Chapter(14) Is Coming Soon.
With Love,
PurpleNwayW(◍•ᴗ•◍)❤
______________
Zawgyi Version
လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုယ္စီ (၁)
"ခင္ဗ်ားက.."
"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကသရဲပါ။ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ္ျမင္နိုင္တယ္ဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ကိုမ်ားကူညီနိုင္မလားခင္ဗ်။"
တအံ့တၾသျဖစ္ေနေသာၾသဇာသီးသည္၏စကားကိုကြၽန္ေတာ္ပဲဆက္ကာေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ငါဘယ္သူကိုမွကူညီေပးဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ငါအခုမင္းျမင္နိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္လုံးဝကိုမျမင္ရ၊မၾကားရေတာ့တာ။"
ေန႕ေတးဆိုေျပာရင္းလက္စြပ္ကိုေသခ်ာျပန္ဝတ္ကာကားေပၚတက္ကာေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ေန႕ေတးဆိုကားေမာင္းရင္းလက္စြပ္မျပဳတ္က်ေတာ့ေအာင္လက္သီးကိုသာတင္းတင္းဆုတ္ထားရင္းနဲ႕ပဲေနထိုင္ရာတိုက္ခန္းသို႔ျပန္လာခဲ့သည္။အခန္းေရွ႕တြင္ရပ္ေနသည့္အေဖျဖစ္သူကိုေတြ႕လိုက္၍
"အေဖ"
ေန႕ေတးဆိုအသံေၾကာင့္အထုပ္အပိုးေတြကိုင္ထားရင္းအေဖကလွည့္ၾကည့္သည္။
"သားတို႔အထဲဝင္ရေအာင္။"
"အေဖမဝင္ေတာ့ဘူး။ မင္းအဖိုးကိုလာျပန္ေခၚရင္းမင္းအတြက္မင္းအေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ဟင္းဘူးေတြဝင္ေပးတာ။"
အေဖျဖစ္သူေျပာကာေန႕ေတးဆိုလက္ထဲအထုပ္အပိုးေတြထည့္ရင္းေန႕ေတးဆို၏အေဆာင္လက္စြပ္ကိုအတန္ၾကာၾကည့္ေနၿပီးမွ
"မင္းဝင္ေတာ့ေလ။ ငါလည္းသြားေတာ့မယ္။"
ေန႕ေတးဆိုကိုေျပာၿပီးအေဖျဖစ္သူကထြက္သြားၿပီျဖစ္၍ေန႕ေတးဆိုလည္းထြက္သြားသည့္အေဖျဖစ္သူကိုမ်က္စိတစ္ဆုံးၾကည့္ၿပီးအခန္းတံခါးကိုဖြင့္ကာအထုပ္အပိုးေတြနဲ႕အတူတူအခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။
တိုက္ခန္းေရွ႕တြင္ရပ္ထားသည့္ကားနားတြင္ရပ္ကာဦးေတးဆို,သားျဖစ္သူေန႕ေတးဆိုရွိေနသည့္အခန္းသို႔ခဏေမာ့ၾကည့္ေနၿပီးမွကားေပၚတက္ကာအေဖျဖစ္သူေစာင့္ေနမည့္ေနရာသို႔ေမာင္းလာခဲ့သည္။
"အေဖ့ေျမးအေဆာင္ကအေရာင္ေဖ်ာ့ေနတယ္။"
ဖခင္ျဖစ္သူကားထဲဝင္ထိုင္သည္ႏွင့္ဦးေတးဆိုေျပာလိုက္သည္။
"ေျမးေလးရဲ႕ၾကမၼာခ်ိန္ကနီးလာၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္စစ္မွန္တဲ့အရာကဘယ္လိုအႏွောင့္အယွက္ကိုမဆိုေက်ာ္လႊားနိုင္မွာ။ ၿပီးေတာ့ဆယ္ႏြယ္မႈေတြကအသက္ျပန္ဝင္လာေတာ့မွာပါ။"
ဖခင္ျဖစ္သူစကားေၾကာင့္တစ္ဦးတည္းေသာသားေလးအေပၚပူပန္ေနသည့္ဦးေတးဆို၏စိုးရိမ္စိတ္မ်ားအနည္းငယ္ေလ်ာ့က်သြားသည္။
"ငါ့သား ေျမးေလးကအ႐ြယ္ေရာက္ေနလို႔သူ႕ဘာသာသူေတာင္ရပ္တည္ေနၿပီေလ။ အရမ္းစိတ္မပူပါနဲ႕ေတာ့။"
"ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္ အေဖ။ အေဖလည္းေျမးကိုစိတ္မခ်လိဳ႕ဟိုၿမိဳ႕ဒီၿမိဳ႕ကူးေနတာကိုေလ်ာ့ပါအုံးဗ်။"
"ငါ့ေျမးကိုငါစိတ္မခ်လည္းပါတယ္ဆိုေပမယ့္.."
