Journey: To Another World

Chapter 64

*ASTRED*
Napamulat ako habang habol ang hininga. Ang bilis ng tibok ng puso ko sa kaba.

"R-Red?" napatingin ako sa harap ko.

"L-Lazeri? Okay ka lang?" nakaluhod siya habang nakakunot ang noo.

"weird...i don't feel any pain" pinakiramdaman ko ang katawan ko. Tama siya. Wala akong maramdamang sakit ng katawan.

"w-what happened?" last thing i remember, i heard her voice tapos wala na.

"s-someone saved us" hingal niyang sagot, napaluhod ako at nilibot ang tingin.

"how did we get here?" nandito kami sa garden. Paano kami nakabalik.

"i did'nt see her face, n-nakabalot ang buong katawan niya kaya hindi ko makilala" may nagligtas sa'min? Sino?

"w-we should probably go. Baka may makakita pa" tumango nalang siya bago tumayo.

"kayo!" mabilis kaming napalingon sa sumigaw.

"kanina pa kayo pinapahanap ni Headmaster" sabi nung estudyanteng lalaki habang nagtatakang nakatingin sa'min. Sino ba naman ang hindi. Hingal na hingal kami tapos ang dumi ng damit namin. Halatang nag-away kami.

"sumunod kayo" napalingon ako sa kanya na nagkibit-balikat nalang bago kami sumunod sa kanya.

"argh! Gossips" naiiritang bulong niya sa tabi ko. Pinagtitinginan kaming dalawa habang nakasunod sa lalaki. Akala nila nag-away kami.

"naglaban sila?"

"mukha nga"

"sino kayang nanalo"

"sayang naman, hindi natin napanuod"

Nakakainis ang bulong nila. Mga chismosa at chismoso. Masaya ba talaga na manuod ng away?

"nandito na sila, Headmaster" gumilid ang lalaki para makadaan kami. Bumungad sa'min ang seryosong mukha ni tandang Headmaster bago napakunot noo. Nagtataka siguro kung anong nangyare.

"so...who won?" nagkatinginan pa kami ni Lazeri.

"m-me, i won" napangiwi ako sa sinabi niya.

"no, i won" nilingon niya ako at inirapan.

"argh!"

"hanggang kailan ba kayo titino. Mukhang mauubos ang pasensiya ko sa inyong dalawa. At talagang nagtago pa kayo ah. Nahihiya ba kayong makita ang pag-aaway ninyo?" Masyadong seryoso si tamda. Kung alam mo lang kung anong nangyare sa'min.

"duhh, okay fine, sorry" labas sa ilong ang sorry niya kay tanda.

"yeah" Rinig ko pa ang buntong hininga ni tanda. Nasama pa ako sa konsumisyon.

Kusō!

"get back to your dorm" lumabas na kami. Baka mamaya may idagdag pang parusa si tanda.

"ohmygosh!"

"i've been to hell" nanghihina ako. Tinatamad akong maglakad. Parang gusto ko nalang na gumapang.

"i can't believe na mapupunta ako sa lugar na yun. Oh my gosh!" Mukhang hanggang ngayon kabado pa din siya. Kahit naman ako. Pareho kaming hindi makapaniwala sa nangyare.

"hindi mo ba talaga nakita kung sino yung nagligtas sa'tin?" umiling naman siya.

"alam ko lang babae siya. Tapos may isa pa. Hindi ko alam kung babae o lalaki. Basta dalawa sila" sino kaya yun.

"you'll pay for this, i'll make sure of it" tsk! Akala ko pa naman magiging friends na kami. Mukhang hindi pa.

-

*KING HADES* 
"what?" hinarap ko si Kaneia dahil sa sinabi niya.

"Knights. Two of them"

Nilingon ko ang labas ng bintana kung saan walang makikita kung hindi buhangin sa paligid ng kaharian.

"knights huh? That King's Knight? Or...that woman?

Tsk!

Your daughter is really something. Manang-mana sa'yo.

-

*LAZERI*
Hanggang ngayon kinakabahan pa din ako. Hindi pa din matanggal ang takot sa katawan ko. First time kong makapunta dun. Alam ko lang na delikado ang lugar na yun. Hindi ko alam na ganun siya kadelikado. Sobrang nakakatakot. Hindi makita ang ibaba ng bangin dahil sa sobrang dilim.

"i'm trembling" ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong takot simula ng mawalan ako ng magulang.

Tumayo na ako para lumabas ng mapadako ang tingin ko sa box na nasa tabi ng kama.

Hindi ko alam pero nakaramdan ako ng takot habang nakatingin sa kanyang walang malay habang may nakapulupot na ugat sa katawan at leeg niya. Oo natakot ako. Hindi ko hiniling na mawala siya. I-i don't really hate her. It's just...i'm jealous. Mabilis niyang makasundo ang iba tulad ni Prince Gran. Nakita ko pa silang nag-usap at nagtatawanan ni Prince Kairo.

"this is so frustrating"

Lumabas na ako ng kwarto para pumunta sa likod. I'm going to talk to my babies para mawala ang takot ko. They're my remedies. My medicine.

I admit. I want to befriend her. Hindi ko lang alam kung paano. Buong buhay ko kasi, sila lang ang mga kaibigan ko wala ng iba. Tinuring nila akong kaibigan kahit ganito ang ugali ko, kahit iba ako sa kanila.

Niligtas pa niya ako dun sa cliff.

A/N:
Don't forget to vote, comment and of course, follow me at my account.

Thank you in advance!