüm olsaydı sanırım tüm yaşananları değiştirmek isterdim." Sadece güldü yüzüme bakarak. Gözlerinde mutluluktan ziyade yılların acısı, yorgunluğu ve kırılmışlığı vardı.
Ben bundan sonra nasıl devam ederdim bilmiyorum ama söylediğim...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Merhaba hoşgeldiniz
Beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayın canlarım. Lütfen emeğimin karşılığı için küçük yıldızı aydınlatmayı ve her satırıma iç dökmelerinizi eksik etmeyin
Sizi seviyorum Allah'a emanet olun
🌙
"Ya berdel olacak ya da ölüm..."
Göz kapaklarım benim aksime açılmamak için direniyor ama ben de onları açmak için inat ediyordum. Kafamın içinde sonsuz bir uğuldama vardı. Elimi güçlükle alnımda dolaştırıp kafamı iki yana sallayıp gözlerimi aralamak için son bir kez daha direnmiştim. Kafamdaki uğultu yavaş yavaş azalmanın aksine bana inat gittikçe artıyordu. Hem de başıma giren ağrıyla beraber. Göz kapaklarım açılmamak için direnirken etrafımdaki vızıltı şeklindeki sesler de ulaşıyordu kulağıma. Bi uyutmadınız aq dememek için kendimi tutarken sağ omzumdan hafifçe sarsılmam da "Noluyor ya" diye mırıldanmama sebep olmuştu.
Sağ gözüm sol gözümden yaklaşık dört saniye önce açılmış tavandaki ışığın doğrudan yüzüme gelmesi yüzünden de kısılmak zorunda kalmıştı. "Zühre... Kendine geldi.. Uyandı..." Başımdaki ağırlık ve üzerimdeki mahmurlukla zor da olsa aralayıp tepemde bakan yüzleri gördükten sonra tekrar kapatmıştım gözlerimi acele bir şekilde. Sanki gözümü açmazsam içine düşeceğim gerçeklikle yüzleşmeyecektim. Sanki görüntüm siyah olursa bundan sonra 'kabus' diye nitelendireceğim şeyi yaşamayacaktım.
Belki de az önce gördüklerim bir rüyaydı da 'oh uyandım bitti ' diyecektim ama hayatın bana hep çektiği 'Nah'lar burada da el sallamak üzereydi. Belki de bu sefer biraz erken çekmişti, ben fark edememiştim.
"Zühre... Kızım... İyi misin?" Bu endişeli sesin sahibi teyzemdi. Arkasından adımın zikredilişleri bir koro halinde devam ediyordu. Mavi irislerimi aralayıp yattığım üç kişilik çekyatta doğrulurken gözlerim abimi aramıştı. Eğer onu görmezsem 'çok şükür kabusmuş' deyip rahat bir nefes alacaktım ama ondan önce gözüme tam karşımdaki tekli koltukta oturan kıvırcık saçlı kız takılmıştı. Gülnare... Adının aksine onunla tanıştığımız şu otuz yedi dakikanın içinde sadece ağlamıştı. Ve hala ağlıyordu. Bıkkınca nefesimi üflerken kafamın önüne sokulan tanıdık yüzler bir yandan halen beni sarsmaya devam ediyorlardı.
"İyiyim..." Ellerimi önümde sallayıp kendime nefes alacak bir alan açarken bu sefer abim girmişti görüntüme. İşte rüya görmediğimin kanıtı abim. Ya da kabusa uyanmıştım. Yaşayacağım nice kabuslara.
"Çok korktuk kızım. Düşünce kafanı da çarptın yere." Teyzem diyene kadar kafamın sol tarafındaki acıyı fark edememiştim o anda. O der demez elim istemsizce kafamın sol tarafına gitmiş, hafif şişliğe uyguladığım bilinçsiz baskı sonucu da ağzımdan küçük bir 'ah' kaçmıştı.
