ကူရယ်ကယ်ရာမဲ့ အခြေအနေရယ်ပါ....
ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာလဲ လူရယ်လို့မရှိ
အော်ဟစ်အကူအညီ တောင်းရင်တောင်
ကူညီမယ့်သူ တစ်ဦးတစ်ယောက်ပင်မရှိ
သွေးအေးအေးနဲ့ အနားတိုးကပ်လာသော
လူစိမ်းများကို....ကြောက်၍
အနောက်သို့ ထိုင်လျက်နဲ့ ပင် ဆုတ်သွားကာ...
Jimine:"မောင်..သိရင် မင်းတို့ကို
ပြန်သတ်မှာ... ငါ့ကိုထိဖို့ မကြိုးစားနဲ့..''
"ဟားးးးးဟားဟားးးဟားးးးး''
"မောင်..ဟုတ်လား...မောင်ဆိုတာ
ငါတို့ ဆရာ Jeon ကိုပြောတာလား..''
မိမိရှေ့မှာပဲ ဟားတိုက်ရီကာ...
မထီမဲ့မြင် ပြောလာသော...သူတွေကြောင့်
ကြောင်သွားခဲ့သည်.....
"သူတို့က မောင့် ကို သိနေတယ်......
ဘယ်လိူသိတာပါလိမ့်...
ဆရာ ဆိုတာကရော ဘာလဲ.....
ဘာတွေလဲ...
မောင်ကရော
ဘယ်ရောက်နေတာလဲ......''
စသည်ဖြင့် အတွေးပေါင်းစုံဝင်လာကာ
ကြောက်လန့်မူနှင့်
စိတ်ရူပ်ထွေးမူတွေ တပြိုင်နက် တည်း
ဝင်လာပီး....
အတွေးတွေနှင့် ရူပ်ယှက်ခက်နေစဥ်....
"ဆရာ Jeon က မင်းကို သတ်ခိုင်းလိုက်တာ..
သူကိုယ်တိုင် မင်းရဲ့ အလှကို ချွေပီး..ငါတို့ကို
သတ်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်တာ... သိရဲ့လား..
ကောင်လေး....''
"ဘာ!!''
ဟင့်အင်း...မဖြစ်နိုင်ပါ...
နားကြားမှားတာပဲ နေမှာ.....
ဒါမှ မဟုတ်လဲ....
ဒီလူတွေလျောက်ပြောနေတာပဲနေမှာ....
မောင် က ဒီလို လုပ်ရပ်မျိုးကို
လုပ်မယ်တဲ့လား....
ဟင့်အင်း မဖြစ်နိုင်ဘူး...ဒါလုံးဝမဖြစ်နိုင်တဲ့ကိစ္စ
Jimine:"မ...မ...ဖြစ်နိုင်တာ..''
"ကဲ....မသေခင်လေး...လူ့ဘဝရဲ့
အရသာလေး မြည်းကြည့်သွား...
မင်းအလှကို ချွေပီးရင်... မင်းကို
သေခွင့်ပေးမယ်.....''
အဆီတဝင်းဝင်း နဲ့ ရွံစရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာ
ရမ္မက်မီးတောက်နေတဲ့
မျက်ဝန်းတွေ နဲ့ အတူတူ
အနားသို့ ကပ်လာတာကြောင့်....
ထွက်ပြေးဖို့ ပြင်လိုက်စဥ်....
ဖြောင်းးးး!!!
