The Hermaphrodite {COMPLETED}

Chapter 43

HERMAPHRODITE

Lumapit ako ng dahan dahan, nakatalikod parin siya, in front of her is a huge and wide window made of ice. Ngumiti ako ng dahan dahan. Nakatingin siya at nanunuod sa mga snow drops. She looks so beautiful, she was standing like a powerful girl in the middle of a spacious and amazing kingdom. 

Naaalala ko na nasa edad dese otso lang siya, meaning, she's a teenage girl and I feel bad about her and my mission. Napaka bata niya para maranasan ang lahat at mabuntis, ayaw ko siyang marumihan.

Pero ano bang magagawa ko, if this is my pre-destined situation, I must do it and finish what I started. 

I study her posture, every detail of her. From her white and icy hair, to her white skin, to her delicate hands and to her wonderful white plain dress. I am five feet away from her.

At kahit pa tinitignan ko lang siya ay ramdam ko kung gaano siya kalamig. This stage would be different, it will be perfect, I can feel it.

"Ikaw na ba ang aking hinihintay?". She asked me with her very soft voice, nang mag salita siya ay para bang nasa cloud nine ako, she screams perfection. She's too perfect kahit pa hindi ko nakikita ang kaniyang mukha. She's too perfect.  

I couldn't find my voice. I cleared and swallowed the lump on my throat and tried to construct a word.

"A- ako nga Prinsesa". Mahinang pagkakasabi ko.  Napaatras ako when she wave her hands at lahat ng kurtina na meron ang tatlong malaking bintana ay nag sara.

I shook my head. Damn, she's not just a teenage girl. She's too powerful to do that in front of me.  After that, she raised her hand and clicked her fingers, nang ginawa niya iyon biglang nag karoon ng butas sa itaas, reavealing the full moon.

Kanina lang ay maliwanag but look at this surrounding, lightly dark pero nandito parin ang maliwanag na kinang ng mga ice crystals.

Nag hihintay ako na humarap siya saakin, pero ang ginawa niya lang ay tumingin sa itaas and she started to feel the snows na nahuhulog mula sa butas.

"Mayroong dalawang mangyayaring pag sasama ng araw at ng buwan. Ang una ay sa oras na ito, ang pangalawa ay sa oras na maipanganak ko ang iyong supling". Napataas ang kilay ko, ang ibig bang sabihin mag kakaroon ng solar eclipse sa oras na ito at isa pa sa araw na manganak siya.

I scratch my nape. I told you, this last mission is different. Mayroong kakaibang mangyayari na pwedeng pagkuhanan ng sapat na enerhiya. Hindi ako nakapag salita dahil wala parin akong masabi sa kaniya.

"Pagkatapos ng isang minuto mula ngayon ay mag sasanib ang buwan at ang araw.  Wala na tayong oras na sasayangin, mag iisa ang ating katawan sa oras na matapos at mag liwanag muli ang buwan". Sambit niya.

Yumuko ako, I feel ashamed, bigla akong nahiya sa ginawa ko. Ngayon, wala akong oras para iparamdam sa kaniya ang naiparamdam ko sa unang mga misyon ko. I failed her. 

"Patawad". Pagkasabi ko ng salitang iyon ay biglang nag dilim ang paligid, subrang dilim. Na ang tanging buwan at araw lang ang makikita sa langit. 

Napatingin kaming pareho doon at nag hintay na matapos ang pag salubong ng araw at buwan. It is so beautiful, sa buong buhay ko ngayon lang ako nakakita ng ganitong klase ng bagay.

I always hoping to witness a solar eclipse and now I have it, nakatayo ako at nakatingin sa langit na hindi iniinda ang liwanag ng araw. It was magical, so natural. 

At dito ko lang pala sa bundok makikita ang ganitong klase ng phenomena. And I am happy that I am with this girl. Hindi ko pa man nakikita ang mukha niya pero ramdam ko na kakaiba din siya gaya ng lahat ng meron sa bundok na ito.