Van topsporter naar ziekenhuispatiënt

Hoofdstuk 17

De verpleegkundige drukt met een harde kracht op de borst van de man. 'Stayin alive, Stayin alive, ha, ha, ha...' Het gaat weer verder in mijn hoofd. Het ritme, de muziek, het geluid. Het gaat door en door en door. De verpleegkundige gaat door en door en door. Steeds maar weer door, het stopt niet. Dan stopt het. Er is een pauze, een wissel, een verandering. De verpleegkundige stopt, wisselt, en verandert. Het ritme gaat weer: ha, ha, ha, ha, Stayin alive. Zo gaat het weer door en door en door.

Ping! De deur opent en er gebeurt veel te veel voor dertig seconden. Ik ga weg, de lift uit. Het ritme, de muziek, het geluid, het verlaat me. Ik ga weg, weg naar de röntgenafdeling. De verpleegkundigen worden ondersteund door artsen. Ik realiseer het me nu net, de man moest worden gereanimeerd. Het blijft vaak en langzaam speelt het liedje weer in mijn hoofd: 'Ha, ha, ha, ha, Stayin alive! Klop, klop, klop. Langzaam komt het bij me binnen. Ik word aangetikt door een verpleegkundige en ik ben bij de röntgenafdeling. Ik kan me niks meer herinneren van net, er gebeurde te veel. Het liedje, het geluid, de muziek. 

'1, 2, 3', zegt de verpleegkundige. De lucht, ik voel niks onder me, ik word getild. Daar is weer wat, een oppervlakte, een tafel. Ik lig daar voor een röntgen foto. Klik! De foto is gemaakt en ik word weer teruggebracht. 'Wat is er gebeurd?', vraagt mama. 'Ik weet het niet allemaal, het ging zo snel. Ik zat in de lift en langzaam begon er een in mijn hoofd een liedje te spelen. Je kent het liedje wel, Stayin alive ofzo. Er was een man die in elkaar zakte en werd gereanimeerd. Ik werd weggetrokken naar de röntgenafdeling en er werd een foto gemaakt. Nu ben ik hier weer.' 

'Ooh, gaat het wel goed, lieverd?' 

'Het gaat wel!', roep ik snel. Ik ben moe, mijn hoofd doet pijn. Slapen, dat is wat ik wil. Mijn ogen vallen langzaam dicht en het word donker. Pikkedonker. Het is fijn, het is rustgevend, het is stil. Laat dit altijd zo zijn. 

'Word wakker!', roept mama.

Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Wat is er?' 

'Je viel opeens weg, Ster. Gaat het echt wel goed?'

'Ja, het gaat wel.' 

'Oké, ga maar weer verder slapen, lieverd!'

Slapen dat doe ik. Het is donker, het is fijn.

'Sorry voor het korte hoofdstuk, maar ik heb niet meer zoveel motivatie en wil het alsnog wel graag afhebben. Het verhaal zal snel afgelopen zijn.'