«ចន ឯងទទួលយកចុះ ហេីយលុយជំពាក់សល់ប៉ុន្មានប្រាប់យេីងមក យេីងនឹងរកមកសងមិនអោយខ្វះនោះទេ»លោកផាក ទោះជាពេលនេះខ្លួនធ្លាក់ដល់បាតក៏ពិតមែន តែគាត់នឹងមិនចុះចាញ់នឹងជីវិតឡេីយ ។
«បានចាំយេីងគិតគូរអោយថាសល់ប៉ុណ្ណា ចុះឯងទាំងពីរគិតទៅណាបន្ត»លោកចន សួរទៅប្អូនស្រីនឹងមិត្តសម្លាញ់ដែលត្រូវជាប្អូនថ្លៃ ព្រោះតាមដែលពួកគេនិយាយមក ពួកគេនឹងមិននៅផ្ទះនេះទៀតនោះទេ ។
«ប៊ូសានវាជាផ្ទះរបស់ កូនមីន តែខ្ញុំរង់ចាំកូន
ត្រឡប់មកពីបរទេសវិញសិន»លោកស្រីផាក
«ហឺម បេីខ្វះខាតអ្វីប្រាប់យេីងណា»លោកចន និយាយទៅកាន់ពួកគាត់ទាំងពីររួចក៏បោះជំហ៊ានចេញទៅ ។
«បេីកូនត្រឡប់មកវិញ អូនមិនដឹងត្រូវនិយាយជាមួយគេយ៉ាងម៉េចនោះទៅ អូនពិតជាបារម្ភពីកូនណាស់»លោកស្រីផាក សម្រក់ទឹកភ្នែកក្នុងចិត្តសែនអាណិតកូនប្រុសដែលមិនដឹងអី គេធ្លាប់តែជាអ្នកប្រុសក្នុងភូមិគ្រឹះ បេីអោយគេដឹងថាពេលនេះគ្រួសារស្រាប់តែធ្លាប់ខ្លួន តេីគេមានអារម្មណ៍បែបណាទៅ។
«បងថាកូនគេនឹងយល់»លោកផាក អោបស្មារបស់ភរិយានឹងអង្អែលថ្នមញញឹមជាកម្លាំងចិត្តហេីយអោយ គាត់ជឿជាក់ថាកូនប្រុសរបស់គាត់ នឹងយល់ពីពួកគាត់ ព្រោះគេជាក្មេងដែលយកហេតុផលជាធំ អញ្ចឹងគាត់នឹងព្យាយាមពន្យល់គេអោយអស់ពីសម្ថតភាព។
«អូនក៏សង្ឃឹមថាកូននឹងយល់ពីពួកយេីងដែល អូនពិតអាណិតកូនណាស់ គេសង្ឃឹមថានឹង
ត្រឡប់មកវិញគ្រប់គ្រង់ជំនួញបន្តពីបង តែពេលនេះរឿងរ៉ាវប្រែជាបែបនេះ អូនខ្លាចថាកូននឹងគិតច្រេីន»លោកស្រីផាក និយាយទាំងទុក្ខកង្វល់នៅក្នុងចិត្ត ព្រោះថា ជីមីន ពិតជាខំប្រឹងប្រែងរៀនខ្លាំងណាស់ដេីម្បីចង់បន្តជំនួញពីលោកប៉ា ដោយសារបំណងប្រាថ្នារបស់លោកតារបស់គេ ចុះបេីសិនជាដឹងថាគ្រប់យ៉ាងមិនបានដូចដេីមនោះ តេីអោយគេគិតយ៉ាងម៉េច គេនឹងខូចចិត្តដែលទេ គាតពិតជាបារម្ភពីចំណុចនេះខ្លាំងណាស់។
