23* Las respuestas deseadas

1.5K 279 69
                                    

Claramente lo primero que hizo fue indignarse.

-¿Perdona? Oye, en primeras, hola, es un placer conocerte, me llamo Samuel de Luque, soy ciudadano de Karmaland, estaba caminando y me perdí ¿Puedo preguntar quién eres tú?- Samuel esperó pacientemente la respuesta por parte del otro hombre.

El otro chico se mantenía en silencio aunque con aspecto calmado, mirándolo fijamente como si no supiera qué hacer, pero se podía notar la tensión en sus hombros, obviamente dudando de cuál debería ser su siguiente paso.

Finalmente, luego de unos incómodos 10 segundos, el otro habló.

-Me llamo Rubius, soy uno de los héroes de Karmaland... ¿Cómo terminaste acá? Estoy lejísimos del pueblo- Volvieron a mirarse en silencio durante unos segundos antes de que Rubius comenzara a caminar hacia algún lugar -Sígueme, te llevaré de regreso al pueblo-

-Pues como ya te dije, simplemente caminé y terminé acá, la verdad es que no estaba prestando mucha atención, yo... Estaba pensando en mis amigos- Samu notó cómo el otro se tensaba ante eso para luego girar un poco la cabeza en señal de curiosidad.

-¿Tus amigos? ¿Qué pasa con ellos?-

Samuel pensó rápidamente: sí ese chico Rubius le conocía, y era un héroe, entonces también conocía a los otros ¿Verdad? Eso quería decir que si jugaba bien sus cartas podría obtener nueva información.

-Pues ellos se acaban de ir de viaje, son los otros héroes del pueblo, tú seguramente los conoces ¿No? Luzu, Willy, Alexby...-

-¿Has hablado con ellos?- Rubius realmente no logró disimular su sorpresa, y luego su enfado -Pero ellos... no puedo creerlo...- Samu no pudo escuchar lo último que el otro dijo.

-¿Ellos qué?- Caminó un poco más rápido durante unos segundos para ganarse al lado del héroe, inclinándose ligeramente hacia el frente para poder verle la cara.

-Oh... eh... es solo, uh... bueno, ya sabes, como héroes no suelen relacionarse mucho con los aldeanos, así que, eh... pues realmente me sorprendió que ellos fueran tus amigos ¿Hablas con todos ellos o son solo los que mencionaste?- Debía admitir que Rubius mentía bien dentro de todo, pero claramente no lo suficiente.

-Todos ellos, los ocho- La zona comenzó a cambiar lentamente, los árboles brillantes y anaranjados se entremezclaban con los verdes hasta desaparecer.

-Dijiste... dijiste que acaban de irse de viaje, y yo sé eso, obviamente, pero... uh...- Pasaron al lado del último árbol otoñal y Samu se encontró de regreso a las cercanías del pueblo, rodeado de verde en la naturaleza.

-No te he visto mucho por el pueblo, de hecho no recuerdo haberte visto en el pueblo ¿Por qué es eso?- Samuel pudo notar como el héroe no encontraba una forma de terminar su frase, así que decidió cambiar de tema.

-Oh, eh... Eso se debe a que no he salido mucho de mi casa en realidad, yo... Honestamente estaba intentando un poco evitar ir al pueblo mientras fuese posible- Ahora el pueblo era visible. Rubius se rascaba la nuca en señal de incomodidad.

-¿Y eso por qué?-

¿Por qué? ¿Esa era la pregunta, no? Rubius había pasado todo su tiempo de soledad pensando en el por qué ¿Por qué cometió un error? ¿Por qué no quiso enfrentarlo? ¿Por qué huía de todo de eso, de alguien que no podía recordarlo?

-Yo... Digamos que cometí un error muy grande y muy estúpido, como... Realmente estúpido, y no creo... No sé si realmente soy capaz de enfrentarme a la persona que dañé... Yo creí que estaba enamorado, pero si fue capaz de hacer algo así, cometo muchas estupideces cuando me enamoro, me asustó mucho y... simplemente no sé qué pensar-

¿Enamorado? Samuel casi detiene su caminata en ese mismo momento Si él también me conocía, si él está hablando de lo que me sucedió... ¿Él estaba enamorado de mi?

