"Tadashi! Tadashi kalk okula geç kalacaksın!"
Annesinin bağırışıyla gözlerini açtığında vücudundaki ağrıdan dolayı kıpırdayamamıştı birkaç saniye. Güzel bir gece geçirmemişti, başı da çok kötü ağrıyordu.
"Tadashi!"
Kadını "Uyandım!" diye yanıtladıktan sonra doğrulmaya çalışırken inlememek için nefesini tutmuş, birkaç saniye daha izin vermişti kendine.
Telefonunu bir daha açmamıştı, uzun bir süre kendini sakinleştirmeye çalışıp başka şeylere bakmıştı belki dikkatini dağıtır diye ama onda da pek başarılı değildi. Eninde sonunda ise bir şekilde uyumuştu işte.
Telefonu masanın üzerinde duruyordu, açıp herhangi bir mesaj var mı diye bakmak istese de korkudan yapamıyordu. Ya okulda karşılaşırlarsa ne olacaktı?
Yorgun vücudunu odadan dışarı sürükleyip kahvaltı yapan anne babasının yanına ulaştığında daha o bir şey demeden annesi konuşmuştu telaşla. "Tadashi bu hâlin ne böyle?"
"Ne?" derken eliyle yüzünü yokladı çocuk. Evet halsizdi ama dışarıdan belli olduğunu düşünmemişti.
"Bayılacak gibi duruyorsun? İyi misin sen? Ne oldu?" derken hemen ayağa kalkıp elini çocuğun alnına koymuştu kadın. "Ateşin yok en azından."
"Ben de okula gitmek istemediğimi söyleyecektim. Çok kötü hissediyorum, yürüyecek hâlim yok." dediğinde babası "Gitme bugün." demişti hemen. "Madem hastasın, yat dinlen."
Çocuk aldığı onaydan sonra tekrar odasına ilerleyip yatağa oturdu. Shoyo'ya yazması gerektiğini biliyordu ama telefonu eline almaktan öyle çekiniyordu ki şu an.
Uzanmasının üstünden yaklaşık yarım saat geçmişti kapısı çalınana kadar. Kim olduğunu düşünmeden "Gir." dediğinde arkadaşının turuncu saçları gözüne ilişmişti hemen.
"Hastaymışsın!"
"Hasta değilim, annem abartmış."
"Neyin var o zaman?"
"Dün gece kriz geçirmemek için bayağı uğraştığımdan dolayı halsizim. Önemli bir şey değil yani."
Shoyo yatağın boş kenarına oturup elini arkadaşının başına koyarken "Şimdi iyi misin?" diye mırıldanmıştı cevabın evet olmasını umut ederek.
"Hm hm. Biraz uyuduktan sonra tamamen iyi olurum merak etme. Hadi git, geç kalacaksın."
"Sana notları getiririm."
"Tamam."
"O zaman iyi uykular." dedikten sonra eğilip çocuğa sarıldı birkaç saniye. "Uyandıktan sonra telefonunu aç."
"İstemiyorum."
"Tadashi lütfen. Bak güven bana, düşündüğün gibi olmayacak. Hem ne kadar böyle kaçacaksın ki?"
Tadashi onun haklı sorusuna karşın dudaklarını birbirine bastırıp başını salladı hafifçe. "Açacağım söz."
"Güzel. Bana da yazarsın. Şimdi gidiyorum, görüşürüz!"
"Görüşürüz."
.
Bu sefer diğerine nazaran daha iyi uyanmıştı ama yine de mükemmel olduğunu söyleyemezdi. Başında biraz sızı vardı, en azından o kadar yorgun hissetmiyordu.
Yataktan kalktığı an masadaki telefonunu aldı eline. Aynı anda da açma tuşuna basmıştı. Shoyo dediğinde haklıydı, nereye kadar kaçabilirdi ki sanki.
Telefon açıldığında derin bir nefes alıp internete bağlanmasını bekledi ve mesajlar ardı ardına sıralanırken gözlerini ekrandan ayırmadı. Çoğu arkadaşındandı ama tabii ki Tsukishima'nın olanlar da vardı.
Shoyo'nunkileri göz ardı ederek diğer çocukla olan konuşmaya girdi ve yazdıklarını sakinliğini korumaya çalışarak okumaya başladı.
Kim olduğunu bir süredir biliyorum zaten
Bilmesem hiçbir şey anlatmazdım
O zaman konuştuysan şimdi de konuşursun
Gerçi, ısrar edecek de değilim
Konuşmak istemiyorsan yazma
Sadece merak ediyorum nereye kadar kaçacağını
Okulda karşılaşacağız illa ki
Neyse, zaten gitmişsin
Bunlar dünden kalanlardı, bu sabah yazılmış birkaç tane de vardı.
Okula gelmemişsin
Komik
Bu gidişle taşınırsan falan da şaşırmayacağım
O aptallar sana zorbalık yaparken bile geliyor olmana rağmen şimdi gelmemen..garip
Sen de garipsin
O yüzden anlayamıyorum ne düşünüp neye göre hareket ettiğini
Ama neyse, herkes garip zaten
Okuduğu mesajlardan sonra kafası karışık bir hâlde yatağa oturdu. Beklediği gibi bir tepki almamıştı ama bu da çok anlaşılmaz bir şeydi. Konuşmak istemiyor gibi görünse de bir sürü şey yazmıştı. Hem, ne zamandan beri biliyordu ki kim olduğunu?
Günaydın
Mesajı attığı an telefonu ters çevirip kucağına koydu ve başını hafifçe arkaya attı. Cevap hemen gelecek değildi evet ama yine de bakmak istemiyordu.
Biraz sonra bakabildiğindeyse hiçbir cevap gelmemiş olduğunu görüp sesi bir nefes vermişti. Rahatlamıştı şu an için ama içten içe de cevap gelmesini istiyordu.
