Yaklaşık bir yıl sonra
"Ya çalamazsam? Ya mahvedersem hepsini?"
Tadashi'nin titrek sesi kulağını doldururken sesli bir nefes verip hemen kolları arasına aldı çocuğu Tsukki. Gerilmesini ve korkmasını anlayabiliyordu ama bunlar yüzünden çalışının etkilenmesini istemiyordu.
"Bebeğim hata yapsan bile hepsini mahvetmiş olmayacaksın, devam edebilirsin çalmana. Ayrıca hata yapacağım mahvedeceğim diye de düşünme. Yıllardır piyano çalıyorsun, bir süredir de insanlara açılmaya başladın. Onlara çaldıkların da çok güzeldi, şimdiki de öyle olacak. Ki hata yapsan bile bu bir sorun değil."
"Ya gülerlerse.."
"Gülmeyecekler Tadashi. Burada izleyenlerin çoğu sadece yarışmacı yakınları, eğer hatanı yaptıktan sonra bırakmayıp devam edersen hiçbiri anlamayacak. Anlayanlar ise gülmeyecek."
"Yine de hata yapmak istemiyorum."
"Herkes gibi sen de insansın, hata yapman çok normal."
Tadashi bunun üstüne bir şey demezken ellerini çocuğun omzuna koyup başını kaldırarak yüz yüze gelmelerini sağladı. "Yapabilecek miyim yani?"
"Evet bebeğim, yapabileceksin." demesinin ardından dudaklarını birleştirmişti yavaşça. Birkaç saniyelik öpüşmelerinden sonra ayrıldıklarında ellerini yanaklarına koyup gülümsedi. "Sana güveniyorum. Ama bu sana bir baskı yapmasın, hata yapsan da bir sorun yok."
"Tamam.." dedikten sonra tekrar sarıldı sevgilisine. "Sıram gelene kadar böyle duralım."
"Duralım."
Birkaç dakika sonra kapı açıldığında Tadashi irkilmiş, sevgilisine biraz daha sığınmıştı.
"Yamaguchi Tadashi, hazırlanın lütfen."
Tsukki çocuğu kendinden uzaklaştırırken içini rahatlatacak şekilde gülümsedi. "Hadi bebeğim. Çık oraya ve bana çaldığın gibi çal."
"Ta-tamam."
Tsukishima burnuna bir öpücük kondurduktan sonra ona ters yöne ilerlemeye başlamış, yürürken de dönüp bir kez daha gülümsemişti sevgilisine. Şimdi Kageyamaların yanına geçecekti izlemek için.
Tadashi sahneye açılan kapıdan geçtikten sonra sağ tarafında duran kalabalığa değil, sadece piyanoya odaklanmıştı. Şimdiye kadar çok çabalamışlardı anksiyetesinin bu kadar güçlü olmaması için ve doğrusu çabaları biraz işe yaramıştı. Zaten yaramasa buraya nasıl gelebilirdi ki?
Alnından akan teri insanlara çok belli etmeden silerken oturmuş, nota kağıdını yerleştirmişti. Işıklar kapandığı an başlaması gerekecekti ama şu an çok korkuyordu.
Aklında dolaşan 'Yapamayacaksın' sesine rağmen "Yapacağım." diye mırıldanıp derin bir nefes aldı. Yakın olmadığı insanların önünde çalmayı ilk denemesi kendi sınıfının önündeydi. Kriz geçirmenin eşiğine gelse de performansını tamamlayabilmişti. Oradan çıktığında bayılacak hâlde olup uzun bir süre titrese de yine de başarmıştı. Ondan sonra da insanların arasında çaldığı olmuştu ve bunları yapmasına yardımcı olan insanları şu an yüzüstü bırakmak istemiyordu.
Onların yanı sıra, piyano çalmayı çok seven biri olarak bunun saklı kalmasını istediği söylenemezdi. Evet eskiden böyleydi ama sevgilisi ve arkadaşları onu ne kadar iyi olduğu konusunda desteklediklerinden dolayı kendine güveni de artmıştı biraz.