-Yo creo que deberías hacerle frente al problema ¿Sabes? Eres un héroe después de todo, valentía y esas cosas- Rubius se rió un poco y el oji morado lo tomó como una pequeña victoria momentánea -Quiero decir, yo no soy un héroe pero estoy luchando también por enfrentar mi problema-

-¿Problema? ¿Qué te pasó?- Entraron en los terrenos del pueblo y simplemente siguieron caminando, Rubius esta vez se giraba para mirarlo.

-Si, verás, recientemente descubrí que mis amigos me han estado ocultando algo, tengo algunas sospechas pero me cuesta mucho comprobar los hechos y demás, ellos son como... jodidamente buenos ocultando información- Rubius esta vez se rió, algunas personas se giraron para mirarlos.

-Conspiraciones, ya veo. Sí, ellos pueden ser un dolor de culo cuando quieren... No es que yo sea muy diferente la verdad- Samu se rió -¿Y de qué trata la conspiración eh? ¿Qué te ocultan?-

Este era el momento, Samuel podría obtener las respuestas que quería. Los demás chicos tal vez podían huir de él, pero ahora estaban lejos y Rubius era solo uno.

-Creo que yo era un héroe de Karmaland- Al escuchar eso Rubius se detuvo en seco, Samu avanzó dos pasos antes de girarse a confrontarlo con una sonrisa, viendo la expresión de miedo y sorpresa en el rostro de la otra persona.

-Tú... tú ¿Qué?-

-Creo que yo era un héroe de Karmaland- Repitió Samuel, y luego continuó -Creo que me conocías, de antes, que todos vosotros lo hacías. Yo era Vegetta ¿No? Y por algún motivo perdí la memoria, aunque eso es un poco raro porque recuerdo mi vida y recuerdo que nunca me convertí en héroe ¡¡Pero tiene sentido que sea yo!! ¡¡Por eso Luzu y Willy quisieron acercarse a mi!! ¡¡Por eso no quieren hablar de Vegetta cerca de mi!! ¡¡Por eso Vegetta no está en el pueblo tampoco!! ¡¡Por que soy yo!!-

-Hey, escucha, no sé de que estás hablan...-

-¡¡No intentes negarlo!! Algo sucedió, hace un mes, algo pasó que perdí mi memoria, la cambiaron. Algo hicieron ustedes, todavía no sé el qué, que terminó en esto. Y no quisieron devolverme mi memoria, ustedes dejaron que yo siguiera así, esperaban que pasase toda mi vida creyendo que yo era Samuel, ninguno de ustedes me iba a decir la verdad nunca-

-Veg... eh, Samuel, escucha, yo...-

-¡¡Quiero saber que sucedió!! ¡¡Tengo derecho a saberlo!! ¡¡Borraron mi vida y decidieron actuar como si nada hubiese pasado!!-

-¡¡TE HICIMOS DAÑO!! ¡¡TE TRATAMOS MAL Y POR NUESTRA CULPA PERDISTE LA MEMORIA!! Nosotros... se supone... se supone que no debías recordar... no debíamos acercarnos a ti, tú no... no merecíamos ser tus amigos, todavía no creo que lo merezcamos-

Samuel permaneció en silencio, algo como eso... realmente no había esperado algo como eso ¿No quisieron que recuperase la memoria por su propio bien? ¿Se supone que no debía acercarse a ellos? ¿Entonces por qué Luzu se acercó? ¿Por qué Willy se acercó? ¿Por qué accedieron a que conociera a Fargan?

-¿Qué me hicieron?- Preguntó, su voz había salido como un murmullo.

-Podemos... ¿Podemos ir a hablar a otro lugar? Realmente no creo que sea la mejor idea tener esta conversación en medio del pueblo- Rubius miraba incómodo a su alrededor, parecía completamente dispuesto a salir corriendo en cuanto pudiese.

Pero Samu no lo iba a dejar hacer eso, obtendría respuestas, respuestas reales. Y las obtendría aquí y ahora.

-Vamos- Dio media vuelta y comenzó a caminar en dirección a su casa, sin siquiera molestarse en ver si el otro le seguía.

-Vamos- Dio media vuelta y comenzó a caminar en dirección a su casa, sin siquiera molestarse en ver si el otro le seguía

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
No Puede RecordarTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon