VİSAL

34. BÖLÜM

 Genç kadın uykusuzluğun verdiği halsizlikle pencereden dışarıyı izledi. Gün yine bitmiş sevdiği adam yine gelmemişti. Üç gün olmuştu yolunu gözleyeli. Üç gündür ne yüzünü bir kere görebilmişti ne de sakladığı sesindeki tondan kaçabilmişti. Bir sıkıntı vardı ortada görebiliyordu. Son zamanlarda babasının aramaları sıklaşmıştı. Evliliğini hiç isteyemeyen babasının tehditleri çoğalmıştı.

Pencere kenarından ayrılıp berjere oturdu. Köşede oynayan iki yaşındaki kızı Gizem, diğer köşede ise bir şeylerle uğraşan oğlu Yiğit'e baktı. Sıkıntısını onlara yansıtmak istemiyordu ama dibine gelen oğlunun bakışlarından kaçamıyordu. Yiğit altı yaşındaydı ama her şeyi anlıyordu. Annesinin dibine oturup yanaklarını öptü.

"Baba gelecek," dedi olgunlukla. Aysun Hanım oğlunu şefkatle sarmalamıştı. "Gelecek tabii," diye karşılık verdi Yiğit'e. "Hadi beraber son öğrendiğimiz Fatiha suresini okuyalım." Yiğit annesinin yanaklarını okşayıp beraber sureyi okudular. Diğer tarafına ise kızı oturdu. Eşlik ettiği duanın ardından ufak bir gözyaşı yanağında yer edindi. Kucağında uyuttuğu çocuklarını yerlerine yatırırken aşağıdan gelen sesle hızlıca odadan çıktı. Merdivenleri indiğinde karanlık salonla karşılaşması hayal kırıklığına uğrattı. Tekrar merdivenleri çıkacakken hayal kırıklığına uğramadığını görmesi gülümsetti. Yavaşça Sinan Bey'in yanına ulaştı. Sinan Bey'in hissiz bakışları karısını bulunca değişti. Gülümseyip kolları arasına aldı.

İkisi de sessiz kaldı bir müddet. Aysun Hanım bedenini geri çekerek Sinan Bey'in karşısında durdu. "Artık bir açıklama yapmayacak mısın?" İçinde bulunduğu durum karşısındaki adamın sessizliğinde savruluyordu. Dudaklarını aralamıştı ki aniden çalan telefon bütün soruyu cevapsız bırakmaya yetti. Sinan Bey açtığı telefondan aldığı yanıtla hızla ayağa kalktı. Telefonu kapatıp Aysun Hanım'a döndü.

"Gitmemiz gerekiyor bir tanem. Çocukları hazırlayalım, yola çıkacağız." Aysun Hanım ne olduğunu anlamış değildi. "Nereye?" diye sordu. Sorusunun cevabından ölesiye korkuyordu.

"Sizi güvenli yere yerleştirmem lazım. Ben uzun süre yanınızda olamayacağım. Söz işim bitsin sizi almaya geleceğim." Aysun Hanım başını iki yana sallayıp, "Ama sen tehlikede olacaksın," deyince Sinan Bey hiçbir şey demedi. Aysun Hanım'ı arkasında bırakarak çocukların odasına çıktı. Peşinden gelip soru soran Aysun Hanım'ı görmezden geliyordu ama bu onu berbat duruma sokuyordu.

"Sinan, bizimle kalmazsan hiçbir yere gitmeyeceğim. Burada tek başına bırakmam seni." Sinan Bey karısına dönüp alnından öptü. "Seni burada bıraksam bile beraber olamayacağız sevgilim. En azından aklım sizde kalmasın." Sustu kadın, konuşacak sözünü çocukları bozuyordu. Onları tehlikeye nasıl sokabilirdi ki?

"Sen de bizimle kal Sinan." Yalvaran sesi ve ardı ardına akan gözyaşları Sinan Bey'in soğuk yapısını çoktan bozmuştu. Fakat ne kalırım dedi ne de gelirim... Hazırlanan çocuklarla beraber birkaç parça eşya alıp evden çıktılar. Sessizlikleri arabada da devam etti. Sabah namazını kılıp çıktıkları için gün yeni yeni aymaya başlamıştı. Aysun Hanım sessizce gözyaşlarını döküyor Sinan Bey ise hiçbir şey diyemiyordu.

Uzun yolculuğu hızlandıran arkadan gelen araçtı. Sinan Bey arabayı fark edecek ki gaza biraz daha bastı lakin yan taraftan çıkan aracı hiç hesap etmemişti. Bir anda iki araçla beraber önü kesildi. Zaman kısıtlanmıştı, artık akrep ve yelkovan saniyeleri kendine yasaklamıştı. Arabadan çıkan adamlar yolun sonunu gösterdi. Karısına döndü genç adam akabinde çocuklarına son kez baktı.

"Seni çok sevdim ve hep devam edeceğim." Mırıltı ile söylenip gazı körükledi lakin başarılı olamadı. Açılan ateşle beraber araba oradan oraya savruldu. Ağlayan bir bebeğin sesi, arabayla beraber savrulan bir çocuğun bedeni kalmıştı sadece. Çığlıklar ve birbirinden kopan bedenler şu anın zamanına kan değdirmişti. Silah sesleri kuşların çırpınışına eşlik ederken susmuş yeryüzü. İki canın ölümü şahit olmuş yapılan zulme. Ve kapatmış kadın gözlerini, tuttuğu el ayrılmış elinden. Adamın son sözü olmuşken kadın terk edilmişliğin boynuna takmış zinciri.