Ozan dudaklarını yavaşça çekerken benden, bunun gerçek olmadığını düşünüyordum. Beni öpmüştü. Beni hala seviyordu. Gülümsemeden edemedim. Tam anlamıyla sırılsıklam olmuştuk. Ozan'ın saçları önüne düşmüş bana bakarak gülüyordu. "Ozan.." "Esra.." "Seni seviyorum." "Bende seni seviyorum." Ellerimi alıp avuç içinde sakladı. "Asla kötü bir şey olmasına izin vermeyeceğim." "Söz mü?" dedim. "Söz." dedi ellerimi öperken. "Hadi içeri gidelim kurulanalım." "Yok ben eve gideyim." dedim. Heyecandan ağzım kulaklarımdaydı. Aptala dönmüştüm. "Esra sırılsıklam olduk. Böyle gitme hasta olursun." "Öyle mi diyorsun.. Tamam peki." dedim. Şirketin üst katındaki Ozan'ın evine geldik. "Gel benimle." dedi elimden tutup. Beni kendi odasına getirdi. Kapıyı kapattı. Ve kilitledi. Kilitlemesine garip garip bakarken. Bana döndü ve üzerime doğru yürümeye başladı." "Geceye burda mı devam etsek?" dedi beni duvarda sıkıştırarak. "N-nasıl?" diyebildim. Bir elini duvara bir elini belime koyup beni kendinde bağlamıştı. "Esra.. Yıllardır seni bekliyorum. Artık yeter." "Ozan kurulanm.." lafımı bitirmeden beni tekrardan dudaklarımdan öptü. Bu sefer daha sert ve tutkulu öpüyordu. Aşağıda şaşkınlıktan karşılık veremesemde bu sefer bende karşılık verdim. Her hareketi beni ona daha çok bağlıyordu. Nazik dokunuşlarıyla beni incitmeden öpüyordu. Kıyafetlerimizi çıkarıp daha fazla yakın olduk. Ve bu gece beraber olduk.
—sabah—
Ozan yanımda uyuyordu. Saate baktığımda işe bir saat kaldığını fark ettim. En yakın arkadaşım Zeynep'e mesaj attım ve anneme onda kaldığımı söylemesini istedim. İş hallolunca yataktan kalktım ve yerdeki hala ıslak olan kıyafetimi alıp banyoya girdim. Önce ılık bir duş aldım. Sonra saçlarımı ve elbisemi kuruladım. Saçlarıma Ozan'ın jolesiylr birkaç şekil verdim. Zaten makyaj yapmadığım için bir şey kullanmama gerek yoktu. Banyodan çıkıp Ozan'a not yazdım.
İşe gitmem gerek. Seni seviyorum.
yazıp evden çıktım. Aynı elbiseyle şirkete tekrar gitmek istemedim bu nedenle Beymen'e girip bir elbise aldım. Eve gidemezdim çünkü annem her şeyi anlardı. Mağazada kıyafeti giydim.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Zaten elimde var olan narçiçeği renginde ayakkabım ve beyaz renkte çantam ile mağazadan çıkış yaptım. Ve taksi tutup şirkete gittim.
Şirkete girip kendi odamda otururken aklıma burda çalıştığımın Ozan'ın hiç hoşuna gitmediği geldi. Buranın patronunu hiç sevmiyordu. Ve artık kendisi sevgilimdi. Benim yüzümden kavga çıksın istemiyordum. Ve evet, Ozan'dan intikam almaya çalışırken dün gece onun kollarında uyudum. Şu an burda çalışmamın hiçbir manası yok gibiydi. Çocuk oyuncağı değildi belki evet ama yeniden istifa dilekçesi hazırladım. Düşüncelerimi dilekçeye aktarıp imzaladım. Ve dosyamın içine koydum. Bu konuyu tekrar gözden geçirip patrona verecektim. Artık ani kararlar alıp bunları gerçekleştirmemem gerekiyordu. Çünkü sonunda hep pişman oluyordum. Telefonuma Ozan'dan mesaj var mı diye baktım. Atmamıştı. "Uyanmadı herhalde." dedim. Telefonu masaya bırakıp terasa çıkacakken bildirim geldi. Ozan yazmıştı.
O: Gitmişsin. E: Evet şirkete geldim. O: Seninle akşam bir şey konuşmak istiyorum. Şirketle alakalı. Eve gelir misin? E: Ne konuşmak istediğini biliyorum Ozan. İstifa dilekçemi yazdım. Zamanı geldiğinde vereceğim. O: Esra şimdi ver. Ya ne kaybedersin? Çık şu şirketten. E: Ozan ben kendi kararlarımı kendim verebilirim. Zamanı geldiğinde vereceğim diyorum. Çocuk oyuncağı değil bu. Düşünmeme izin ver. O: Peki sen bilirsin, ama ordan çalışmandan hiç memnun değilim. Bil istiyorum. E: Beni zor durumda bırakma Ozan. Sadece bekle. O: Tamam, sana ve aldığın kararlara güveniyorum. Her zaman. Dikkat et kendine seni seviyorum. ❤️ E: Love yaaa Ozan Korfalı. 🖤 Yazdım ve çıktım.
Telefonumu alıp kendime bir kahve koydum. Ve burdaki yazılımcı arkadaşım Gizem ile terasa çıkıp muhabbet ettik.
