ဗီလိန်ရဲ့ လမ်းပြကြယ်

အပိုင်း(၁၁၈)

ဒါပေမဲ့ ပြောတာက လုပ်ရတာထက်ပိုလွယ်တယ်။ စိတ်ခံစားချက်တွေကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာတယ်ဆိုတာ အရမ်းကိုခက်ခဲတဲ့ ဘာသာရပ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး တစ်ဘဝလုံး ဆက်တိုက်လေ့လာသွားဖို့လိုအပ်တယ်လေ။

ဆရာဝန်က သူ့ကို Asperger ရောဂါရဲ့ လက္ခဏာတွေအကြောင်းရေးထားတဲ့ စာအုပ်ကိုပေးခဲ့တယ်။ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ လူသားတွေရဲ့စိတ်ခံစားချက် စုစုပေါင်း ၄၁၂မျိုးကို ဖော်ပြထားပြီး စိတ်ခံစားချက်တွေအကုန်လုံးကို မတူညီတဲ့အဖွဲ့၂၄ဖွဲ့ ခွဲခြားထားတယ်။

သူလုပ်ရမှာက အဲ့ဒီ့၄၁၂မျိုးသော စိတ်ခံစားချက်တွေအကုန်လုံးကို မှတ်မိအောင်လုပ်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ သိမ်းထားဖို့ပဲ။ သူက အဲ့တာတွေကို နားမလည်ဘူး။ အဲ့တာကြောင့် သူက အဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို မှတ်မိဖို့လိုတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့စိတ်ခံစားချက်တစ်ခုချင်းစီက ပြသမဲ့ အမူအရာတွေ အပြုအမူတွေကို သေချာမှတ်မိဖို့လိုတယ်။

လူတစ်ယောက်က ငိုနေရင် သူဘာလုပ်ဖို့လိုလဲ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်ယောက်က ရယ်နေရင်ရော သူဘာလုပ်နေသင့်လဲ။ ဒါတွေအားလုံးကို စာအုပ်ထဲမှာ ရေးထားတယ်။ သူနားမလည်ရင်တောင် မသိရင်တောင် ဒါတွေအားလုံးက သင်ယူလို့ရတယ်။

ရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ ထန်းမော့က စိတ်ရောကိုယ်ရော ပင်းပန်းသွားတယ်။

သူက နားမလည်ဘူးဆိုတော့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အမူအရာတစ်ခုခုကိုတွေ့ရင် တစ်ခြားသူတွေက ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ကြသလဲဆိုတာကို သူကသူ့မှတ်ဥာဏ်ထဲမှာပဲ လိုက်ရှာရတော့တယ်။

သူက သူ့တုံ့ပြန်မှုက မြန်နေအောင်လဲ သူ့ကိုယ်သူလေ့ကျင့်ရတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူကနှေးနေရင် တစ်ချို့လူတွေက သူ့ကိုထုံထိုင်းတယ်လို့ ထင်သွားကြရင်ထင်သွားကြနိုင်တယ်လေ။ သူက ဟန်ဆောင်နေတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှသိလို့မရဘူး။

ထန်းမော့ဦးနှောက်က အချိန်အကြာကြီးအတွင်းမှာ ဘယ်လောက်တောင် မြန်မြန်ပြေးနေရလဲဆိုတာ ဘယ်သူမှသိနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။

သူ့ရဲ့ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကြောင့် သူ့ရဲ့ အာရုံကြောတွေက အရမ်းကို စုပြုံရှုပ်ထွေးနေတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ တစ်ခုခုကိုသင်ယူရလို့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်တယ်ဆိုတာ သူတစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ဖူးတဲ့အရာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အကျိုးသက်ရောက်မှုကတော့ မထင်မှတ်ထားလောက်အောင် ကောင်းတယ်လေ။