de Mythische wezens

part 15

Lenore bekeek hem even goed van top tot teen. Enhij deed hetzelfde bij haar. "Geen wapens?" Vroeg hij verbaasd. Lenore haaldesnel en soepel de dolk uit haar laars en stak hem richting Sam. "Onderschat meniet." Zei ze met een grijns. Hij deinsde achteruit van schrik maar kwam alsnel weer terug. Lenore stopte haar dolk terug en met zijn drieën gingen ze hetjongens deel in. Melaine en Lenore keken vooral verbaasd om zich heen. Ze warenheel verbaasd over hoe groot het verschil was tussen de jongens en de meidenkant, het was net alsof ze in een volledig ander gebouw waren. Sam liep vervoor hen. "Komen jullie nog?!" Hij opende een deur aan de rechter kant van de gangwat uitkwam in zijn kamer. Melaine rende snel naar binnen, Sam keek haar meteen lach aan. "Je bent echt veel te enthousiast om mijn kamer te zien." Zei Samterwijl Melaine de hele kamer rondrende om alles te kunnen bekijken. Lenorevolgde snel. "O mijn god! Je slaap met een knuffel!!" Zei Lenore terwijl zenaast zijn bed stond met een knuffel in haar hand. Sam liep snel naar haar toerukte de knuffel uit haar hand en legde hem terug op het bed. "Overal afblijven!"Melaine liet van schik het ding vallen wat ze vast had. "Sorry." Lenore paktelachend Melaine haar hand vast en trok haar mee naar het midden van de kamer enkeek Sam verwachtingsvol aan. Sam liep naar de boekenkast en schoof hem opzijwaardoor er een raam tevoorschijn kwam. Hij duwden het raam open en liet Lenorenaar buiten kijken. "Okay zo'n hoogte moet niet dodelijk zijn." Melaine duwdeLenore aan de kant om te kijken naar de hoogte. En Lenore begon te lachen,buiten het raam stond een ladder waar via ze veilig beneden konden komen. Melainekeek haar boos aan. "Kom we moeten gaan." Sam probeerde langs Lenore te komenzodat hij als eerst naar beneden kon alleen voordat hij het wist klom Lenoreuit het raam en ging ze via de ladder naar beneden. Sam ging daarna en Melaineging als laatst. Ze liepen snel de stallen in en zadelde hun paarde op. Zehoorde veel geroesemoes buiten en hoorde dat het richting de stallen kwam.Alsof ze het afgesproken hadden sprongen ze op hen paarde en reden de stal uit,op het moment dat zij de achteringang verlieten vloog de vooringang open.Zonder om te kijken reden ze het bos in. Ze hoorde dat iemand achter hen ookeen paard het gepakt en de achtervolging in had gezet maar wisten dat ze hem inhet bos wel kwijt konden raken. Ze reden in galop richting de ruïne, en gingenal snel van het pad af zodat ze zeker wisten dat de achtervolger hen niet zouvinden. 

Ze kwamen aan het de ruïne vol met schrammen door de takken die ze dehele tijd tegenkwamen. Ze sprongen haastig van hun paarden af en namen ze voorde zekerheid mee naar binnen. Ze gingen weer de tweede gang links erin enkwamen uit in de koepel. Raven zat in de kleermaker zit tegen over de ingang."Daar zijn jullie eindelijk dat duurde lang." Lenore keek verbaasd om zich heen."Raven waar zijn Aldercy en Nyle?" "Nyle is aan het jagen voor eten en Aldercyis op jullie aan het wachten in de derde gang van rechts, ow en neem julliepaarden mee." Zei raven terwijl ze een hele vuilen glimlach op haar gezichthad. "Raven?!" Begon Lenore maar ze werd al snel onderbroken. "Geen gemaar jemoet eerste naar Aldercy en daarna kan ik met jou training beginnen." Verbaasdliepen ze terug naar de hal. "Okay zei ze nou de derde rechts, tweede rechts ofderde links?" Vroeg Lenore. Melaine keek haar met stress in haar ogen aan. "Uhmiets met derde, dat weet ik zeker." Sam zucht diep en hard terwijl hij naarzijn paard liep. "Ze zei DERDE RECHTS!" Sam besteeg zijn paard en reed de gangin. Deze gang was veel hoger en minder rommelig dan de andere gang waardoor jemakkelijk er doorheen kon reiden. Na de eerste bocht waren de muren verlichtmet fakkels, zo geplaatst dat als je de gang zou in kijken je het licht van defakkels niet ziet. Melaine en Lenore sprongen ook snel op hen paarde en volgdesnel. De gang werd steeds breder en lichter hoe verder ze kwamen enuiteindelijk zagen ze in de verte de uitgang van de gang die zo te zien uitkwamin het bos. Hoe dichter ze bij de uitgang kwamen hoe meer onkruid er in de gangkwam. 

Ze kwamen uiteindelijk uit op een kleine openplek in het bos. Eninderdaad in het midden van de openplek stond Aldercy met een groot gevlektpaard met lange manen. Ze reden naar haar toe terwijl zij op haar paard sprong."Daar zijn jullie, eindelijk." Ze moest lachen van de gezichtsuitdrukkingen vanSam, Lenore en Melaine. "Weet je wel hoe moeilijk het is om ongezien uit eenschool te komen waarbij bij elke uitgang een persoon staat?! Ja precies, en wewaren ook nog gezien, dus moesten we ook nog dat persoon afschudden en kunnen wewaarschijnlijk ook niet ongezien terugkomen! Dus kunnen jullie alsjeblieftstoppen met de 'jullie zijn er eindelijk' want het was niet zo makkelijk." Iedereenwas stil en keek Melaine verbaasd aan. "Okay!" Zei Aldercy onder de indruk.