"ေနာက္တစ္ေခါက္အေဖသြားခ်င္ရင္ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ပါ့မယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မသြားပါနဲ႕ဗ်ာ။ အခုထိုင္ခုံခါးပတ္ပတ္ထားဗ်။ ကြၽန္ေတာ္စေမာင္းေတာ့မယ္။"
မေျပာခ်င္လွ်င္စကားကိုေျဖးေျဖးခ်င္းတစ္လုံးခ်င္းေျပာတတ္သည့္ဖခင္ျဖစ္သူ၏အက်င့္ကိုသိေန၍ဦးေတးဆိုစကားစျဖတ္လိုက္ကာဖခင္ျဖစ္သူထိုင္ခုံခါးပတ္ပတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ရပ္ထားသည့္ကားကိုစက္ႏွိုးကာဆက္ေမာင္းသြားလိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ကိုျမင္ရ၍ပထမဆုံးအကူအညီေတာင္းမွပဲအမိ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၏ခ်က္ခ်င္းျငင္းလိုက္သည္ကိုခံရၿပီးကြၽန္ေတာ္ေယာင္လည္လည္နဲ႕ဒီေနရာမွာရပ္ေနမိသည္မွာေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္မွေနလုံးႀကီးသည္အေနာက္အရပ္သို႔ျပည့္ျပည့္ဝဝဝင္သြားၿပီးသည့္အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာၿပီျဖစ္၍ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးေမွာင္မဲလာသည္။ေမွာင္လာမွအနီးအနားတြင္ရွိသည့္က်ိဳးတို႔က်ဲတဲဓာတ္တိုင္အခ်ိဳ႕ကလင္းလာသည္ကလြဲၿပီးျဖတ္သြားျဖတ္လာမရွိ၍ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနသည့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသျဖင့္
"အမိကလည္းသူ႕ကိုေဟာက္စားလုပ္ေနတဲ့လူရဲ႕ကားေပၚကိုမွလိုက္သြားရတယ္လို႔။"
ကြၽန္ေတာ္တစ္ကိုယ္တည္းေျပာေနရင္းကြၽန္ေတာ္ကဘာဆိုတာကိုသတိရသြားၿပီး
"ဟိုတစ္ေခါက္တုန္းကစိတ္မွန္းနဲ႕သြားလာလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ဒီတစ္ေခါက္လဲစမ္းၾကည့္ရေအာင္။"
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲစဥ္းစားၿပီးအမိရွိေနတတ္ေသာေခါင္မိုးထပ္ေနရာေလးကိုအာ႐ုံစူးစိုက္ကာေတြးရင္းမ်က္လုံးတို႔ကိုမွိတ္လိုက္သည္။ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ေရာက္ေနသည့္ေနရာကအမိရွိတတ္ေသာေခါင္မိုးထပ္ေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်စြာၿပဳံးရင္း
"ဒီလိုက်ေတာ့လည္းမဆိုးသား။"
ဟုကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေျပာမိသြားသည္။
ျပည့္လုစဲလမင္းႀကီးကေကာင္းကင္တြင္ေနရာယူထားရင္ကမၻာေျမျပင္အႏွံ႕အလင္းျဖန့္ၾကက္ရန္အသင့္ျဖစ္ေနေသာ္လည္းဟိုတစ္စဒီတစ္စတိမ္ျဖဴတို႔ကလမင္းႀကီးကိုမဝံမရဲတားဆီးေနသည္။ထိုအခ်ိန္၌ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ေတာင္ပတ္လမ္းတစ္ေနရာတြင္ခဲေရာင္ကားေလးတစ္စီးတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ကားေလး၏ကားေမာင္းသူနဲ႕ေဘးကထိုင္သူေနရာတြင္ရွိေနသူတို႔မွာသူဇာတို႔တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။
"Angel အိတ္ကိုေသခ်ာထားထားတယ္မဟုတ္လား။"
Missionအခ်ိန္ျဖစ္ေန၍ဦးေလးကCodeNameကိုသာေခၚၿပီးေမးသျဖင့္သူဇာလည္းေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး
"စိတ္ပူေနလို႔လား။ Leader"
"ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိစိတ္ထဲေလးေန.."
