SAPLANTILI AŞIK 2 (+18)

BÖLÜM 39

OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM. OY VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM SEVGİLİ AİLEM.

Ot kokusu... Birisi bizi dışarı çıkartmıştı, burnum yere değiyordu. Dedektif Emre'nin sesini duydum. "İyi olacaksınız, ambulans geldi."

Soktuğumun ambulansı...

"Özür dilerim, çok özür dilerim."

Tekrar bilincimi kaybettim. 

Gözlerimi açtığımda bu kez hastanedeydik, hastanede olduğuma sevineceğim hiç aklıma gelmezdi. Doğruldum, kimse yoktu. Kolumdaki serumu çıkardım ve kalktım. Odamdan çıktım, danışmadaki hemşire koşarak yanıma geldi ve koluma baktı. "Ne yaptın sen?"

"Neredeler? Öldüler mi?" dedim korkuyla. "Doğru söyle, öldüler mi?"

"Hepsi iyi," dedi Bulut'un sesi. Hemen arkamı döndüm. 

"İyisin."

"Ben kasadaydım, en şanslınızım. Arabadan atladım, biraz yuvarlandım ama iyiyim."

Ona sıkıca sarıldım. 

"Sen de iyisin, sadece kafanı yarmışsın, dikiş attılar. Hoş, içi boş zaten ama."

"Seninle uğraşamam şimdi, Yaso ve Siyah nasıl?"

"İyiler, merak etme. Dedektifte iyi."

"Onları görebilir miyim?" dedim hemşireye.

"Tamam." Beni önce Yaso'nun yanına götürdü. Uyanıktı, serumunun bitmesini bekliyordu. Bana el salladı ve Siyah'ın yanına geçtik. 

"O neden uyuyor?"

"İyileşmesi gerekiyor, şuan uyutuyoruz."

Solunum cihazına bağlanmıştı, kolu sargıdaydı ve kafası bandajlıydı. "İyi ama değil mi?"

"Evet, merak etmeyin. Çok kan kaybetmiş, takviye yaptık ama organlarında bir sorun yoktu. Kaburgası çatlamış ama organlara zarar vermemiş."

"Çok iyi." Ben üstümü değiştireyim. Gayet iyiyim."

"Lütfen serumunuzu bitirin."

"Gerek yok." Odama döndüm ve üstümü değiştirdim. Bulut ile kafeteryaya, Emre'nin yanına geçtik. 

"Geçmiş olsun," dedim oturarak.

"Size geçmiş olsun, özür dilerim."

Onun  da benim gibi alnında bandaj vardı. Bir de parmağını sarmışlardı. 

"Sonuçta herkes iyi durumda. Senden başka bir şey isteyeceğim, Siyah'ın kaza yaptığı arabayı inceler misin?"

"Neden?" Kaşları çatıldı. "Bir şeyden mi şüpheleniyorsun?"

"Siyah kemerini takmadan asla trafiğe çıkmaz, bana şüpheli geldi."

"Tamam, bakarım."

"Gidelim mi?" dedim Bulut'a.

"Kimden şüpheleniyorsun ki?" dedi Bulut. 

"Sadece bakmasını istiyorum, içimin rahatlaması için." 

Bulut evden benim arabamı getirmişti. Ona bindik ama bu kez ben sürdüm. Bu iki sürücüye de güven olmaz, dün bunu anlamış olmuştum.

Kaza yerine gittik, Emir daha görür görmez kaşlarını çattı. "Düz duvara çarpmış, kabak gibi ortada olan duvara..." Arabanın yanına gitti ve eldiven taktı. "Siz dokunmayın." İyice inceledi. "Frende bir sorun yok." Torpidoyu açtı, arabayı iyice aradı. "İlginç"