Mirrow Crown

Chapter 11

"He already given up searching for you-- just recently he quit inquiring about you. If he sees you, it will be no big deal. But that's my opinion. Our big brother has a different impression." Kibit-balikat nitong saad at tumayo. "I'm going. I just accompanied our brother to make sure he doesn't crush your shoulder from frustrations."

Hinalikan siya nito sa pisngi saka nginitian siya. Sobrang ganda tuloy nitong tignan at hindi mataray.

"Live your life, Silence. Don't cage yourself in here. Life is fun, discover it," she winked. "We love you, remember that." Paalala nito bago siya iniwan.

Pinanood ni Silence ang pag-alis ng kapatid niya. Nang maiwan siyang mag-isa ay tumayo siya at lumapit sa salaming dingding at tumanaw sa labas.

Another three weeks passed and her life was not but boring and silent. Surrounded by walls, canvas and stuff. Kung hindi pa siya dadalawin ng dalawa niyang kapatid ay wala pa siyang makakausap ng personal maliban sa mga nagdedeliver ng mga i-noorder niya.

Samantalang ang kaibigan niyang si Jinky Elle ay abala sa pinapagawa nitong bahay para sa pamilya nito.

Parang mula ng gabing nakita niyang may babae si Mirrow ay gusto niya na lang magkulong. Nawalan siya ng ganang makita ang labas sa kabila ng ganda ng isla.

And ate Tyrine's words just added that feeling of unwillingness to go out.

Napagod ka na ba, sweetheart? O... Tumigil ka na dahil meron ka ng...

Silence sighed tiredly.

Mir may be already have hit his head and thought it is vain to look for someone who has disappeared without a trace. Or his girlfriend doesn't like him searching for another woman, especially someone who had shared a bed with him.

Who would like it anyway.

Kung siya ang girlfriend tapos ganon, baka pisain niya na lang ang itlog ni Mir at tadtarin ang sausage nito.

Nilapat niya ang kamay sa glass wall saka tumingin sa baba ng gusali. Hindi naman maraming tao at sasakyan. Sakto lang.

But... Silence sighed in frustration.

Mas mganda ang nasa loob lang siya ng condo. Hindi niya kailangan ipakita sa iba na masaya siya. She doesn't have to fake her smile, no need to conceal her genuine emotions. No need to worry that somebody will recognize her.

Isolation bring so much peace to her. Hindi niya kailangan laging mag-isip na may makakakilala sa kanya. No need to be cautious and paranoid.

Nagbuga siya ng hangin saka lumayo sa salaming dingding. Nagsuot ng sapatos at kinuha ang sling bag niya at hindi na nag-abala pang palitan ang suot na dress.

Lumabas siya ng condo matapos isuot ang sunglasses niya.

The moment Silence stepped outside without her face mask, or anything to conceal her face aside from her sunglasses, she felt very anxious. Yet, she continued to walk away from the building. Slowly. With her heart pounding inside her chest.

Panay ang lunok niya at naiiyak siya dahil natatakot siya na baka may makakilala sa kanya. Her siblings will never understand and has no time to listen to her sentiment.

At kahit siguro magkaroon sila ng oras ay hindi niya rin masasabi ang nararamdamn niya. Ang dahilan niya kung bakit ayaw niyang lumabas.

Ilang gusali ang dinaanan niya habang naglalakad ng walang direksyon at nakayuko lang bago siya pumasok sa isang ice cream parlour at bumili. Bumili na rin siya ng mga junk food at inunin sa nadaanang convenience store.

Buti na lang may cash siya at kahit papaano ay may pambili siya ngayong kinuha na ng kapatid niya ang debit cards niya.

Matapos bumili ay naupo siya sa isang park hanggang sa gumabi ay doon lang siya. Kumakain habang nag-iisip kung anong trabaho naman kaya ang papasukan niya.