Van topsporter naar ziekenhuispatiënt

Hoofdstuk 10

De dagen zijn hier steeds hetzelfde. Eerst wakker worden en wat eten. Daarna mezelf vermaken totdat ik weer mag eten. 's Middags komt er bezoek en 's avonds moet ik weer op tijd gaan slapen. Er zijn verder niet veel mensen op mijn kamer, het andere meisje en het jongetje zijn allebei naar huis en er is een nieuw jongetje gekomen. Hij vertelde mij dat hij geopereerd was aan zijn keelamandelen, maar dat hij ter controle iets langer moest blijven. Af en toe praten we wat, maar we hebben niet echt veel om elkaar te vertellen. Vandaag, donderdag, is weer hetzelfde als elke dag, alleen komt oma vandaag langs. 

Het is het begin van het bezoekuur en ik hoor voetstappen op de gang. Het is niet één paar voetstappen, maar het zijn er twee. Ik zie twee personen in de deuropening staan: oma en mama. Ik ben erg blij dat ze er zijn, want ik mis ze heel erg. Oma heeft een ballon meegenomen, een mooi rood hart. Ik vraag om ze hem aan m'n bed willen vastbinden, net zoals de andere ballon. Die ballon ziet er wat bijzonder uit, want de helft van de lucht is weg, maar ja. Het gaat om het idee, niet hoe het eruitziet. Oma en mama gaan zitten en we praten wat overal van alles. Na een goed gesprek is het alweer het einde van het bezoekuur. Mama en oma vertrekken en ik ben weer alleen met het jongetje. Hij probeert wat te slapen, dus pak ik mijn telefoon er maar eens bij.

Ik zet hem aan en hoor PLING. Een melding van Whatsapp van Evi. Ze vraagt hoe het met me gaat. Ik antwoord dat het op zich wel goed gaat en dat ik over een paar dagen waarschijnlijk naar huis mag. Daar is ze blij om. Ze stuurt dan ook dat we dan weer een keer moeten afspreken. Mij lijkt het leuk! We appen nog wat en dan komt er een verpleegkundige binnenlopen. Ze loopt eerst in de richting van het jongetje, maar die slaapt, dus komt ze naar mij toe.

Ze vraagt hoe het gaat en ik antwoord wel goed. Ze controleert de vitale functies en geeft mij nog wat medicatie tegen de pijn. Ik heb het gevoel alsof het steeds minder pijn doet, maar dat kan misschien ook komen door de medicatie. Het verband zit er nog steeds om, maar straks willen ze kijken hoe het eruitziet en geven ze nieuw verband. Ik weet dat er ook een klein stukje van mijn haar is weggeschoren op de plek van het plek, ik hoop niet een groot stuk, maar dat zullen we straks zien.

De chirurg en de verpleegkundige komen naar mij en doen de gordijnen dicht die om mijn 'kamer' heen zitten, zodat andere mensen het niet kunnen zien. Dan wordt het verband eraf gehaald en de chirurg zegt dat het er goed uitziet. Het litteken geneest mooi en er lijkt niet veel haar weg te zijn. Ik ben er op zich wel blij mee. De chirurg loopt weer weg en de verpleegkundige brengt nieuw verband aan. Het ziet er weer fris uit en het gordijn gaat weer open. Ze ruimt de rommel nog even op en gaat dan weer weg. Ik ga ook maar wat proberen te slapen om de tijd te doden.

Trouwens nog even over school. Ik heb nu al iets van een week geen school gehad en eigenlijk bevalt het wel ;). Mama heeft contact gehad met school en als ik weer naar huis mag, wat waarschijnlijk zaterdag of zondag is, kan ik ook weer les gaan volgen. Dat worden wel halve dagen, want ik moet nog steeds herstellen van de craniotomie en dus ook voldoende rust hebben. Ook moet ik het nog steeds doen via een programma waarmee ik dus online les volg. Het zou even puzzelen zijn, maar dan heb ik wel weer school en gaat de dag denk ik ook wat sneller, althans dat hoop ik.