It hurts.. (Yoonmin)

Hij is thuis, hij is veilig

Jin pov

'Breng hem voorzichtig naar binnen toe. Voorzichtig zei ik toch!! Leg hem hier maar op de bank neer en iemand haal een deken ofzo!!' Zeg en schreeuw ik door elkaar heen. Ik kan het gewoon niet helpen, het is 2 jaar geleden dat hij ineens weg was en ik maakte me elke dag zorgen! En nu ik zie hoe mager hij wel niet is geworden maak ik me alleen nog maar meer zorgen.. 'Rustig schat, hij is terecht en we zullen hem niet meer laten gaan. Hij is veilig en dat gaan we zo houden.' Zegt Namjoon tegen me en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ja zelfs na deze 2 jaar zijn we nog samen en we hebben onze relatie ook blootgesteld aan ARMY. Gelukkig waren ze allemaal blij en kregen we allemaal positieve reacties. Jimin zal het vast en zeker ook meegekregen hebben aangezien hij ineens in de zaal stond en had gezegd dat hij ons altijd zal blijven volgen. Niemand van ons had verwacht dat deze dag er zou komen, dat we Jimin ooit weer terug zouden vinden. Hij ligt hier nu gewoon echt, op onze bank en we kijken allemaal naar hem. Echt hem, geen fake persoon of illusie, het is echt Jiminie!

'Hij is wel flink afgevallen en veranderd, ik had hem echt nauwelijks herkend. Het is dat Jin Hyung zo'n scherp oog heeft en hem 100% herkende, anders was hij nu gewoon weer van ons weggelopen.' Zegt Jungkook bij wie ik een opgeluchte blik zie, blij dat zijn beste vriend er weer is. 'Ja en we mogen van geluk spreken dat Yoongi Hyung hem op tijd heeft kunnen redden van zijn zelfmoord poging. Als hij er niet was geweest hadden we Jimin nu waarschijnlijk niet hier op de bang liggen, veilig en wel.' Voegt Taehyung er aan toe, ook bij hem is dezelfde blik te zien. 'Jongens, we hebben een lange en zenuwslopende dag achter de rug gehad. Laten we maar gaan rusten en we houden om de beurt Jimin in de gaten, mocht hij wakker worden en de benen weer willen nemen. Wat ik wel verwacht aangezien hij dat al eerder heeft gedaan. Niet te geloven dat het alweer 2 jaar geleden was dat we hem voor het laatst gezien hebben, het voelt alsof het gister was. Ik heb hem gemist, onze kleine Jiminie.' Zegt Namjoon en laat een kleine traan uit zijn oog ontsnappen. Ik geef hem een knuffel en veeg de eenzame traan weg. 'Hij is veilig jongens. En we zullen hem nooit meer dezelfde weg laten kiezen. We maken nooit meer dezelfde fout.' Zeg ik en iedereen knikt, iedereen begint nu zachtjes te snikken.

Geen van alle willen we weg van Jimin zijn zijde, dus hebben we besloten om met z'n alle in de woonkamer te gaan uitrusten. Wel in stilte want we willen Jimin niet onnodig wakker maken, hij is uitgeput dat kun je gewoon aan hem zien en we gunnen hem die rust van harte.

Yoongi pov

We zitten allemaal in de woonkamer bij Jimin. Wat hebben we hem toch gemist! Ook al gaven we de zoektocht op en deden we geen oproepen meer in elke (muziek) video en tijdens elk concert, we zochten hem nog altijd. En nu ligt hij hier gewoon op de bank, het is werkelijk waar ongelooflijk! Ik dacht echt dat we hem nooit meer terug zouden vinden omdat hij niet gevonden wou worden. Maar hier is hij gewoon, aan het uitrusten van de afgelopen 2 jaar van wat hij god mag weten wat gedaan heeft. Hij is weer veilig thuis gekomen en we laten hem geen van alle meer gaan, niemand laat die fout nog eens gebeuren. Iedereen is van vermoeidheid in slaap gevallen, behalve ik. Ik kan gewoon niet slapen, ik kan niet stoppen met staren naar Jimin. Het gezicht en de persoon die ik 2 jaar lang heb moeten missen, die ik 2 jaar geleden verloor waardoor mijn hart brak in duizend en een stukjes. 'Ik heb je gemist Jiminie.' Zeg ik zachtjes terwijl ik met mijn vingers door zijn haar ga. Zijn haar is nog steeds zo lekker zacht en pluizig als dat het altijd geweest is, zijn gezicht is nog steeds hetzelfde een beetje afgevallen maar verder nog steeds hetzelfde. Hij begint te draaien en de woelen, ik kijk toe wat hij allemaal doet. Voorzichtig en langzaam gaan zijn ogen open, maar ze schieten weer direct dicht als het licht in zijn ogen komt. 'Au, mijn hoofd.' Kreunt hij zachtjes en langzaam beginnen de andere members ook wakker te worden door de kreun die Jimin zojuist liet horen.

Jimin pov

Wanneer ik mijn ogen open doe krijg ik er direct spijt van. 'Au, mijn hoofd.' Kreun ik zachtjes uit en hoor wat geluiden om me heen. Waar ben ik en wat is er gebeurd? Waarom heb ik zo'n hoofdpijn? Ik doe voorzichtig mijn ogen weer open en kijk opzij, ik kijk direct in 6 paar ogen die me vol hoop aankijken. Ik schrik er van en spring overeind, klaar om te vechten. 'Rustig Jiminie, wij zijn het maar. Herken je ons niet meer?' Hoor ik de rustgevende stem van Jin Hyung zeggen. Ik kijk nog eens goed om me heen en daarna weer naar de personen die voor me staan en ik merk gelijk dat ik weer thuis ben, of nou ja in mijn vorige huis. Hoe is dit gebeurd? Ik begin heel hard na te denken en zie direct weer de beelden van gister bij het concert. Jin Hyung had me opgemerkt, ik probeerde te ontsnappen. Ik rende en rende met alle members achter me aan, ik zag geen andere uitweg dan de weg op te rennen. Ik rende en rende en er was geen klap, ik werd tegengehouden door Yoongi Hyung! Daarna kwamen alle members op me af en toen werd alles zwart. Ik doe mijn handen op mijn hoofd en begin sterretjes te zien, er gaan zo ontzettend veel emoties door me heen waardoor ik duizelig wordt. Ik ben blij om ze weer te zien, maar ook boos door wat er allemaal was gebeurd, verdrietig doordat ik ben weggegaan en bang voor wat er komen gaat. 'Jimin, rustig ademhalen okay? Je bent veilig thuis er kan je niks gebeuren, blijf bij ons. Niet flauwvallen, gewoon diep inademen door je neus en uitademen door je mond.' Hoor ik opnieuw Jin Hyung zeggen. Ik doe wat hij zegt met mijn ogen stijf dichtgeknepen. Wanneer ik weer wat rustiger ben durf ik voor het eerst na 2 jaar recht in de ogen van de members te kijken. Ik word er bang van en deins achteruit, na een tijdje kom ik met mijn rug tegen de muur aan en ik laat mezelf dan ook direct naar beneden glijden. Ik trek mijn knieën tegen mijn lichaam aan en mijn armen doe ik om mijn benen heen en zo verschuil ik me in mijn eigen cocon. Te bang om iedereen aan te kijken na wat ik 2 jaar geleden allemaal heb aangericht.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hij voelt zich zo schuldig en ik stiekem ook wel, want ja ik heb dit geschreven lol.