ဦးေလးတျဖစ္လဲအဖြဲ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္၏စကားမဆုံးခင္သူဇာတို႔ေမာင္းလာေသာကားကိုေတာင္ပတ္လမ္းအေကြ႕မွအရွိန္ျဖင့္ဆင္းလာေသာကားတစ္စီးကဝင္တိုက္မိသည္။ဝင္တိုက္မိသည့္အရွိန္ကျပင္းေသာ္လည္းသူဇာတို႔တူဝရီးမထိခိုက္ပဲကားသာပ်က္စီးသြားသည္။သို႔ေသာ္လည္းတစ္ဖက္ကားကေတာ့ကားေရွ႕ပိုင္းပ်က္စီးသြား႐ုံသာမကအေငြ႕မ်ားပါထြက္လာသျဖင့္သူဇာကိုဆင္းၾကည့္ရန္ဦးေလးျဖစ္သူကအခ်က္ျပ၍သူဇာသတိထားရင္းသူဇာတို႔ကားကိုဝင္တိုက္သည့္တစ္ဖက္ကားအနားသို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။သူဇာကားေမာင္းသူတံခါးနားအေရာက္တြင္႐ုတ္တရက္ပြင့္လာေသာတံခါးနဲ႕အတူကားေပၚကထြက္လာေသာသူကသူဇာကိုတိုက္ခိုက္ေတာ့သည္။သူဇာအလစ္တိုက္ခိုက္ခံေနရသျဖင့္ဦးေလးလည္းကားေပၚမွဆင္းလာကာအလစ္တိုက္ခိုက္သည့္ထိုလူကိုသူဇာဘက္မွဝင္တိုက္ခိုက္ေပးသည္။သူဇာတို႔တူဝရီးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ထိုလူတစ္ေယာက္တည္းတိုက္ခိုက္မႈကညီတူညီမွ်ပင္ျဖစ္ေနသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္
"ဒိုင္း"
ေသနတ္ပစ္သံတစ္ခ်က္နဲ႕အတူသူဇာဗိုက္ထဲတစ္ခုခုဝင္လာသည္ကိုခံစားမိလိုက္သည္။ေသနတ္ထိသြားေသာတူမျဖစ္သူေၾကာင့္သူ,တိုက္ခိုက္မႈကိုအဆုံးသတ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္းလက္ရည္တူသည့္တစ္ဖက္လူကလြယ္လြယ္နဲ႕အဆုံးေပးမသတ္။တစ္ခ်က္တြင္တစ္ဖက္လူကအကြက္ေ႐ြ႕မွားသြားသျဖင့္သူ,မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ထားသည့္တစ္ဖက္လူ၏မ်က္ႏွာဖုံးကိုခြၽတ္ရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္းမ်က္ႏွာဖုံးမပါလာပဲတစ္ဖက္လူဝတ္ထားေသာလက္အိတ္အရွည္သာသူလက္ထဲပါလာသည္။လက္အိတ္မရွိေတာ့ေသာတစ္ဖက္လူ၏လက္တြင္ရွိေနသည့္တစ္
ခ်က္မကေသာအရွိုးရာအခ်က္တို႔ကိုသူအေသအခ်ာျမင္လိုက္ရသည္။သူျမင္လိုက္သည္ကိုသတိထားမိေသာတစ္ဖက္လူကသူကိုတစ္ခ်က္တြန္းဖယ္ၿပီးခ်က္ခ်င္းပင္အေငြ႕ထြက္ေနေသာကားဆီျပန္ဝင္ကာကားေမာင္းၿပီးထြက္ေျပးသြားသည္။သူေျပးလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္းေသနတ္ထိထားေသာတူမျဖစ္သူကိုသတိရသြားသျဖင့္တူမျဖစ္သူကိုသာကားေပၚတင္ကာအိမ္သို႔အျမန္ဆုံးေမာင္းလာခဲ့သည္။
အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထြက္ေနေသာကားေပၚမွအနက္ေရာင္မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ထားသည့္လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာၿပီးထိုအေငြ႕ထြက္ေနေသာကားကိုေဘးကေခ်ာက္ထဲတြန္းခ်ၿပီးခပ္ေဝးေဝးတြင္ရပ္ထားသည့္အနက္ေရာင္ကားေလးေပၚတက္သြားသည္။
"ဘယ္လိုလဲ ပစ္တာခ်က္ေကာင္းထိသြားတယ္မလား။"
ကားထဲဝင္လာေသာလူကိုကားေမာင္းသူေနရာတြင္ထိုင္ေနသည့္လူကေမးလိုက္ေတာ့
"ခ်က္ေကာင္းထိရင္ေတာင္ဒီေန႕မစ္ရွင္မေအာင္ဘူး။"
"ဒါနဲ႕ခင္ဗ်ားလက္ကဘာျဖစ္ေနတာလဲ။"
ပထမေမးခြန္းေမးသူကပင္ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့
"မင္းနဲ႕မဆိုင္ဘူး။"
ကားထဲေနာက္မွဝင္လာသူကျပန္ေျပာရင္းတံေတာင္ဆစ္အထိေခါက္ထားေသာအကၤ်ီလက္ကိုေျဖခ်လိဳက္ကာေပၚေနသည့္အရွိုးရာမ်ားကိုဖုံးလိုက္ကာေဘးကိုေငးေနသျဖင့္ကားေမာင္းသူကထပ္မေမးေတာ့ပဲကားကိုေမာင္းလိုက္သည္။အနက္ေရာင္ကားေလးမွာေတာင္လမ္းေတြကိုျဖတ္သန္းကာေတာအုပ္တစ္ခုထဲသို႔ေမာင္းဝင္လာသည္။ေတာအုပ္တြင္လမ္းေလွ်ာက္ရန္ေဖာ္ထားသည့္လမ္းအဆုံးအထိကားကိုတစ္ဟုန္ထိုးေမာင္းလိုက္ၿပီးလမ္းအဆုံးကားဆက္သြား၍မရသည့္ေနရာေရာက္မွသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကားေပၚကဆင္းလာကာခပ္လွမ္းလွမ္းကၿခဳံႏြယ္တို႔ဖုံးေနသည့္ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာအိမ္ေသးေသးေလးထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ေမွာင္မဲေနသည့္အိမ္ေလးထဲျပတင္းေပါက္ငယ္မွျဖာက်ေနသည့္လ၏အလင္းေရာင္ကိုအသုံးျပဳကာအိမ္ေလးထဲတြင္ရွိေနသည့္ခုံပုအစုတ္ေလးကိုေနရာေ႐ြ႕လိုက္သည္ႏွင့္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ရွိေနသည့္ဗီရိုအေဟာင္းႀကီးကတျဖည္းျဖည္းပြင့္လာသည္။အကၤ်ီလက္ရွည္ဝတ္ထားသူကဗီရိုအတြင္းဘက္ကခလုတ္တစ္ခုကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ဗီရိုထဲတြင္ရွိေနသည့္မီးလုံးကလင္းလာသည္။မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ေဖာက္ထားသည့္လ်ိဳ႕ဝွက္လမ္းကိုအဆုံးအထိျမင္ေနသည္။ေကာင္းေကာင္းအလင္းေပးေနသည့္မီးအလင္းေရာင္ကိုအသုံးျပဳၿပီးထိုလမ္းအတိုင္းသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လ်ိဳ႕ဝွက္လမ္းအဆုံးအထိေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။လ်ိဳ႕ဝွက္လမ္းအဆုံးတြင္တံခါးႀကီးတစ္ခ်ပ္ရွိေလသည္။
"ေဒါက္ ေဒါက္"
ထိုတံခါးကိုႏွစ္ခ်က္တံခါးဆင့္ေခါက္ေသာ္လည္းျပန္ေျဖသံမထြက္လာသျဖင့္တံခါးကိုဖြင့္ကာသူတို႔ႏွစ္ေယာက္အခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။တစ္ခန္းလုံးအမည္းေရာင္ကိုသာအသုံးျပဳထားေသာ္လည္းခန္းဝင္ပစၥည္းမ်ားကေတာ့အဆင့္ျမင့္ကာေကာင္းေပ့ဆိုသည့္အရာမ်ားပင္။
"ႏွစ္ေယာက္လုံးတိတ္ဆိတ္ေနပုံရရင္ေတာ့အႀကိဳမစ္ရွင္ကရႈံးနိမ့္လာတဲ့ပုံ။"
ရပ္ေနသည့္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိရာသို႔လွည့္လာေသာအေကာင္းစားဆုံလည္ဆိုဖာကုလားထိုင္တြင္ထိုင္ေနသည့္သူကေျပာလိုက္ၿပီးလက္ထဲကေဆးလိပ္တို၏မီးစကိုဆိုဖာကုထားထိုင္ေဘးတြင္ရွိေနသည့္ေဆးလိပ္ျပာခြက္တြင္ထိုးေခ်လိဳက္ၿပီးမွ
"ဒီရႈံးနိမ့္မႈကေနာက္မစ္ရွင္မွာရႈံးခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာဆိုတာငါမေျပာလည္းထိပ္တန္းႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့သေဘာေပါက္တယ္မလား။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဘာ့စ္"
ႏွစ္ေယာက္သားထံမွအသံၿပိဳင္တူထြက္လာသျဖင့္ထိုင္ေနသူကဆိုဖာကုလားထိုင္ေဘာင္တြင္တင္ထားေသာTabletကိုဖြင့္ကာႏွစ္ခ်က္ေတာက္လိုက္ေတာ့အခန္းနံရံတြင္ေနာက္လုပ္ရမည့္မစ္ရွင္၏အေသးစိတ္အခ်က္အလက္မ်ားေရးထားေသာပရိုဂ်က္တာတစ္ခုေပၚလာသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပရိုဂ်က္တာကစာေတြကိုအကုန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလုံးကိုမီးရွို႔ၿပီးအစေဖ်ာက္မယ္ဆိုတာကမျဖစ္နိုင္ဘူးထင္တယ္။"
ဖတ္ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္အကၤ်ီလက္ရွည္ဝတ္ထားသည့္လူထံမွစကားသံထြက္လာသည္။
"မင္းေတာင္ငါကိုျပန္ခံေျပာဖို႔စကားေတြရွိလာၿပီလား ေနၾကယ္။"
ထိုင္ေနသူကမျဖစ္နိုင္ဘူးေျပာသည့္ေနၾကယ္ဆိုေသာသူကိုၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ထိုသူကခါးကို၉၀ဒီဂရီၫႊတ္ကိုင္းၿပီး
"မွားသြားပါတယ္ ေဘာ့စ္"
"ငါေျပာဖူးတယ္မလား။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာမင္းကိုက်ရႈံးေစမည့္အဆိပ္တစ္ခြက္ထပ္မပိုဘူးဆိုတာ။ ငါမင္းနဲ႕လက္တြဲခဲ့တာအဲအဆိပ္အကုန္ကုန္ၿပီလို႔ထင္လို႔။ မင္းၾကည့္တာအဆိပ္က်န္ေသးပုံဆိုေတာ့ဘယ္သူရွိလဲ ဝင္လာၾကစမ္း။"
ထိုင္ေနသူ၏အသံေၾကာင့္ဆယ္ေယာက္ထက္မကေသာအားေကာင္းေမာင္းသန္လူလတ္ပိုင္းမ်ားဝင္လာသည္။
"ေဟ့ေကာင္ မင္းတို႔အစ္ကိုႀကီးကတစ္ေယာက္တစ္ခ်က္စီေကြၽးလိုက္။ အေနေတာ္ပဲေနာ္။ ပိုလည္းမပိုနဲ႕ေလ်ာ့လည္းမေလ်ာ့နဲ႕။"
ထိုင္ေနသူ၏စကားအဆုံးတြင္ေနၾကယ္ဆိုသူအားဝင္လာသည့္အားေကာင္းေမာင္းသန္လူလတ္ပိုင္းႀကီးမ်ားကတစ္ေယာက္တစ္ခ်က္စီဝိုင္းဝန္းထိုးႀကိတ္ၾကသည္။ထိုးႀကိတ္မႈႀကီးၿပီးဆုံးမွထိုင္ေနသူကေဆးရည္ျပည့္ေဆးထိုးအပ္တစ္ေခ်ာင္းကိုထုတ္ၿပီး
"ဒီမစ္ရွင္ေတာ့မင္းလက္ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ကြာ။ မင္းကငါ့အတြက္အသုံးဝင္ေသးလို႔မင္းကိုဆက္ေနခိုင္းလိုက္မယ္။ ငါ့အတြက္တာဝန္ေၾကမယ္မလား။"
ေျပာရင္းဝိုင္းဝန္းထိုးသည္ကိုခံေနရသူေနၾကယ္၏လက္ေမာင္းအေၾကာကိုရွာၿပီးေဆးရည္ကိုအကုန္ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး
"ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔အစ္ကိုႀကီးကိုအနားယူလို႔ရေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ မင္းကဒီတစ္ႀကိမ္မွာဒီမစ္ရွင္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့မင္းေကာင္းေကာင္းလုပ္နိုင္မယ္မဟုတ္လား။"
ေဆးထိုးအပ္ကိုအမွိုက္ပုံးထဲထည့္ရင္းေျပာလာထိုလူေၾကာင့္ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုံးကိုေဘးကပြဲၾကည့္ပရိသတ္လုပ္ေနေသာသူလည္းေခါင္းကိုညိတ္ကာ
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဘာ့စ္"
ဟူ၍သာေျပာလိုက္ေတာ့ထိုေဘာ့စ္ဆိုသူကသေဘာတက်ရယ္ေမာေနေလသည္။
မီးေရာင္ျဖာျဖာက်ေနေသာအခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္။ထိုလူသည္အျခားသူေတာ့မဟုတ္၊ေသာ္ဟုရင္းႏွီးသူမ်ားေခၚတတ္သည့္မိုးလေသာ္တာနဲ႕သူဇာဟုလူသိမ်ားေသာမိုးနတ္သူဇာတို႔၏ဦးေလး,မိုးလပင္ျဖစ္သည္။မိုးလဆိုေသာသူသည္ရိန္းအဖြဲ႕အစည္းကိုစတင္ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္သူျဖစ္ၿပီးအဖြဲ႕အစည္း၏ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။မိုးလတို႔၏ရိန္းအဖြဲ႕အစည္းကတရားမဝင္ကုန္သည္တို႔ကိုပညာေပးသလို၊ေျမေအာက္ဂိုဏ္းေတြအလဲအလွယ္လုပ္ရာတြင္တစ္ဖက္ကမည္သူမည္ဝါမွန္းမသိေစခ်င္လည္းကိုယ္စားငွားသည့္အလုပ္ကိုလုပ္သည္။တိုက္ရည္ခိုက္ရည္တတ္ကြၽမ္းေသာမိုးလ၏အတိတ္ခုႏွစ္မ်ားတြင္ဆရာဝန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ထိုေၾကာင့္လည္းတူမျဖစ္သူ၏ေသနတ္ဒဏ္ရာကိုသူကိုယ္တိုင္ကုသခဲ့ေပးျခင္းျဖစ္သည္။မိုးလထိုင္ေနရင္းအမွတ္မထင္တိုက္ခိုက္သူတြင္ရွိေနသည့္အရွိုးရာမ်ားဆီအေတြးေရာက္သြားသည္။အရွိုးရာမ်ားကိုမိုးလျမင္ေတာ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကိုသတိရသြားေလသည္။
"သူမွာပဲအျပစ္မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္းပါတယ္။"
စကားသံအဆုံးတြင္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုဝိုင္းရိုက္ေနသည့္သူမ်ားရပ္တန့္သြားသည္။႐ုတ္တရက္ရိုက္ခ်က္မ်ားရပ္တန့္သြားသျဖင့္အရိုက္ခံေနရသည့္ေကာင္ေလးကသူေရွ႕တြင္လာရပ္ေနသည့္ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္ဘာသာလုပ္တာ။ သူမပါဘူး။"
ေကာင္ေလး၏အေျဖစကားေၾကာင့္ေကာင္ေလး၏ေရွ႕တြင္လာရပ္ေနသည့္သူကိုေဘးသို႔ဖယ္လိုက္ၿပီး
"သူကမင္းမပါဘူးတဲ့။ ဖယ္လိုက္ေတာ့။ ဆက္ရိုက္ၾက။"
အမိန့္ႏွင့္တူလွသည့္စကားေၾကာင့္မိုးလ၏ေက်ာျပင္သို႔ၾကာပြတ္ခ်က္မ်ားထပ္မံက်ေရာက္လာစဥ္ႏြေးသြားသည့္ခံစားခ်က္နဲ႕အတူမိုးလတစ္ေယာက္ေထြးေပြ႕ခံလိုက္ရသည္။ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားၿပီးေနာက္တစ္ေယာက္ကေက်ာ၊တစ္ေယာက္ကလက္တြင္အရွိုးရာနဲ႕ျပည့္ေနသည့္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရွိေနၿပီးတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေဆးလိမ္းေပးေနၾကသည့္ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္လည္းရွိခဲ့သည္။
မီးေရာင္ေၾကာင့္ေမွာင္ေနသည့္အခန္းငယ္ဟာလင္းထိန္သြားသည္။တစ္ေယာက္သာအဆင္ေျပစြာေနနိုင္သည့္ထိုအခန္းထဲတြင္စားပြဲခုံတစ္ခုနဲ႕ေခါက္အိပ္ရာတစ္ခုသာပရိေဘာဂအျဖစ္ရွိေနသည္။ဝတ္ထားသည့္မီးခိုးေရာင္ဂ်က္ကတ္နဲ႕တပ္ထားေသာMaskအမည္းကိုဖယ္လိုက္ေသာအခါေခ်ာေမာၿပီးခန့္ညားေသာမ်က္ႏွာတစ္ခုေပၚလာသည္။ထိုစဥ္
