Tuhaf Bir Hikaye: Astoria Greengrass (üşenmediğimde düzenleniyor)

Bölüm 24: Günlük

1985 Şubat 26

Sevgili kızlarım.

Daphne ve Astoria.

Bu satırları yazarken bir yandan da bunları asla okumak zorunda kalmayacak olmanızı umuyoruz.

Bilmeniz gereken birtakım şeyler var, bütün tuhaflar gibi sizin de bilmeniz gerekiyor. Aslında, özellikle de sizin.

Siz Noel tatilinden döndükten hemen sonra, anneniz ve ben uzun bir seyahate çıktık. Ama bu biraz uzun bir hikaye. Öncelikle size söylemem gereken önemli şeyler var.

Birincisi, ikinizden de özür dileriz. Eğer herhangi biriniz bu defteri okuyorsanız, korktuğumuz şey gerçekten başımıza gelmiş demektir. Hayatta bazı şeylerden kaçmak maalesef ki mümkün olamayabiliyor. Sizi yalnız başınıza bırakmayı, bu büyük ve acımasız dünyada savunmasız olmanızı asla istemedik. Elimizden geldiğince direneceğiz. Eğer bu mektubu elinizde tutuyorsanız, asla unutmayın ki, elimizden geldiğince direndik. Ama yine de ölüm, doğanın bir kanunu ve eminim ki ikiniz de ona karşı koymak için doğanın sınırlarını zorlayanların nasıl lanetlendiğini biliyorsunuz. Anneniz ve benim yaptığımız iş ise bizim dünyamızdaki bu lanetin bir kısmının -evet, ancak bir kısmının- ortadan kaldırılmasına şahitlik etmek oldu.

İkincisi, sizleri çok seviyoruz. Ve sizlerle gurur duyuyoruz. İkiniz de güçlü tuhaflar ve cadılarsınız. Paha biçilemez tuhaf ruhunuzun yanında bir de büyü güçleri size lütfedilmiş. Bu yüzden içimiz rahat. İkiniz birlikte oldukça bu dünyadaki her şeye göğüs gerebilirsiniz.

Daha ne kadar yaşarız bilmiyoruz. Bu yüzden elimizden geldiğince öz ve anlaşılır yazmaya çalışacağız.

Astoria, sana Noel tatilinden hemen sonra okula dönmeden önce ne söylediğimi hatırlıyorsundur. Bir hortlaktan bahsetmiştim. Artık onun hakkında endişelenmenize gerek yok -ki eğer tanıdığımız görücü haklıysa, sizin endişelenecek pek çok sorununuz olacak zaten. Çünkü, gönül rahatlığıyla İngiltere'de onlardan hiç kalmadığını söyleyebilirim.

Her şeyi başından almak en iyisi.

12 Şubat Salı günü, her şey o gün başladı.

Sıradan bir akşamdı. Eve işten yeni dönmüştüm. Aniden kapı çaldı.

Biliyorsun, zaten ikimiz de olabilecek her durum için hazırlıklı ve tetikteydik. Kapıyı açmak için giderken kimizin de elinde silahlarımız vardı.

Neyse ki gelen eski bir dostumuzdu, yine bir tuhaf olan babamın eski bir dostu, Abraham Portman. Deden Joseph ve arkadaşı Abraham küçükken aynı Kuş'un yani aynı ymbrinne'in gözetiminde kalmışlar: Bayan Peregrine'in. Ama babam ve Abraham savaşmak için oradan ayrılmışlar. Abrahamın özel bir yeteneği var, o canavarları görebiliyor.

İşte tam da bu yüzden uzun yıllardır savaştığını biliyorum. Florida'da bir ailesi, çocukları var ama arada sırada ava gitme bahanesiyle Amerika'da ve çeşitli yerlerde gölgeleri öldürüyor.

Büyükanne ve büyükbabana ne olduğunu biliyorsun. İkisi de annen ve benim hayatımızı kurtarmak için kendilerini feda ettiler ve hortlakların izimizi kaybetmesini sağladılar. Yerimizi bilen tek kişi, Abraham Portman'dı.

O akşam Abraham geldi ve uzun zamandır İngiltere'de bulunan birkaç gölgenin izini sürmekte olduğundan bahsetti. Bizim de yardımımızı istedi.

***

"Eskisi kadar güçlü değilim John" dedi Abraham Portman. "Bu işi tek başıma bitiremem. Sizin gibi genç tuhafların yardımına ihtiyacım var. Eski dostlarımı arayabilirdim, evet. Ama biliyorsun, Kuş onların döngüden ayrılmasına kesinlikle karşı. Her ne şekilde olursa olsun."