=||=
Jeon Jungkook'un büyükannesinin ona bıraktığı mirasa sahip olabilmesinin tek yolu, onun vasiyetini yerine getirererek çocukluk aşkı ile evlenmesidir. Ancak Jungkook, çocukluk aşkıyla ilgili büyük bir talihsizlikle karşı karşıya kalır.
=||=
...
"YENİ BİR EV, YENİ BİR YEMEK TARİFİ VE YENİ BİR SIR."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*******
Siyah araba, yaklaşık on beş dakikalık bir yolculuk sonrası iki katlı bir evin bahçesinin önünde durmuştu. Ön bahçesi oldukça büyük ve verandası geniş bu evin üst cephesi ahşap ve geniş pencereli, alt katı ise tamamen büyük cam duvarlardan oluşuyordu. Verandanın iki tarafında terasa benzeyen oldukça geniş bir alan vardı ve evin hemen yan tarafında da muhtemelen içerisiyle de bağlantısı olan bir garaj girişi vardı. En çok merak uyandıran şey ise evin arka tarafında olmasına rağmen ön cepheden bile görülebilen beyaz, cam kubbeydi. Ev aynı anda hem modern hem de klasik görünüyor bütün dış görüntüsü birbirine hoş bir tezatlıkla bütünleşiyordu.
"Burası neresi Jungkook?" Taehyung ofladı. "Misafirliğe gelmek için çok yorgunum, hemen eve gidemez miyiz?"
Jungkook kaşlarını yukarıya doğru bükerek ona bakan eşine gülümseyerek baktı ve"Gidebiliriz tabi ki." dedi ve "Şimdi arabadan insek...umm" dedi düşünürmüş gibi yaparken. "Kısa bir süre yürüyerek çabucak eve varırız."
Duydukları hoşuna gitmeyen Taehyung bu defa iyice huysuzlanarak "Ben yorgunum diyorum, sen yürüyelim diyorsun." dedi ve "Ne kadar süre yürümemiz gerekiyor?" diye sordu büyük bir umutsuzlukla. Eşinin koca burnunun dikine gideceğini biliyordu çünkü. Aklındaki her neyse yapmadan durmayacaktı.
Jungkook omuz silkerek "Bilmem ki..." dedi ve kemerini çözerek arabanın kapısını açtı. "Hadi beraber tutalım süreyi, sen adımları say, ben saniyeleri."
Taehyung omuzlarını düşürerek ofladı ve kemerini çözüp isteksizce kapıyı açtıktan sonra arabadan inerek eşiyle aynı anda kapattı kapısını. Ayaklarını sürüye sürüye ona uzanan eli tutarken dudaklarını büzmeye devam ediyordu. Ta ki Jungkook adımlarını evin bahçesine doğru yönelterek sesli bir şekilde saymaya başlayana kadar.
"Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi..."
Taehyung'un gözleri kocaman açılırken adım sayma görevi aklından tamamen uçup gitmişti. Jungkook ise git gide büyüyen gülümsemesiyle bir yandan onu izliyor, bir yandan da saymaya devam ediyordu.
"On yedi, on sekiz, on dokuz, yirmi."
Yirmi saniye sonra ulaştıkları kapının önünde durduklarında, Taehyung aynı şaşkınlıkta eşine bakıyordu.
"Evet, yirmi saniye sürdü işte. O kadar çok değilmiş değil mi?"
Cebinden çıkardığı anahtarı kilide yerleştirip kapıyı açtıktan sonra, "Evimize hoş geldin bebeğim." demişti Taehyung'un boynuna öpücük kondurarak.
Taehyung, henüz kapıda olmasına rağmen kocaman görünen evin içine bakarken "Ben sandım ki..." diye başladı cümlesine. Başladı ancak devamını getiremeyecek kadar şaşkındı.