"တီ တီ တီ တီ"
အခန္းနံပါတ္ရိုက္ဖြင့္သံနဲ႕အတူလူတစ္ေယာက္ထိုအခန္းငယ္ထဲဝင္လာၿပီးေခါက္ထား၍ထိုင္ခုံတစ္ခုသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာေခါက္အိပ္ရာေပၚေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ၿပီးမွ
"သြားရလာရလြယ္လြန္းတဲ့ေနရာမွာမေနစမ္းနဲ႕ မင္းဒီပါဦး။"
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေျပာသည့္စကားကိုျပန္မေျဖျဖစ္ပဲမင္းဒီပါဦးလက္ထဲကဂ်က္ကတ္ကိုသာအဝတ္ခ်ိတ္သည့္တိုင္တြင္ခ်ိတ္လိုက္သည္။
"ေခြးေကာင္ ငါေျပာေနတာကိုအဖက္မလုပ္ဘူး။"
ေဘးတြင္ရွိေနသည့္အဝတ္နဲ႕ဒီပါဦးကိုပစ္ရန္လုပ္ၿပီးမွသူ႕လက္ထဲကအဝတ္ကဒီပါဦးဆီတြင္မျမင္ဖူးသည့္ဒီဇိုင္းမ်ိဳးျဖစ္ေန၍သူအဝတ္ကိုေသခ်ာျဖန့္ၾကည့္ရင္း
"ဒီပါဦး ဒီအဝတ္ကဘာလဲ။ မင္းရည္းစားရေနတာလား။"
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူစကားေၾကာင့္ဒီပါဦးတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး
"မင္းမဟုတ္တာေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႕။ ငါကိစၥေတာင္ၿပီးေအာင္မလုပ္ရေသးတာအျခားဟာေတြကိုစိတ္ေရာက္ဖို႔မရွိေသးဘူး။"
"မရွိေသးဘူးဆိုေတာ့ရွိလာေတာ့မွာမ်ားလား။ ငါသိခ်င္တယ္။မင္းဒီပါဦးရဲ႕ေက်ာက္႐ုပ္အသည္းႏွလုံးကိုဘယ္သူကအရည္ေဖ်ာ္ပစ္မလဲဆိုတာ။"
"ဆုေတာင္းလိုက္ ကိစၥကိုသာေျပာစမ္းပါ။"
ဒီပါဦးေျပာရင္းသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူလက္ထဲကအဝတ္ကိုယူလိုက္ၿပီးအဝတ္ခ်ိတ္သည့္တိုင္ကေနာက္ထပ္အဝတ္ခ်ိတ္လြတ္တစ္ခုတြင္ခ်ိတ္ေနသျဖင့္သူငယ္ခ်င္းဖိုးယံကငါသိေနတယ္ဆိုေသာအၾကည့္နဲ႕စေနာက္ကာၾကည့္ေနၿပီးသည္ႏွင့္
"ပန္းသစ္ခြရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းကိုငါလိုက္ေတာ့ဟိုကုမၸဏီကCEOနဲ႕ႏြယ္ေနတယ္ဟ။ သူ႕အခ်က္အလက္ကငါလိုလူေတာင္မနည္းစုံစမ္းရတာ။ အခ်ိန္နည္းနည္းေတာ့ေပးအုံးကြာ။ ငါနည္းနည္းအတည္ျပဳစရာေတြရွိေသးတယ္။"
"ေကာင္းၿပီ။ သြားေတာ့။"
"တကယ္ႀကီးႏွင္လႊတ္တာလား။ တစ္ခုခုေတာင္မေကြၽးပဲနဲ႕ေလ။"
ဖိုးယံစကားကိုဒီပါဦးေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သျဖင့္ဖိုးယံတစ္ေယာက္ဒီပါဦးမ်က္ႏွာမဲ့ျပၿပီးအခန္းငယ္ထဲမွထြက္သြားသည္။ဖိုးယံထြက္သြားမွဒီပါဦးေသာ့ခတ္ထားေသာစားပြဲအံဆြဲကိုဖြင့္လိုက္ၿပီးေမွာက္ကာထည့္ထားသည့္ဓာတ္ပုံေဘာင္တစ္ခုကိုယူကာၾကည့္ေနမိသည္။ဓာတ္ပုံထဲတြင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ရယ္ေမာေနသည့္ဒီပါဦးအပါအဝင္မိသားစုေလးေယာက္လုံးကိုၾကည့္ရင္းဒီပါဦးမ်က္ရည္မ်ားဝဲလာသလိုလက္သီးကိုလည္းတင္းတင္းဆုတ္ထားၿပီး
"ခဏေလးပဲ ခဏေလးပဲလိုေတာ့တာ"
မိသားစုဓာတ္ပုံေလးကိုၾကည့္ရင္းဒီပါဦးေျပာမိသည္။
ႏွစ္ရက္နီးပါးၾကာသည္အထိကိုေလးကိုတစ္ေယာက္တည္းေစာင့္ေနသည့္ကိုႀကီးေၾကာင့္မနက္ေစာေစာမ်က္ဝန္း,ကိုႀကီးတို႔ရွိရာေဆး႐ုံသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
"ကိုႀကီး မ်က္ဝန္းနဲ႕အလွည့္ခ်ိန္းရေအာင္။"
မ်က္ဝန္းစကားအဆုံးတြင္ကိုေလးရွိသည့္လူနာကုတင္ေဘးကထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ေနေသာကိုႀကီးကမ်က္ဝန္းဆီေမာ့ၾကည့္လာၿပီး
"မခ်ိန္းဘူး။"
ခါတိုင္းနဲ႕မတူစြာကိုႀကီးကခပ္မာမာေျပာလာေသာ္လည္းမ်က္ဝန္းဟာသေရာရင္းထပ္ေျပာလိုက္သည္။
"ကိုႀကီးေခါင္းမာမေနပဲ အိမ္ျပန္ၿပီးတစ္ေရးေလာက္ေမွးလိုက္ပါလား။ ကိုႀကီးမ်က္လုံးကပန္ဒါဝက္ဝံနဲ႕နင္လားငါလားျဖစ္ေနၿပီကို"
"ေတာ္စမ္းပါ။ နင္သာျပန္။ ငါ့ညီနားမွာငါပဲရွိေနမယ္။"
"ဟိုတစ္ေန႕ကကိစၥေၾကာင့္ကိုႀကီး,မ်က္ဝန္းကိုစိတ္ဆိုးေနတာမ်ားရွိ.."
