Van topsporter naar ziekenhuispatiënt

Hoofdstuk 12

Vandaag is het maandag en heb ik voor het eerst sinds best wel een poosje weer school. Het lijkt me leuk om mijn vrienden weer een soort van te zien en wat met ze te kletsen. Hopelijk gaat de tijd zo ook wat sneller en duurt de dag niet zo lang. Ik heb ondertussen mijn favoriete serie al een paar keer bekeken en elk spelletje op mijn telefoon uitgespeeld. Ik heb eerst maar een halve dagje, maar dat is natuurlijk al meer dat ik de hele dag niks doe behalve op mijn computer of turn. Om 8.15 begint mijn eerste les. Dat is wiskunde. Dat is het vak dat ik het meeste haat en echt niet snap. De docent mag mij ook helemaal niet en ik word er altijd uitgestuurd door haar. En dat is nog niet het ergste, maar ze woont ook nog vlakbij mij en er is een kans dat ze volgend jaar mijn mentor wordt. Nou ja, nu eerst wiskunde. Ik start mijn laptop op een open Magister. Bij het huiswerk staat een link naar de Zoom. Ik klik erop en het programma opent.

Ik hoor allemaal geschreeuw en herken een paar stemmen. Het is mijn klas die door de leraar heen schreeuwt. Eerlijk gezegd heb ik dat wel echt gemist, want dat is echt iets typisch voor mijn klas. De les begint bij hoofstuk vijf. Ik open mijn boek en zie de wiskunde sommen al voor me. Dit hebben we een paar hoofdstukken geleden ook gedaan, dus ik weet al hoe het moet. Ik begin met de sommen te maken en voordat ik het weet is het lesuur alweer voorbij. 

Het volgende les uur is Duits. We hebben tot nu toe alleen nog maar docenten gehad die uit Duitsland kwamen. Nu hebben we mevrouw Müller. Ze is best wel streng en niemand in de klas mag haar, zelfs ik niet. De zoomlink staat alweer in het huiswerk en ik klik erop en het programma opent. Ik zie de klas weer voor me en ook de docent. 'Hee Sterre, ik hoorde dat je heel wat achter de rug hebt. Ik wens je veel beterschap!', zegt de docent tegen mij. 'Bedankt!', zeg ik terug. Eerlijk gezegd had ik dat niet van haar verwacht, ze wordt steeds aardiger.

De laatste twee uur was een blokuur Engels van een aardige docent die tevens ook onze mentor is. Ze heet mevrouw de Boer en is dus erg aardig. Ik mocht van haar woordjes gaan leren en lesson 3 gaan maken. Ik hoefde verder niet in de Zoom te blijven. Dat was op zich wel fijn, want het was lekker rustig. 

Nu ben ik klaar met school voor vandaag. Eerlijk gezegd ben ik best wel moe, want ik eigenlijk niet had verwacht. Ik dacht dat het wel meeviel, maar school eist toch best wel wat energie op. Ik ga vanmiddag lekker slapen, zodat ik vanavond nog een beetje op kan blijven, want dat is in het weekend niet echt gelukt. Slaap lekker!

'Hee, lieverd. Heb je lekker geslapen?', hoor ik mama zachtjes zeggen. Het is half zes en etenstijd. Ik heb de hele middag vanaf een uur of één bijna liggen slapen. Zo te zien was ik dus wel erg moe ;). We eten vandaag aardappeltjes met en hamburger en worteltjes. Ik heb er zin aan. 

De deurbel gaat, ik ben benieuwd wie er voor de deur staat. Ik herken de voetstappen en zie een blij gezicht binnen komen: het is oma. Ik heb haar gemist, ook al heb ik haar een paar dagen geleden nog gezien. Ze gaat naast me zitten en begint te vertellen. 'Toen je vroeger klein was, gingen we altijd naar de kinderboerderij. Je favoriete dier was een struisvogel. Bij de kinderboerderij hadden ze er eentje. Op een dag kwamen we daar aan en was hij weg. Je ging overal heen om hem te zoeken en drie keer raden wie hem uiteindelijk vond!' 'Ik?' 'Ja, jij!' Ik denk terug aan dacht moment en moet er wel een beetje om lachen. 'Het is goed om te zien dat het beter met je gaat!' 'Ja!'