Bed of Flames✅

CHAPTER 10

Chapter 10

Leo Montreal brought me to a simple restau where all native Filipino dishes are served. Adobo, tinola, dinuguan, kilawin, and any other delicious Filipino dishes. Like what he said, he treated me with all of those kaya hindi namin naubos lahat.

"Kuya, pakibalot po nito lahat." Leo said to one of the restau's server.

Alarma akong napatingin sa kanya sabay tingin sa mga tirang pagkain. My face grimaced.

"Wait, what? You mean, kakainin mo ito mamaya? Ano? Iinitin mo? All of these? Yuck!"

Napatingin sa akin ang serbidor. He looked insulted from what I said. I scoffed and rolled my eyes. Totoo naman ang sinabi ko! Kung may tira sa pagkain, tinatapon agad iyon. What's with the balot thing?

"Tss. Hindi." si Leo. "Salamat po," he said and took the cellophane full of left overs.

The server looks at me for the last time before leaving. Tumayo naman si Leo sa kanyang upuan at hinarap ako, bitbit ang asul na cellophane.

"Let's go?"

"Saan tayo pupunta?" I asked.

The next thing I knew, we were walking to a no boundary way. Marami na kaming nadaanang kabahayan, malayo-layo na kami sa eskwelahan. I don't know where we are going to. Ngisi lang naman ang isasagot ni Leo kapag nagtatanong ako.

We passed by some high mountains, trees, and sceneries I didn't expect I would see right now. Hindi ko ramdam ang pagod sa sobrang mangha sa nakikita. This place is full of oxygen!

"Saan ba tayo pupunta, Leo?" I asked, still wandering my sight to the beautiful surroundings.

"Pinakuha ko kay Ben ang sasakyan ko para may masakyan tayo. Malapit na iyon, dito na muna tayo."

Sumilong kami sa isang gawa sa kahoy na waiting shed, medyo marupok na iyon pero matagal-tagal pa siguro bago tuluyang bumagsak.

Minutes passed, an old model of car appeared in front of our way, followed by a man riding a brown horse. Bumaba ang nagmamaneho ng kotse at iniluwa roon ang isang hindi pa gaanong katandaan na lalaki. He's possibly Ben.

"Senyorito, pasensya na po medyo natagalan. Napatagal kasi ang pagdating ng truck ng mangga kanina, kailangan ko pang sabihan si Senyor."

"It's okay, Ben. Salamat." si Leo.

Hinagis ni Ben ang susi ng kotse at agad naman itong nasalo ni Leo.

"Sinama ko na po si Daniel at hiniram muna ang kabayo niyo para may sakyan kami pabalik."

"Good," si Leo.

Pinasakay niya ako sa lumang kotse niya, sa front seat. Ngayon ko pa mas naklaro ang kotseng ito, gabi kasi noong inihatid niya ako sa bahay. It's older than I expected.

The engine sounds so bad like a dying train. Kapag naman dumaraan sa lubak-lubak na daan, sobrang lakas ang impact kaya medyo nakakawala ako sa seatbelt ko.

I smirked. Akala ko ba mayaman sila? Kahit man lang ipa-ayos ang sira nito, bakit hindi magawa? O kahit bumili ng bago o second hand man lang na kotse. Why suffer with this kind of car when they can buy brand new with the latest model?

Instead of asking him that, I ask other question instead.

"Saan ba tayo pupunta?" I asked, countless of times already. I don't even know why I am here. Bakit ako sumama sa kanya? We're just having lunch right? Bakit lumagpas?