HONEYSUCKLE [Completed]

14.

(Unicode)

မင်းမွန်ဟာ ဇာနည့်ကို အပူကပ်ပြီး သူ့ကောင်မလေးအိမ်ရှေ့ကို မရမက ခေါ်ချလာသည်။ ဇာနည့်မှာ မကူညီလျှင်လည်း သူ့ကောင်မလေးသူငယ်ချင်းနှင့် အောင်သွယ်ပေးခံရမည်ဟု ခြိမ်းခြောက်ခံထားရသဖြင့် မဖြစ်မနေလိုက်ရတော့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ ကျော်စိုးတို့အိမ်၏ အမှောင်ကျသည့် နေရာ၌ ရစ်သီရစ်သီဖြင့် အိမ်ထဲကို ချောင်းနေကြသည်။ သို့ပေမဲ့ ကံဆိုးစွာ ကျော်စိုးက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပြတင်းပေါက်မှ လှမ်းမြင်သွားပြီး အိမ်ပြင်သို့ ထွက်ချလာတော့သည်။

" ဟျောင့်တွေ... မင်းတို့ ဘာလုပ်နေတာလဲ။"

မင်းမွန်ကတော့ ကျော်စိုးကို မြင်သောအခါ သူ့ကုပ်သူ လက်နှင့် ပွတ်နေရင်း သွားအဖြဲသားဖြင့် ဇာနည့်နောက် ဝင်ပုန်းတော့သည်။

" ​ကျော်စိုး မတွေ့ရတာတောင် ကြာပြီနော်။"

" အေး ဇာနည် ၊ မင်း ဒီကောင်နဲ့ ပေါင်းနေတာလား။"

" အေးကွ၊ သူက နည်းနည်းအချိုးမပြေပေမဲ့ စိတ်ထားလေးကောင်းပါတယ်။"

ထိုအခါ ကျော်စိုးက မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် မင်းမွန်ကို စောင်းကြည့်သည်။ ဇာနည့်မှာ ကြားထဲက မျက်နှာပူမိသည်။ ကျော်စိုးကတော့ မင်းမွန်ကို လျစ်လျူရှုထားပြီး ဇာနည့်ကိုသာ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ ခေါ်သည်။ မင်းမွန်က လိုက်ဝင်လာတော့လည်း မတားသလို အဖက်လည်း မလုပ်ပါ။

အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျော်စိုးကိုသာ တွေ့သဖြင့် ဇာနည်လည်း မေးလိုက်သည်။

" မင်း မိဘတွေရော။ "

" ဟိုဘက်လမ်းမှာ တရားပွဲရှိတယ်လေ၊ အဲ့တာ သွားတယ်။ "

" ဪ..."

မင်းမွန်တစ်ယောက်ကတော့ မျက်လုံးအငြိမ်မနေပါ။ သူ့ကောင်မလေးကိုပဲ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ဖြင့် ရှာနေတော့သည်။ ဤသည်ကို ကျော်စိုးက ရိပ်မိသွားသောအခါ အခဲမကျေသည့် လေသံဖြင့် ပြောလာတော့သည်။

" ငါ့ညီမ မရှိဘူး၊ ချောင်းမနေနဲ့။ သူပါ လိုက်သွားတယ်။"

" ဟုတ်လား၊ ဒါဆို ပြန်ကြရအောင် ဇာနည် "