"ငါစိတ္မဆိုးဘူး။ ဒါေၾကာင့္နင္ျပန္လိုက္ပါေတာ့။ နင္ရွိေနလည္း.."
မ်က္ဝန္းစကားကိုကိုႀကီးကျဖတ္ေျပာၿပီးစကားကိုရပ္လိုက္သည္။ကိုႀကီးစကားေၾကာင့္ကိုႀကီးမ်က္ဝန္းကိုစိတ္ဆိုးေနမွန္းမ်က္ဝန္းရိပ္မိလိုက္ကာ
"အေဒၚႀကီးထည့္ေပးလိုက္တဲ့ကိုႀကီးလဲဖို႔အဝတ္အစားတစ္စုံနဲ႕ထမင္းဘူးကိုမ်က္ဝန္းဒီမွာထားခဲ့မယ္ေနာ္။"
မ်က္ဝန္းစားပြဲေပၚအဝတ္အစားအိတ္နဲ႕အေဒၚႀကီးထည့္ေပးလိုက္သည့္ထမင္းဘူးအိတ္တို႔တင္ခဲ့လိုက္ၿပီးမ်က္ဝန္းလူနာခန္းမွျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ေဆး႐ုံမွထြက္လာေသာ္လည္းမ်က္ဝန္းအိမ္မျပန္ခ်င္ေသး၍ကားမွတ္တိုင္၌ထိုင္ေနရင္းေသာ္ဆီဖုန္းဆက္လိုက္မိသည္။
"တီ.. မ်က္ဝန္း ေျပာ"
"ေသာ္ နင္အခုဘယ္မွာလဲ။"
"ငါအခုအိမ္မွာေလ။"
"ငါတို႔တစ္ေနရာရာမွာေတြ႕ၾကမလား။"
"ငါလာလို႔မရေလာက္ဘူး။ ငါမမကိုၾကည့္ေနတယ္။"
မ်က္ဝန္းစကားကိုျပန္ေျဖသည့္ေသာ္စကားေၾကာင့္မ်က္ဝန္းစိုးရိမ္သြားၿပီး
"အစ္မသူဇာ ေနမေကာင္းလို႔လား။"
"ဟုတ္တယ္။ သိပ္အမ်ားႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းပါပဲ။"
"ငါနင့္အိမ္လာခဲ့မယ္ ေသာ္။ ငါကိုအခုခ်က္ခ်င္းနင့္အိမ္လိပ္စာကိုMessageကပို႔လိုက္။"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္မ်က္ဝန္းဖုန္းခ်လိဳက္သည္။သိပ္မၾကာခင္မွာပဲမ်က္ဝန္းဖုန္းထဲMessageဝင္လာသျဖင့္တကၠစီတစ္စီးငွားၿပီးေသာ္ပို႔ေပးသည့္Messageထဲကလိပ္စာအတိုင္းမ်က္ဝန္းလာခဲ့သည္။
"တီးေတာင္ တီးေတာင္"
တံခါးဘဲလ္သံေၾကာင့္ဂိမ္းကစားေနရာမွေသာ္ထလာရင္း
"ဘယ္သူပါလိမ့္။ မ်က္ဝန္းမ်ားလား။"
ဟုေတြးရင္းေသာ္တံခါးလာဖြင့္ေပးလိုက္သည္။တံခါးပြင့္သြားသည္ႏွင့္မ်က္ဝန္းအထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။
"မ်က္ဝန္း နင္နဲ႕ငါနဲ႕ဖုန္းေျပာၿပီးတာနာရီဝက္ေတာင္မၾကာေသးဘူး။ နင္ကဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။"
"ငါတကၠစီနဲ႕လာတာ။ ဒါနဲ႕အစ္မသူဇာကိုေဆးခန္းေရာျပၿပီးၿပီလား။ ဆရာဝန္ကေရာဘာေျပာလဲ။ အစ္မေရာအခုအနားယူေနတာလား။ နင္အစ္မကိုတစ္ခုခုေရာေကြၽးၿပီးၿပီးလား။ ေဆးေရာတိုက္ၿပီးရဲ႕လား။ အစ္မအခုဘယ္မွာလဲ။ သူ႕အခန္းထဲမွာလား။ သူ႕အခန္းကေရာဘယ္မွာလဲ။"
တံခါးကဝင္လာသည့္မ်က္ဝန္းေၾကာင့္ေသာ္အံ့ၾသတႀကီးနဲ႕ေမးေနစဥ္မွာပင္မ်က္ဝန္းစကားကိုတရစပ္ေျပာရင္းေမးခြန္းမ်ားတန္းစီၿပီးထုတ္ေနေတာ့သည္။
"နင့္ေမးခြန္းေတြကိုရပ္လိုက္ပါေတာ့ မ်က္ဝန္းရာ"
ေသာ္ကမ်က္ဝန္းကိုလက္ကာျပရင္းေျပာလိုက္မွမ်က္ဝန္းထံမွအေမးဆက္ထြက္မလာေသာ္လည္းအိမ္ကိုဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္,ၾကည့္ေနသည္။
"ေမးခြန္းေတြတင္မကဘူး။ က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ၾကည့္ေနတာလဲရပ္လိုက္ေတာ့။ ဘယ့္ႏွယ့္မ်က္ဝန္းရာမသိရင္နင္ကငါ့အစ္မနဲ႕အရမ္းရင္းႏွီးတယ္လို႔ထင္ၾကေတာ့မွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ငါ့အစ္မွာေမာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ငါရွိေသးတယ္။ ငါကငါ့အစ္မကိုအစာမေကြၽး၊ေဆးမတိုက္ပဲပစ္မထားပါဘူး။ နင္အစိုးရိမ္လြန္ေနၿပီးစိတ္ပူေနတာကိုေလ်ာ့လိုက္ေတာ့။"
ေသာ္စကားေၾကာင့္မ်က္ဝန္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိထားမိကာ
"ေအးေလ ဘာလို႔ငါအဲေလာက္ေတာင္အစ္မကိုစိတ္ပူေန၊စိုးရိမ္ေနမိတာလဲ။ အိုဗာေတြသိပ္မလုပ္စမ္းနဲ႕ညို႔မ်က္ဝန္းရာ"
စိတ္ထဲကေနကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ခပ္တိုးတိုးဆုံးမလိုက္သည္။
"မမကိုမနက္ေသာက္ရမည့္ေဆးနဲ႕ဆန္ျပဳတ္တစ္ခြက္တိုက္ထားေတာ့အခုမမကအိပ္ေနမယ္ထင္တယ္။ နင္လည္းငါ့အိမ္ေရာက္တုန္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန။ ဒါနဲ႕နင္ဘာေသာက္မလဲ။ အပူဆိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းရမယ္။ အေအးဆိုရင္ေတာ့ငါထြက္ဝယ္ရမယ္။ အေအးေတာ့မေသာက္ဘူးမလား။"
"ေသခ်ာေပါက္အေအးေပါ့။ နင္သြားဝယ္ရင္းနဲ႕ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြပါဝယ္လာခဲ့။ ငါနင္ဆီကစားၿပီးေသာက္ၿပီးမွျပန္မွာ။"
ေသာ္၏စကားကိုမ်က္ဝန္းၿပဳံးရင္းနဲ႕ျပန္ေျပာေတာ့ေသာ္ကကြၽန္မကိုႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပၿပီးအခန္းတစ္ခုထဲဝင္သြားၿပီးဟူဒီတစ္ခုကအေပၚကထပ္ဝတ္ရင္းျပန္ထြက္လာကာ
"ဒါဆိုနင္ေအးေအးေဆးေဆးေနနဲ႕အုံး။ ငါ့အခန္းေဘးကတစ္ခန္းမွာမမရွိေတာ့တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေတာ့ေန။ ငါထြက္ဝယ္လိုက္အုံးမယ္။"
ေသာ္ကမ်က္ဝန္းကိုမွာစရာရွိတာမွာၿပီးအိမ္ထဲမွထြက္သြားသည္။တံခါးျပန္ပိတ္သြားသံၾကားမွမ်က္ဝန္းလည္းေသာ္အခန္းေဘးကအစ္မသူဇာရွိေနသည့္အခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။အစ္မသူဇာအခန္းထဲမ်က္ဝန္းဝင္လာေတာ့ကုတင္ေပၚတြင္ေစာင္ၿခဳံရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနပုံရေသာအစ္မသူဇာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။မ်က္ဝန္း,အစ္မသူဇာ၏အဖ်ားအေျခအေနကိုသိခ်င္၍အစ္မသူဇာနဖူးေပၚမ်က္ဝန္းလက္အုပ္ကာစမ္းၾကည့္ေတာ့အႏြေးဓာတ္နည္းနည္းက်န္ေနေသးသည္ကိုခံစားမိသည္။ေသာက္ထားသည့္ေဆးမ်ားေၾကာင့္အစ္မသူဇာမ်က္ႏွာကေခြၽးမ်ားစို႔ကာထြက္ေနသျဖင့္အနားတြင္ရွိေနသည့္မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါျဖင့္အစ္မသူဇာမ်က္ႏွာကေခြၽးစက္ေတြကိုမ်က္ဝန္းျငင္ျငင္သာသာသုတ္ေပးေနမိသည္။ထိုေနာက္တြင္မ်က္ဝန္း,အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာအစ္မသူဇာမ်က္ႏွာကိုလက္ေထာက္ကာတိတ္တိတ္ေလးေငးၾကည့္ေနမိသည္။အတန္ၾကာေငးၾကည့္ေနၿပီးမွမ်က္ဝန္းသတိျပန္ဝင္ကာအစ္မသူဇာအခန္းထဲမွမ်က္ဝန္းျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။တံခါးပိတ္သံၾကားမွသူဇာပိတ္ထားခဲ့သည့္မ်က္လုံးမ်ားကိုဖြင့္ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးလိုက္သည္။အမွန္မွာသတိအၿမဲရွိေနသည့္သူဇာကမ်က္ဝန္းအခန္းထဲဝင္လာကတည္းကနိုးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းဝင္လာသူကိုသိခ်င္၍မနိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာဝင္လာသူကမ်က္ဝန္းဆိုသည္ကိုသိသြားခ်င္ခ်ိန္မွာအိပ္ခ်င္ေယာင္ဆက္ေဆာင္ေနလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
Chapter(14) Is Coming Soon.
With Love,
PurpleNwayW(◍•ᴗ•◍)❤
______________
Chapter-13 [Secrets With People]
Start from the beginning
