Elysian (Samantila Series #1)

37

Nakakahiya man, nandito ako ngayon sa kusina ng rest house at naghihintay sa niluluto ni Stage.

I can almost hear crickets because of the silence, maliban syempre sa tunog ng niluluto niya.

God! Mabuti nalang pala ay dinala ko ang cellphone ko kung hindi ay baka inanay na ko sa nangyayari sa'ming dalawa ngayon.

Yes, given na naging kami ng ilang taon at syempre umabot na rin sa puntong hindi lang halikan ang nagawa namin, pero, iba parin talaga kapag ilang taon nyong 'di nakita ang isa't isa! At ang malala pa ay ang huling pagkikita namin ay noong nag-break kami.

It was a nice memory but it was still our break up. Ang weird naman siguro no'n kung after ilang years at matapos akong makipagbreak sakanya dahil sa nangyari no'n sa school niya ay sasalubungin nya parin akong arms wide open.

There will still be awkwardness. Hindi na rin naman namin kilala ang isa't isa masyado ngayon. Marami nang nagbago.

Speaking of nagbago...

Dahil nakatalikod si Stage ay hindi niya makikita kung sakali mang titigan ko siya o ano. I silently watched his back, comparing his self while we were still together.

He got taller. That's the most noticeable feature of him once na nakita mo siya after years. About his skin, it didn't change even a little bit. 'Yong body built niya lang at haircut ang nagbago talaga. Habang ang mukha? Still handsome and becoming more handsome.

Napatikhim ako dahil sa iniisip ko.

Sa'kin naman, wala naman masyadong nagbago. Sure, I also got taller but not so much unlike him. Kaonti lang ang nadagdag sa height ko. My built is also the same as before, siguro mas nagmature lang ang kurba ng katawan ko. And, about my hair, I got some blonde highlights.

Isa ang pagpapakulay ng buhok sa mga bagay na tri-ny namin ni Guinevere sa Australia. Kaya lang, hindi naman sobrang kita ang kanya pagka't shade lang din 'yong pinakulay niya ng brown.

Ilang minuto pa ang lumipas bago natapos si Stage sa niluluto nyang almusal naming "dalawa".

It was just a simple filipino breakfast; Beef tapa, sunny side-up egg, chicken hotdog and sinangag— which is my favorite among all kinds of breakfast. The tapsilog (this time, with hotdog).

He really knew what to cook for me, huh?

Dahil siya na ang naghain, kakainin ko na lamang ang pagkaing hinanda niya. It is yummy-looking, and of course, yummy too in terms of the taste.

I just ate silently with him. Tahimik lang din naman siya kaya wala akong naiisip sabihin o dahilan para magsalita.

Natapos ang breakfast na 'yon ng tahimik, puno lamang ng tunog ng mga utensils na gamit namin.

"I'll wash the dishes." presinta ko.

Ang kapal naman ata ng mukha ko kung siya pa paghuhugasin ko, diba?

Kahit nakikitaan ng kaonting hindi pagpayag, tumango siya at hinayaan akong maglinis ng lamesa at maghugas.

Even when I was dishwashing, it's very silent. Tila walang isa sa amin ang may kakayahang o kagustuhang mag-salita ng una. It's really okay to talk to him para sa'kin, kaya lang, ano naman ang pag-uusapan na'min? Yung bubuksan kong topic?

Alangan namang sabihin ko sakanya, "Stage, rate mo 1-10 kung gaano kasakit yung ginawa ko sayo dati. One being the lowest, ten being the highest." o kaya naman, "Stage, congrats sa master's mo, pwede bang maging tayo ulit?"

I bit my lip to hide my light laughter.

Ano ba naman 'tong mga naiisip ko! Baka isipin pa ni Stage na nababaliw na ang ex niya.

Pagkatapos kong maghugas ay medyo nagulat ako nang makita si Stage na nakasandal sa counter at pinapanood lang ako. Iniwas ko naman agad ang tingin ko.

"Tapos na 'ko." balita ko kahit na alam ko na naman na alam niya nang tapos na ko dahil kanina niya pa ako pinapanood mag hugas.

Dang, hindi ko talaga alam ang sasabihin ko sakanya!

Hindi ako mapakali habang papunta sa living room ng bahay pahingahan na 'to.

Saan na ako pupunta ngayon?!

I cannot swim yet! Kakakain ko lang halos.

Parang naging himala sa'kin ang pag-eexist ng hagdan nila Briseis nang makita 'to. Based on what I've seen earlier, may balcony ang bahay na 'to kaya puwedeng-puwede ako mag sight-seeing!

Masakit na sa balat ang sikat ng araw sa mga gantong oras kaya hindi ako makapag-swimming pa.

Maybe later? Kapag mga two na..

I immediately sat at the chair I've seen first sa balcony.

"Ah." I moaned as soon as I rested at the confortable lounge chair.

Few seconds just passed when Stage said, "Puwede bang paupo?"

Kahit nagwawala ng kaonti ang puso ko, tumango ako habang nakapikit ang mga mata.

"How are you?" he asked.

I calmed myself secretly.

"I'm fine, ikaw ba?" tanong ko pabalik.

"Mabuti naman. Hmm.. Me? I am fine, I think." he slightly laughed.

He made his self comfortable muna sa upuan nya before he spoke again, "You look great yesterday and today, too."

Ayan nanaman tayo sa mga puri niya eh!

Nag init ang mga pisngi ko. "You too. You looked.. Debonair and nice-looking..." napalunok ako.

I heard him chuckle.

"You and Chart... You look good together. Are you two really, though?" hindi ko pinahalata sakanya ang gulat ko nang sabihin niya 'yon.

Baka naman interesado lang talaga siya ... ?

I tried to shake off the awkwardness by laughing, "Uh, no. He kind of likes someone." dahil nasimulan niya na ang topic na ganto, napagdesisyunan kong tanungin din siya pabalik. "Sa'yo? You and Paisley looked like in a relationship, honestly. But you two looks good, too."

Uh-oh. I sounded like someone who wanted to take back her ex.

He replied quickly, "No.. Hindi kami.."

I don't know why, but I suddenly felt alive and hopeful after he said that.

Dumilat ako at tinignan ang magandang kalangitan. Now that we're here, I wanted to be honest with him. I waited a few more minutes bago ako nagsalita muli..

I'm not gonna say this because I knew he's single. I'm gonna say this because this is the thing or goal I wanted to reach for for years.

"I was really hurt a lot doing the decision I did years ago.. But, I don't regret any of that. I felt so empty for many years but, now, seeing you happy and successful, it suddenly felt so worth it. I was so happy with you before, but I am a lot more happier seeing you like this." huminto ako at bumuntong hininga, "My love for you has grew into a pure, innocent and mature want to see you joyful and contented. Though, I hope our journey hasn't stopped yet."

Nagkatinginan kami. He smiled at me, hindi yung ngiti niyang mapaglaro at confident, but the kind of smile that says he's happy and contented.

"I hope so, too." he responded.