Hij luisterde naar de voetstappen van zijn moeder die steeds verder weg klonken en toen hij zeker was dat ze weg was draaide hij zich terug naar het bed. Lenore keek hem huilend aan en schudde voorzichtig nee. Hij liep naar haar toe en nam haar hoof...
Lenore keek met veel plezier in haar ogen toe. "Dus kom je bij ons wonen?" Vroeg Aldercy. Lenore schudde nee "Ik denk dat het slimmer is als ik op de school blijf bij Melaine, maar ik wil wel dat jullie me gaan trainen!" Aldercy knikte respectvol. "Okay deal! Maar nu moet je wel de andere ontmoeten." "De anderen?!" Aldercy lachte. "Jap, er leven meer mythische wezens in dit bos en ook die hebben allemaal beschermers." Lenore keek verbaasd naar de ruïne achter Aldercy. "Nee ze wonen niet allemaal hier, dit bos zit vol met ruïnes als deze genoeg plek voor ons alle. We gebruiken valken om boodschappen door te geven naar elkaar. Elke groep beschermers bestaat ongeveer uit 4-5 mensen, en elke groep heeft een leider. Dat is meestal de persoon die al het langste beschermer is. Hier ben ik dat." Lenore keek Aldercy vol plezier en ongeloof aan. "Hoeveel groepen zijn er?!" Aldercy keek twijfelend omhoog. "Ik denk een stuk of 7, maar er zitten er maar twee hier echt dichtbij." Lenore staarde haar met open mond aan. "Welke ligt het dichtste bij?" "Volgens mij zijn dat de bewakers van de Phoenix." "De Phoenix bestaat echt?!!" Aldercy moest lachen. "Je wendt er vanzelf aan." Melaine en Raven lande weer met Gryphon. "Dat was zoo GAAF!!" riep Melaine. "Ik heb trouwens een valk gestuurd naar de leider van de Phoenix, hij komt hier een om je de vechtkunsten van messen te leren. Hij is namelijk de beste daarin. Raven kan je alles leren van de boog want die is onze beste boogschutter, de rest komt later wel." zei Aldercy nog snel tegen Lenore. Melaine vloog Lenore haar armen in. "Nore dat was zo gaaaf!" Lenore moest lachen. "Komen jullie mee naar binnen voor een kopje thee?" vroeg Raven die al voor de helft binnen was. Lenore keek Melaine even aan en die knikte enthousiast ja. Rustig liepen ze achter Raven en Aldercy aan. Ze sloegen de tweede gang van links in die erg donker was, maar zo te zien had Raven geen licht nodig om de weg te volgen. "Sommige delen van de ruïne zijn helemaal niet meer begaanbaar, en sommige delen nog verbazingwekkend goed. We hebben alles gelaten hoe het was zodat als er vreemde binnen komen die hier niet horen dat ze niet weten welke gang ze moeten kiezen, sommige staan namelijk op instorten." vertelde Raven trots. Ze liepen door totdat er opeens steeds meer licht in de gang kwam. Ze kwamen uit in een grote koepel met verschillende verdiepingen vol begroeid met klimop.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Tot Lenore haar verbazing waren de ruiten en de glas in lood ramen allemaal nog in takte. Met grote ogen keken Melaine en Lenore rond, er waren stukken schoongemaakt er was een keuken gedeelte en slaapruimte. Raven stookte een oude kachel op en zette daar een fluitketel op. "Het is niet veel maar het is genoeg voor ons twee." zei Aldercy, toen ze de meiden zag rondkijken. "Het is geweldig!" zei Lenore vol verbazing in haar stem. Aldercy kreeg een grote glimlach op haar gezicht. "Bedankt." De meiden gingen zitten op het kleed op de vloer. Er vloog een valk door een van de enige kapotte ramen, en lande op Aldercy haar arm. Ze haalde er een briefje af en toen vloog het beest weer weg. "Maar hoe stuur je nu iets terug?!" vroeg Lenore meteen verbaasd. "De valk is zo getraind dat hij naar ons toe komt als we fluiten." zei Raven terwijl Aldercy het briefje aan het lezen was. "Wat staat erin?" vroeg Melaine nieuwsgierig. "Nyle zal morgen hier zijn, en dan begint je training Lenore." De fluitketel begon de fluiten en Raven schonk thee voor hun allemaal in. Toen ze hun thee op hadden gingen Lenore en Melaine terug naar de kostschool.
