Wrathful Marriage

Special Chapter #1

Special Chapter #1

Nathaniel's POV

I sighed heavily when I got inside Nate's mausoleum. Mabigat ang puso ko sa tuwing mapapadpad dito. Kung sa mga unang beses na pagpunta ko dito matapos ko makalaya ay sa labas ko lamang natatanaw ang anak, ngayon ay nagkaroon na ako ng permiso galing kay Allison na makapasok. She even gave me a duplicate copy of the key. Para daw kung kailan ko gustuhin na pumunta sa nawalang anak.

Mawawala ba siya kung naging mabuti akong ama? I can't stop blaming myself for what happened. Kahit na si Allison na mismo ang nagsabi na wala akong kasalanan, hindi ko matigil sa isip ko ang pagninisi sa sarili.

Allison would always remind mem that it was never my fault. Nadala lang daw siya ng gabi na iyon sa nangyari kaya niya sa akin ibinuhos ang sisi. She even reasoned out that maybe it was really Nate's time, may sakit pati ang anak naming kaya siguro ganoon na daw ang mangyayari.

But everytime I will remember how I am acting like a father to them, to him, that time, ako at ako ang may kasalanan. Kung hindi niya nasaksihan kung paano ko naskatan si Allsion, hindi siya iiyak. Kung hindi ko siya naitulak, hindi siya masasaktan. Those things I did that might trigger his sickness... at ang maling-mali na saktan si Allison.

Marahan ko na inilapag ang bulaklak na dala-dala. I even got him some batman toys; I remember that he keeps telling me that it is his favorite. I smiled weakly. Kasama namin sana siya ngayon at buo kami kung naging maayos ang lahat ng desisyon ko.

"Anak..."

Calling Nate like that make me tear up. Ito ata ang unang beses na inako ko siya bilang akin. Ngayon lang... Parang bago lagi sa pakiramdamdam ko ang ganitong mga salita. Ngayon kung kailan hindi ko na makikita mga mata at ngiti niya.

"How are you doing up there? Binabantayan mo ba ang mommy at kapatid mo? I hope you are doing fine. It's been four years since you left. I really missed you. Miss na miss ko na palagi ang pagsalubong mo sa akin sa tuwing uuwi ako galing trabaho. Tuwing ipinapakita mo palagi sa akin ang mga drawing mo na may ngiti sa labi mo. I missed watching cartoon with you, ganoon din sila Klayd and Nathalie. Erytime they were with me; we were watching nonstop and we cannot stop ourselves from missing you..."

Hindi ko malaman kung ano ang unang sasabihin sa anak. Hindi naging organisado ang bawat linya ko. I don't know on how will I express my love for my children. Natatakot ako sa sarili ko at nagsisisi kung bakit ngayon ko pa ito ginagawa kung kailan wala na si Nate, magkahiwalay na kami nila Nathalie at Klayd ng tinutuluyan, at legal na din ang paghihiwalay namin ni Allison.

Like what she said, Harold knew someone who can process it easily. Natupad nga agad. I was not ready for that. Hanggang ngayon ay dinadala ko ang sakit na iyon sa akin.

Naiintindihan ko ang desisyon niya. What I cannot understand is myself. Bakit palaging sa dulo ako nagsisisi. Bakit kailangan pa maging ganito ang lahat bago ko makita 'yun halaga nila.

Sa lalim at haba ng pagku-kwento ko sa anak hindi ko namalayan na mag-gagabi na pala. Kung hindi ko pa naramdaman ang pagtunog ng telepono ko ay hindi ko makikita ang oras. Bumungad sa aking ang numero ng anak na lalake. I smiled with that. Nagibinata na, pinagbigyan na ng nanay sa pagkakaroon ng sariling telepono.

"Klayd," mahinahin kong bungad. Narinig ko kaagad ang nag-aatubiling boses naman ni Nathalie, kinukulit ang kapatid kung sumagot nab ab daw ako sa tawag at nasaan na ako.

"Dad, where are you? Pupunta ka pa ba?" Klayd.

Natawa pa ako ng bahagya bago sumagot. "Of course. Hindi ko lang namalayan ang oras dito sa kay Nate. Pero dahil tumawag na kayo ay aalis na din ako dito. Nakahanda na ba diyan?"