Mata||Daj sobie spokój

Część 37.

- Ale ja nic nie zrobiłem. - wzruszył ramionami patrząc na mnie jak na wariatkę. 

- Michał, mówiłeś mi że nie weźmiesz tego zioła więcej. - byłam rozczarowana. 

- No to kłamałem i co? - spytał wyciągając papierosa. - Popłaczesz się teraz czy zaraz? 

- Ty teraz żartujesz? Ty siebie w ogóle słyszysz? - powtarzałam zszokowana jego postawą, wymachiwałam rękoma. 

- Ale czemu mam żartować? - powiedział unosząc brew. - Nikt nie prosił cię o wtrącanie się w moje życie. 

- Kurwa jeśli zaraz nie przestaniesz to... - nie dokończyłam bo mi przerwał.

- To co? Zadzwonisz kurwa do mojej matki? Czy się poryczysz i powiesz każdemu jaki jestem okropny bo cię kurwa nie chce słuchać? - nie mogę dłużej tego słuchać.

- Michał stop. Przeginasz. - powiedziałam ostro a chłopaka to trochę otrzeźwiło bo złagodniał. - Jesteś najebany, najarany i naćpany i nie mam zamiaru z tobą dyskutować. - chciałam wrócić już do pokoju gdy usłyszałam głośne westchnięcie pomieszane z chrypą. Tylko jedno wtedy się z nim działo. - A tobie co? - podeszłam patrząc na jego zrezygnowaną minę. 

- Jestem do dupy, kurwa wiecznie mam do ciebie problem a ty jeszcze mi próbujesz pomóc... - czy on próbował wziąć mnie na litość? 

- Na takie gadki to trochę za późno nie sądzisz Michale Matczaku? - weszłam do domu kierując się do łazienki. Otarłam łzy które wypłynęły gdy tylko weszłam do domu. Usiadłam na sedesie gdy nagle ktoś zapukał i okej nigdy nie pomyślałabym że będzie to Janek. Co prawda ja z Jankiem przyjaźnimy się już od wielu lat ale to nie zmienia faktu że nie myślałam że to on tu przyjdzie. 

- Możesz otworzyć? - spytał przyciszonym głosem, nie lubił budzić zainteresowania. Prychnęłam zdając sobie sprawę że powtarzał mi to jak mantrę od pierwszej liceum a został raperem. Otworzyłam, chłopak wszedł i zakluczył drzwi obracając się do mnie przodem. Rozłożył ramiona dając mi do siebie dostęp a ja po prostu się w niego wtuliłam, nie mówiłam mu o wielu kłótniach a Iga miała zakaz. Doskonale wiedziała jak on reagował na moje problemy, później sam chodził w nerwach. Ale taki właśnie jest Jan-rapowanie. - Będzie dobrze promyku. - nie wiedział kompletnie nic ale mówił mi że będzie dobrze. I jak abstrakcyjnie by to nie brzmiało zawsze mu w to wierzyłam. - Michał ma gorszy czas przez płytę, wszyscy w niego wierzą ale on sam zaczyna w siebie wątpić i w ten sposób wydaje mu się że wszyscy chcą dla niego najgorzej. - on mi czyta w myślach. - Tak było przy pierwszej płycie i będzie przy każdej jeśli ktoś wreszcie nie uświadomi mu jak wygląda dorosłe życie. Dorosłe życie w związku. 

- Janek ale ja nie wiem jak ja mam z nim rozmawiać. Wszystko co zrobie jest złe a jak nie zrobie to jest jeszcze gorzej. - chłopak westchnął gładząc mnie dłonią po plecach. 

- Promyku, pamiętasz mój pierwszy singiel? - zapytał.

- No pamiętam i co to ma do rze...

- A no właśnie że sporo, byłem tak zestresowany że przez tydzień od premiery nie odzywałem się do nikogo spłukując mój telefon w łazience. - parsknął śmiechem na to wspomnienie, ja też...

 (Przed ostatnia klasa liceum)

Stałam przed salą matematyczną. Był poniedziałek, od tygodnia nie miałam kontaktu z blondynem co niezmiernie mnie irytowało bo wiedziałam że nic mu nie jest. Aż w końcu zauważyłam jego blond czuprynę na korytarzu, jakby nie wzruszona tym faktem wyjęłam moją nieśmiertelną szóstkę i zaczęłam przeglądać strony mojego ekranu. 

- Która godzina? - spytał jak gdyby nigdy nic.

- Ósma trzydzieści dwa? 

- Nie mam telefonu więc nie wiem. - wzruszył ramionami, chwilę się na mnie patrzył po czym objął mnie cicho się podśmiechując. 

 - Z czego się śmiejesz idioto? - spytałam wyciągając zeszyt z matmy, zraz kartkówka.

- Bo telefon spuściłem w kiblu... - spojrzał na mnie poważnie na co ja wybuchłam śmiechem o mały włos nie opluwając go. - Po co ci zeszyt z matmy? - spytał usiłując również w niego zaglądnąć.

- Zaraz matma. I kartkówka. 

- Zajebiście, mama będzie dumna z kolejnej jedynki... - prychnęłam kręcąc głową.

(Teraźniejszość)

Nadal nie rozumiałam o co mu do końca chodziło, za pewne chciał uświadomić mnie w tym że rap jest niesamowicie stresującym zajęciem ale jakoś nie za bardzo mnie to przekonało. Prawdę powiedziawszy wcale. Milczeliśmy chwilę po prostu stojąc w uścisku, wiele osób z otoczenia Janka myślało że jesteśmy parą ale nigdy w życiu nie spojrzałam na niego w ten sposób. Był moim niebiologicznym bratem.  

- Zawołasz tutaj Igę? - zapytałam dalej nie będąc pewna czy chce wrócić na moją własną domówkę, jakże piękny paradoks. 

- Jasne słońce. - ścisnął mnie przez sekundę i wyszedł. 

***

Szczerze nie spodziewałam się że impreza będzie jakaś tragiczna w skutkach dla naszego mieszkania, i fakt faktem nie było źle. Większość się zwinęła, nawet Iga i Janek pojechali do domu bo chłopak nie pił. Rano miał jechać do studia więc rozumiałam go w stu procentach. Natomiast z nowych lokatorów mieszkania mieliśmy resztę gombao i Janusza który wydawało mi się że dużo nie pił ale jednak mogłam się mylić. Kiedy wszyscy w miarę ogarnięci wyszli zaczęłam sprzątać z pomocą Wiktorii, ogarnęłyśmy wszystko na miarę naszych możliwości i zaczęłyśmy ogarniać chłopaków, poszłam po koce i zaczęłam ich przykrywać, gdy podeszłam do Michała okryłam go kocem i podłożyłam coś miękkiego pod głowę na co ten lekko się poruszył próbując mnie objąć jednak ja ominęłam jego dłonie i wyszłam udając się do sypialni. Nie zmywałam makijażu bo mi się nie chciało. Dałam brunetce jakieś dresy i bluzkę do spania, ja również ubrałam się w coś luźnego i rzuciłyśmy się na łóżko. Nie wiem czemu ale już w locie zasnęłam...

Wiecie no czasem trzeba was rozpieścić <333

Lubicie jak czasem jest więcej Janka? 

Do Jutra!