de Mythische wezens

part 9

Ze plaatste hun paarde terug in de stallen en liepen naar de bosrand waar het lichaam eerder die dag was gevonden. Hij was afgezet met houten platen. Sam klopte op de plaat. "Moeder?" "Sam daar ben je!!" De plaat schoof opzij en vormde een ingang waar via Lenore en Sam naar binnen konden. "Waar waren jullie?!" Sam keek Lenore aan. "Ik voelde me niet zo goed dus was naar mijn kamer gegaan en Sam was me achterna om te checken of ik okay was." Lenore keek langs Miss Torres en zag dat Melaine op de grond lag te slapen met een mantel over haar heen als deken. "Sam kan je haar optillen, dan kunnen jullie haar samen terug brengen naar haar bed." Lenore knikte en Sam tilde Melaine op. Ze liepen samen terug naar de kamer en legde Melaine in het bed. Lenore ging op haar bed zitten en op de rand van Melaine haar bed. "Hoe gaan we dit haar uitleggen?" vroeg Sam. Lenore keek met een glimlach op haar gezicht naar Melaine. "Ik denk dat dat nog eens makkelijker kan zijn dan je denk." Sam keek haar verbaasd aan. "Je ziet het vanzelf." Lenore wreef even over haar snee. "Wat ga je daaraan doen?" Lenore keek verbaasd op. "Weet ik nog niet." Sam stond op en ging naast Lenore op het bed zitten, en sloeg zijn arm om haar heen. Lenore legde zonder iets te zeggen haar hoofd op zijn schouder. "Bedankt." zei je uiteindelijk. "Waarvoor?" vroeg Sam verbaasd. "Voor achter me aan te gaan." Sam lachte en wreef over haar arm, en duwde haar iets dichter tegen zich aan. "Altijd." Even later toen Lenore plotseling wakker werd voelde ze een sterkte arm die om haar middel was geslagen. Ze keek naast zich waar Sam lag met zijn armen om haar heen. Geschrokken kwam ze overeind toen ze besefte dat ze samen met Sam in slaap was gevallen. Sam schrok wakker van haar plotselinge beweging. Hij keek geschrokken haar aan, en werd toen helemaal rood. Snel sprong hij uit bed. "Uhm, ik ik ga kijken of mijn moeder mijn hulp nodig heeft." Sam verliet snel de kamer.

Lenore bleef verwarrend achter. "Nore?" Lenore draaide zich naar Melaine die rechtop in haar bed zat. "Het was geen droom hé..." Lenore knikte voorzichtig nee. "Opstaan, we gaan een stukje reiden." "Ben je gestoord?! Er loopt een wezen door dat bos." Melaine kwam voorzichtig uit bed. "Dat weet ik daarom gaan we reiden, Cynric was met een reden vermoord en ik ga je die reden laten zien." Ze haastte zich naar de stallen en zadelde snel hun paarde op onderweg naar de ruïne legde Lenore alles uit wat net was gebeurd. "Dus je wilt me wijs maken dat een Gryphon echt bestaat?!" zei Melaine vol ongeloof. "Wacht nou maar af." ze sloegen het pad in en sprongen over de omgevallen bomen. Ze kwamen aan bij de ruïne stapte af en liepen naar binnen. "Waar is ie?" Aldercy kwam aanlopen. "Wie bedoel je?" vroeg ze "Gryphon!" "Die is weg met Raven." "Raven?" vroeg Melaine. "Ow ja Raven, lang wit haar, zeer vol van zichzelf Raven." "Aww dat moet ik zijn!" Raven kwam binnenlopen van buiten met haar boog op haar rug. "Hey Lenore, jij moet Melaine zijn! Gryphon staat buiten." Lenore pakte Melaine bij haar arm en trok haar mee naar buiten waar Gryphon op hen stond te wachten. Melaine bleef stil staan zodra ze hem zag, haar mond zwakte open. "Gaaf hé!" Raven kwam naast haar staan. "O mijn god!" Raven pakte Melaine haar hand vast en trok haar mee naar Gryphon.        "Wa- wat gaan we doen?!" "We gaan hem bereiden, duh!" Melaine keek geschrokken om naar Lenore die haar schouder ophaalde met een blik van ik kan je niet helpen. Raven klom omhoog en stak haar hand uit voor Melaine. "Kom op, ik weet zeker dat je het geweldig gaat vinden!" Twijfelend pakte Melaine de hand vast klom op Gryphon en ging achter Raven zitten. "Sla je hand om me heen en hou goed vast!" Melaine deed snel wat haar gevraagd was en daarna sloeg Gryphon zijn vleugels uit. Lenore en Aldercy keken toe hoe ze in de wolken verdwenen.