Alles Wat We Lief Hebben ✔

hoofdstuk XIII

dinsdag middag

Connor legt zijn hand op mijn onderrug en duwt me zachtjes naar het veiligere deel van het park. Ik ben nog steeds een beetje beduusd. 

'Het spijt me zo, Merel.' Zegt Connor wanneer we op de centrale plek van het park aankomen. Het is een klein pleintje met een paviljoen waar ze ijsjes verkopen. 

Ik kijk naar hem op, inmiddels ligt zijn hand niet meer op mijn onderrug en heeft hij zijn handen diep in zijn zakken gepropt. Ik vind het maar wat vervelend dat ik teleurgesteld ben dat hij me niet meer aanraakt. 

'Waar ging dat allemaal over?' Ik probeer streng te klinken, maar de schrik zit er goed in en ik heb de neiging iedere twee seconden over mijn schouders te kijken. 

Connor schud zijn hoofd. 'Het was niks, gewoon over geld.' 

'Hoe bedoel je, gewoon over geld?' Ik wil zijn hand pakken, maar hij trekt hem weg. Wat me meer pijn doet dan me lief is. 

'Hou erover op, oké. Jij hebt hier niks mee te maken.' Door Connors snauw houd ik abrupt mijn mond.

Maar ik herpak me. 'Luister, ik ben zojuist bedreigd door die lui, dus ik heb er nu wel degelijk iets mee te maken. Als jij hen niet betaald voor je drugs of wat dan ook, dan komen ze achter mij aan.' 

Weer trekt Connor wit weg. 'Dat doen ze niet echt.' 

'O, nee. Wil je het uittesten? Ik namelijk niet.' Ik blijf stil staan bij een bankje en ga zitten. Connor komt naast me zitten, zijn ellebogen steunen op zijn knieën en hij kijkt strak voor zich uit. 

'Het is geen drugs.'

'Wat?' Even ben ik verward. 

'Het is geld voor illegale medicijnen.' Zegt hij, zijn stem klinkt moe. 'Mijn moeder nam ze vlak voor ze stierf. Maar in Nederland zijn ze niet op een legale manier of via de verzekering te verkrijgen, dus dacht ik er makkelijk van af te zijn op deze manier.'

Ik buig ook naar voren, zodat ik hem aan kan kijken. 'Om hoeveel gaat het?'

Hij kijkt me niet aan. 'Hoe minder je weet, hoe beter.' 

'Bah,' zeg ik, terwijl ik weer naar achteren leun. 'Dat vind ik zo'n stomme reden om dingen geheim te houden. Ik heb alle reden om te weten om hoeveel het gaat. Mijn leven staat verdomme op het spel.' 

'Overdrijf niet zo.' 

Ik hap naar adem en sta woest op van het bankje. Deze jongen doet gekke dinge met me, hij kan mijn humeur in een klap laten omslaan. 'O, kom op. Jij denkt altijd dat je weet wat het beste is voor mensen, of niet?' Ik kijkt hem aan, maar hij ontwijkt mijn blik. 'Ja, ja dat doe je. Jij denkt altijd dat je weet wat het beste is voor iedereen. Maar deze keer heb je het fout.' 

Hij leunt tegen de leuning van het bankje en kijkt me eindelijk aan. 'Waarom kwam je me achterna? Ik had je gewaarschuwd.' 

Ik gooi mijn handen in de lucht. 'Heb je het dan niet door? Ik functioneer niet goed als ik bij jou in de buurt ben. Mijn hoofd is een grote wazige brei door jou.' Ik wil mijn woorden terug nemen en de tijd terug spoelen. Dan was ik gewoon achter Joris aangerend en dat had ik niet aan Connor hoeven bekennen wat voor effect hij op me heeft. 

Hij kijkt me alleen maar aan. 'Kom eens.' Hij knikt naar de plek naast hem. 

Ik ga zitten in de wetenschap dat dit alleen maar helemaal fout kan gaan. Maar foute dingen zijn veel te fijn. Hij legt een arm over mijn schouder. 

'Het spijt me. Ik doe echt mijn best. Ik heb mezelf beloofd je geen pijn meer te doen, daarom ben ik weggegaan. Ik zei tegen mezelf dat ik alleen maar die zaak hoefde uit te zitten, daarna zouden we elkaar nooit meer hoeven zien. Ik ben naar ons zomenhuisje in Drenthe gereden en heb vanuit daar gewerkt. Ik nam mezelf voor je nooit meer te zien. Want als ik je niet zag, of sprak, of aanraakte, kon ik je ook geen pijn doen toch?' Hij glimlach, maar zijn ogen doen niet mee. 

'Wat bedoel je?' Ik ben in de war. 

'Voor ik jou ontmoette was ik nogal een beetje een losbol. Ik trok me niets van iemand aan. Dat ik die zaak met jou moest doen was een straf van mijn vader, omdat ik weer een hele lange tijd niks van me had laten horen. Voor ik jou leerde kennen werd ik elk weekend - of het liefst elke avond - stomdronken en als ik geluk had ook nog kneiter stoned. Sinds de dood van mijn moeder ben ik mijn troost gaan zoeken in alcohol, drugs en vrouwen.' 

Ik ben stil, weet niet wat ik moet zeggen. Connor strijkt met zijn vinger over mijn schouder. 

'Maar voor jou wilde ik veranderen. Die aller eerste keer dat ik je zag,' hij grinnikt 'toen boog je voor mijn vader. Je boog voor een man die zijn eigen vrouw bedroog met zijn secretaresse, die zijn eigen zoon wel eens slaat. Je boog voor hem! Die aller eerste keer dat ik je zag was ik verkocht. Niet alleen omdat je aantrekkelijk bent, maar ook omdat ik je makkelijk kan opjutten met mijn plagerijtjes, omdat je je zo in die zaak vast beet. Omdat je echt om mensen geeft.' 

Ik ga dichter tegen hem aan zitten. Hoewel ik dondersgoed weet dat dit al mijn kansen om ooit partner te worden zal vergooien. En als ik dan ooit op wonderbaarlijke wijze partner word, zal iedereen het wijden aan mijn relatie met zijn zoon. Maar dat kan me allemaal niet schelen. Want op dit moment wil ik de woorden 'Ik was verkocht' tien keer liever horen dan 'je bent partner'. 

'Omdat je op een of andere manier ook om mij gaf. En ik beloofde mezelf dat ik je nooit maar dan ook nooit pijn zou doen. Ik hield de boot af, want als ik eenmaal toegaf aan wat je met me deed, zou ik niet meer van je weg kunnen blijven. Die zoen,' hij is even stil en ik vraag me af of ook hij mijn lippen weer op de zijne voelt zoals ik de zijne nu op de mijne voel. 

'Die zoen was geen fout. Het was de beste zoen van mijn leven. Daarna besefte ik dat ik te ver was gegaan. Ik had mezelf beloofd om je nooit pijn te doen. Dus moest ik ver van je vandaan blijven. Want dat is nu eenmaal wat ik doe, mensen pijn doen. Maar ik merkte dat ik dat niet kon, ik kon niet van je weg blijven. Om de haverklap stond ik op het punt je te bellen of in de auto te stappen en je op te komen halen voor een trip naar Monaco of voor mijn part Vlissingen. Zolang ik maar met jou was. Want je zit de hele fucking tijd in mijn hoofd.' 

Heel veel liefs xxx