"Hey! Neyin var senin böyle?"
"Bir şeyim yok."
"Belli. Buluştuğumuzdan beri ağzından sadece tek kelime çıktı."
"Uykusuzum biraz, o kadar."
"Niye uyumadın?"
Arkadaşına yalan söylemek istemese de "Ders çalıştım." deyip konuyu kapatmaya çalışmıştı ama çocuk tabii ki de inanmamıştı buna.
"İnanamadım nedense."
"Yalan söylemiyorum."
"Tsukishima'yla mı konuştun?"
"Hayır."
"Gözlerin garip görünüyor, ağladın mı?" dediğinde Tadashi parmaklarıyla gözlerine dokunup "Çok mu kötü?" diye sormuştu endişeyle.
"AĞLAMIŞSIN! NİYE AĞLADIN?!"
Shoyo'ya cevap vermek yerine telefonunu cebinden çıkarıp kamerasını açarak yüzüne baktı hızla. Bunu yaptığındaysa yüzü daha da düşmüş, "İğrenç görünüyorum." diye mırıldanmıştı kendi kendine.
"İğrenç görünmüyorsun! Şöyle demeyi kes."
"Ya onunla karşılaşırsam? Zaten eziğim, bir de üstüne-"
Lafını tamamlamasını engelleyen şey Shoyo'nun kollarını sertçe tuttuğu için şaşırması olmuştu. Arkadaşına baktığında oldukça sinirli bakışlarla karşılaştığı için şaşkınlığı artmıştı.
"Tadashi eğer bir kez daha ezik olduğunu söylersen seninle konuşmam, ve bu dediğimde çok ciddiyim."
Hinata Shoyo'yu ciddi bir ifadeyle çok göremezdiniz, çoğu zaman her şeyi alaya alıp gülen bir insandı ama Tadashi'nin kendine böyle davranmasına gerçekten dayanamıyordu artık.
Tadashi ilk birkaç saniye ne diyeceğini bilemezken en sonunda aklına gelen ilk şeyi söyleyip Shoyo'nun daha da sinirlenmesine neden olmuştu. "Yanlış bir şey söylemiyorum."
Shoyo az önceki cümlesine rağmen hâlâ bunu söyleyebildiği için şaşırmıştı ama bunu yansıtmamak için sıktı kendini.
"Sen ciddi misin? Şimdiye kadar onca dediğim şeye rağmen hâlâ bunu söyleyebiliyor musun?" dediğinde Tadashi istemsizce gülüp dudağını dişledi. "Senin teselli cümlelerin gerçeklerin üstünü örtmüyor Shoyo."
Cümlesini bitirdiği an kolları serbest bırakılmış ve aynı zamanda Shoyo hiçbir şey söylemeden yürümeye başlamıştı bir anda. Konuşmaya biraz daha devam ederlerse kavga edecekler gibi hissediyordu ve şu an kavga etmeyi bir gram bile istemiyordu. Tadashi zaten üzgündü, bir de bu şekilde üstüne gitmek yanlış olurdu.
"Shoyo!"
"Sonra konuşalım."
"Ama-"
"Tadashi lütfen."
Çocuk yürümeye devam ederken Tadashi başını öne eğip dudaklarını birbirine bastırdı. Belki de eve dönmeliydi, büyük ihtimalle Shoyo bugün konuşmayacaktı onunla. O olmadığında ise tamamen yalnız olacaktı..
