LOFREHO Warriors

CHAPTER 36

Its funny how I'm scared on his presence now, dati ay halos gusto ko siyang sipain palabas ng mundo tapos ito ako ngayon, parang hinahabol ng tigre.

Nasa gitna kami ng kagubatan ngayon, sobrang dilim na at ang nagbibigay liwanag lang ay ang buwan at liyab ng mga pinasabog nilang sasakyan. We're a meters away from our camp pero kitang kita pa rin mula sa kinaroroonan ko ang pagsabog na nangyayari doon.

Itinago ko ang sarili ko sa likod ng isang malaking puno as I heard a numbers of footstep getting near on my site. Hindi na ako nagulat nang makita sa harap ko  si Captain. We both sticking our body to the tree. Nakalampas na ang dalawang terorista sa amin ngayon at nakatalikod sa amin habang nagmamasid sa paligid, but before the terrorist notice us, we make our own movements.

I got the arms of the terrorist and make him tumbled down together with my body. I hit him directly to his goddamn face. Nagawa kong sipain palayo ang baril niyang nabitawan dahil sa pagbagsak pero nakahanap siya ng tyempo, at ngayon ay hawak naman niya ang baril ko. Ang nangyari ay nagkaagawan kami ng baril habang patuloy na gumugulong ang katawan namin.

He's now on top of me. Nagawa niyang sampalin ng malakas ang kaliwa kong pisngi at wala na akong naging laban dahil malaya na niyang hawak ang baril na nakakasa at nakatutok na sa akin.

No, not this dumbass!!

"Sayang ka," ngumisi pa ito sa akin ngunit bago pa man niya naiputok ang baril ay nauna ng bumagsak ang katawan niya.

Napalunok nalang ako nang makitang si Captain ang bumaril sa kanya. I thought he's busy with the other terrorist. Nang mapatingin ako sa palagid ay nakita kong nakatumba na rin ang isang terorista na kanina ay kalaban niya.

"Are you okay?" inilayo niya sa akin ang katawan ng teroristang binaril niya. Hindi ko alam kung bakit, kung kailang wala ng baril na nakatutok sa akin ay saka naman bumigat ang paghinga ko.

He bend his knees down on me. Susubukan palang niya akong tulungan ay mabilis na akong tumayo. Kinuha ko sa terorista ang baril ko na hawak pa nito.

"Are you okay?" pangalawang beses ng tanong nito.

"Where's the other medical team?" sandali lang akong tumingin sa kanya.

Hindi ko maintindihan kung bakit nandito siya. Halos lahat ng sundalo ay sumasabak sa madugong giyera pero siya nandito parin?

"I told the other troops to follow them. Nothing to worry about," he went near me. Kunot noo akong humarap sa kanya. "Ilalayo kita dito," walang ano-ano'y hinawakan niya ang braso ko at hihilahin na sana ako pero buong pwersa kong binawi ang braso ko.

"Ano ba Cap?! Anong ilalayo? Hindi ko iiwan ang responsibilidad ko dahil lang sa mga potanginang terorista na 'yan!"

"Astrielle, ilalabas kita sa kaguluhang ito. Bumalik ka na lang sa Manila." He tried reaching my arms but I shoved him away.

"Ano bang! Kung mamamatay ako dito, pwes magkamatayan na! Lalaban ako Cap, ilalaban ko na ang kapayapaan sa pagkakataong ito."

"Hindi mo responsibilidad 'yon!"

"Responsibilidad ng lahat na ipaglaban ang kapayapaan!" halos mag-iinit ang buong katawan ko dahil sa sinabi niya.

Iyon ang isa sa pilit na sinasabi ng sitwasyon ngayon. Fighting for freedom and rights doesn't always regarded by profession. Hindi lang ang mga may propesyon ang may karapatang ipaglaban ang kapayapaan. We are all born in the world that full of cruelty, so everyone has the responsibility to fight for freedom.

Tumingin siya sa gawi ng kaguluhang nagaganap bago muling humarap sa akin.

"Please, I'm begging you. Leave this place-"

"Ano bang problema mo?!" I shouted, hindi ko na napigilan ang sarili ko dahil sa inis. "Bakit ba gustong gusto mo 'kong paalisin dito?"

Sandali siyang tumitig sa akin. Umiwas siya ng tingin at muling ibinalik ang kanyang tingin sa gawi ng kaguluhan.

"Hindi ako aalis dito. Kung mamamatay ako dito, ayos lang, at least mamamatay akong may ipinaglalaban." I gasped. Lumapit siya sakin at tinignan ako direkta sa mga mata. "As I enter this battlefield, I already devoted myself to death. This war is a kind of horror that no one can imagine. Nakakatakot, nakakakilabot. I told myself that its not scary to be on a war, but it is. I feel...pretty scary now. Yes, I am afraid but for freedom we will fight."

He slightly shooked his head. "Isa na lang ang hihilingin ko sayo, Astrielle." bumibilis ang tibok ng puso ko habang nakatitig sa mga mata niya, like the old days, its drowning me. "Hayaan mong protektahan kita sa pagkakataong ito."

Parang tinambol ang puso ko dahil sa sunod niyang sinabi. His melting me little by little. Namalayan ko nalang ang sarili kong marahang tumatango. I almost forgot the freaking fuck happens between us.

Pareho naming idinapa ang mga katawan namin sa damuhan patago sa mga kalaban. We nodded each other before we fire their site making them knocked down.

Ilang beses na niyang sinubukang hawakan ang kamay ko twing tutulungan niya akong tumayo pero kaagad ko ng iniiwas ang sarili ko.

"Asan sina General?" tanong ko habang siya ay naglalagay ng bala sa baril.

"Nasa danger zone, ito na ang mismong giyera, Astrielle. The war has already began." umiwas na ako ng tingin nang lumingon siya sa akin. "You're still mad.."

I intently look on him. "Yes," kita ko ang paggalaw ng adam's apple niya. I look away and bring back heart beats to its normal pace.

Tanaw mula sa kinaroroonan namin ang ilang gusali na ngayon ay nagliliyab na dahil sa mga pasabog. Sobrang gulo ng paligid, at hindi ko alam kung bakit biglang kumalabog ang dibdib ko nang pumasok sa isipin si Alyana Ramos.

Lumingon ulit ako kay Captain at nakitang nakatalikod ito sa akin habang nakamasid rin sa paligid.

"Astrielle..." patalikod siyang lumapit sa akin.

Nanlamig ang katawan ko nang makita ang sunod sunod na pagsabog na papalapit ng papalapit sa gawi namin.

Naramdaman ko nalang ang paghawak niya sa kamay ko.

"Baby, let's move!"

__________________
______

✰✰✰✰✰✰
✍︎ cessias

AN: Halow! if someone is reading this story po, kindly leave a comment para makilala ko kayo, thenkyuuu!! 🥰