Van topsporter naar ziekenhuispatiënt

Hoofdstuk 18

Het laatste hoofdstuk. Ik heb veel meegemaakt, maar ik ben nu klaar. Ik ben weer thuis en het gaat beter. Geen pijn meer en geen last meer. Dat is fijn, dat is goed en mooi. Turnen heb ik lang over nagedacht. Wel, niet, wel, niet. Als klein kind was het mijn grote droom om ook naar het EK te gaan. Dat wilde ik zo graag, dat ik elke dag trainde. Elke dag, in en uit. Rekken en strekken, totdat ik de spagaat en de split kon. Oefenen en oefenen, totdat ik de radslag en overslag kon. Het was mijn doel en het gevoel toen ik daar stond.

Het was ongelofelijk. Dat is het juiste woord, ONGELOFELIJK. Nee, er is geen woord om te beschrijven wat ik toen voelde. Geen enkel woord. Het was onbeschrijfelijk. De actie, het publiek, de menigte. Het was vol en iedereen was blij. De adrenaline gierde door mijn lichaam en op het moment toen ik aan de beurt was, voelde ik het. De spanning die ik zo lang had gehad, werd omgezet in een foute oefening op de balk. En vloer. En brug. En sprong. Alles ging bijna perfect, dat had ik nooit durven dromen. Mijn naam werd omgeroepen en ik mocht naar boven lopen. De medaille, het applaus. Het was zo mooi, ik zou het nooit vergeten.

Maar turnen. Wat ga ik nu doen. Het was een lastige beslissing, maar het was ook zo makkelijk. Mijn hele leven heb ik geturnd. Dag in, dag uit. Het was mijn leven, mijn passie, mijn geluk. Ik kon mijzelf erin kwijt en kon mijzelf er helemaal uithalen. Het was mijn kunst, mijn artistiek en dat kan ik nooit meer aan iemand kwijtraken. Met letterlijk bloed, zweet en tranen heb ik zoveel mooie wedstrijden en seizoenen gehad, maar toen gebeurde het. Het ongeluk. Het gebeurde zo snel en er gebeurde zo veel. Ik weet het allemaal niet meer. 

Ik ben er klaar mee, ik heb een geweldige periode gehad. Het was mijn leven, mijn passie, mijn geluk, maar nu is het klaar. Ik kan niet meer en mijn lichaam is er klaar mee. Als ik door zou gaan, zou het erger en erger worden. Dat ga ik niet laten gebeuren. Ik ga het erg lastig vinden om mijn zo geliefde sport achter te laten, maar het is beter zo. Ik moet nu goed uitrusten en daarna weet ik al wat ik ga doen. 

Een nieuwe sport, een nieuw begin. Ik zat op Netflix, want ja, zoveel heb ik toch niet te doen en zag wat voorbijkomen. Een nieuwe documentaire, het vloog mijn scherm binnen, zodra ik Netflix opende. CHEER stond er en het begon te spelen. Ik keek vol verbastering naar mijn scherm en klikte snel op de play-button. Dat wordt mijn nieuwe sport: Cheerleading. 

"Het verhaal is klaar. Het spijt me voor het best wel snelle einde, maar mijn motivatie, is niet zo heel hoog meer voor dit boek. Misschien dat er later nog een vervolg komt, van dat Sterre gaat cheerleaden, maar voor nu is het klaar. Ik hoop dat je het een leuk en interessant boek vond. Ik heb geprobeerd om beter te gaan schrijven in de loop van het boek. Laat in de reacties weten wat je ervan vond! Ty <3'