Toen ze terugkwamen was het erg rustig buiten, ze haastte zich snel naar binnen waar er iedereen in het atrium vonden. Zo te zien waren Miss Torres en Sir Cox iedereen aan het aanspreken. Zo stil mogelijk ging ze achter in het atrium aan een tafel zitten. "Jullie hebben het vast allemaal ondertussen wel gehoord dat we vanochtend een lichaam gevonden, ik moet jullie jammer genoeg vertellen dat dat het lichaam was van jullie schoolgenoot Cynric Cox." Er klonk veel gemompel onder de kinderen. "Zoals we jullie al eerder hebben verteld is het ten strengste verboden om in het bos te komen, vanaf nu willen we jullie ook vragen om uit de buurt te blijven van de bosrand. De rest van de lessen vandaag en morgen gaan niet door, en morgenochtend zullen we Cynric begraven en herdenken." Miss Torres en Sir Cox verlieten het atrium en lieten alle kinderen geschrokken achter. Sam had hun blijkbaar alweer gezien en kwam nu aanlopen, hij ging naast Melaine zitten en keek de meiden verwachtingsvol aan. "Wat?" vroeg Lenore. "Waar waren jullie?!" De meiden keken elkaar aan. "En geen smoesjes deze keer." Voegde Sam er achteraan. "We waren terug naar Aldercy en Raven, ik heb Melaine alles uitgelegd." Zei Lenore. "En ik heb met Gryphon gevolgen!" zei Melaine enthousiast. Sam keek Melaine met grote ogen aan. "Je hebt WAT?!" "Sstt!" zei Lenore snel. "Niet het hele atrium hoeft je te horen." "Je hebt wat?" zei hij nu zacht. "Ik heb met Raven op Gryphon gevlogen." Zei Melaine nog een keer. "Jij wilt mijn vertelling dat je dat beest bent beklommen en dat hij letterlijk met de vlucht in is gegaan?!" "En Raven" verbeterde Melaine hem. Sam keek van Melaine naar Lenore. "En jij hebt toegelaten?!" hij richtte zich nu op Lenore. "Ja, waarom niet?" vroeg Lenore. "MISSCHIEN, misschien omdat hij levensgevaarlijk is!" "Raven was erbij." Zei Melaine. Sam keek van Lenore naar Melaine en liet toen zijn hoofd op de tafel vallen. Met een harde knal kwam hij neer. "AUW!" Beide meiden schoten in de lach.
Melaine stond op. "Kom we gaan de zonsondergang bekijken." Ze liepen met zijn drieën naar buiten en ging op hij muurtje zitten onder de boom. "Ow trouwens Sam, jij gaat dit nooit geloven. Er zijn nog een stuk of 7 anderen mythische dieren in het bos, onder anderen een Phoenix!" Sam knikte. "Inderdaad dat geloof ik niet." Lenore zuchtte en ging verder met parten. "En morgen komt er een beschermer om mij te trainen." Sam trok zijn wenkbrauwen op. "Dus dat is hoe ze zichzelf noemen, beschermers. En trainen?! Trainen voor wat!?" Lenore zuchtte en hield aan mond, ze merkte al dat er op dit moment niks met Sam te beginnen was. Ze stond op en liep naar haar kamer. Melaine keek Sam geïrriteerd aan. "Moest je zo moeilijk doen?" "Straks raakt ze gewond en dan, wat doen we dan?!" Melaine trok haar wenkbrauw op. "Sinds wanneer maak je je zorgen of Lenore wel of niet gewond raakt?" "Uhm..." Melaine begon te lachen. "Je geeft om haar!" "Wat nee! Ze is irritant, maar als zij gewond raakt dan...dan doet dat jou ook pijn." Melaine begon harder te lachen. "Je geeft echt veel om haar, wat heb ik gemist?" Sam stond op en liep ook naar binnen en liet Melaine alleen lachend achter. Na een paar minuten kwam Lenore terug. "Ow fijn hij is weg!" Ze ging naast haar zitten. "Ik snap hem echt niet, de ene keer is hij heel aardig en denk ik dat hij me ook aardig vindt en de andere keer doet hij dit!" Melaine die net was gestopt met lachen begon nu weer. "Wat?!" vroeg Lenore verbaasd. "Niks." Zei Melaine onschuldig/lachend. Ze ging tegen elkaar aan zitten en Melaine legde haar hoofd op Lenore haar schouder. En stilletjes keken ze naar de zonsondergang, die hetzelfde was als elke dag was terwijl deze dag verre van hetzelfde was geweest. Toen de zon helemaal onder was stonden ze op en liepen ze naar hun kamer. Lenore ging meteen liggen en Melaine pakte haar notitieboekje erbij en ging alles wat vandaag was gebeurd opschrijven, na 3 bladzijdes vol geschreven te hebben was ze nog niet eens op de helft. Maar ze merkte dat ze te moe was om verder te schrijven dus legde ze hem weg en ging ook slapen.
