🌼AsDor🌷

۵6۵

Selam güzel insanlar. Bu bölümde anneler günğ temasını işlemek istedim.
Fakat ben asla ve asla Ömer'in öz kardeş olmama muhabbetini işlemek istemedim çünkü bunun olmasını beğenmedim. Asiye ve ömer hep birbirlerinin ikizleri olmalı.
Keyifli mi keyifli okumalar.

🌼🌷

Asiye

Abimin masanın üstüne koyduğu takvim yaprağına bakıyorduk öylece. Hepimiz farkındaydık ama kimsenin cesareti yoktu konuşmaya.
Düşünmesi bile zor ağır gelen bir şeyi söylemek daha da ağırdı. Kabullenmek demekti çünkü. Ama kabullenmeyip ne yapabilirdik ki.

"Annemsiz ilk anneler günümüz"

Yüreğimizi dağlayan cümleyi söylediğimde hazırda olan gözyaşlarımızı akıvermişti.

"Alışacağız abicim, yapacak bir şeyimiz yok"

Boyuna ve yüreğine ağır gelen cümleleri abimde kurmuştu. Zaten biz son iki aydır hepimiz ayrı ayrı boyumuzu ve yaşımızı aşacak şeyler yapıyorduk. Emel bile. Ah benim küçük sarı kuzum. Bazen en çok da ona üzülüyorum. Annesizliğin, babasızlığın yaşı yoktu ama yine de onlarla vakit geçirenimizin emel olması onu mahsun yapıyordu sanki. Ya da acaba şanslı olan o muydu diyorum. Ne kadar çok anı olursa o kadar daha mı zordu.
Ne kadar anı olursa olsun hep azdı şuan. Sanki annemle babamla olan anılarım yok olacak hatırlayamamaktan korkuyordum.

Mesela annem hayatta olsaydı ona ilk aşkımdan bahsederim. Nasıl sevdiğimi ama deli gibi korktuğumu. Ömer de kesin babama senin asi kızın aşık olmuş baba papucun dama atıldı derdi. Babamda ben kızımı kimselere vermem derdi kesin. Kurduğum hayaller ile istemsizce tebessüm etmiştim. Bunların hayal olarak kalması üzüyorsun işte insanı.
Bence ölümün bu kadar acıtmasının sebebi de buydu. Daha bir kaç saat önce bile gördüğün sarıldığın, öptüğün bir insanın artık sadece hayal kalması.

Emel elinde çiçekler ile kapıdan girdiğinde hepimiz gözyaşlarımızı saklamıştık.
Tek tek hepimizin gözlerine baktıktan sonra konuşmuştu.

"Bugün ağlamayın, bugün annemin günü. Ağlarsak çok üzülür."

Haklıydı bugün annemin günüydü. Onun yanına da ağlayarak gitmemeliydik.

🌷🌼

Mezarlığa geldiğimizde toprakların üzerindeki yaprakları çöpleri temizledikten sonra dualarımızı etmiştik.
Emel topladığı çiçekleri koyup tahtayı öperek annemin anneler gününü kutlamıştı.

Ona ezberlediği şiirleri okuyordu. Abimi ortamıza almış ona sarılıyorduk. Emel yanımıza gelip abimin karşısında durup konuşmuştu.

"Abi üzülmeyin annem ve babam her zaman bizimle yaşayacak. Amcam dedi ki bir insan iki defa ölürmüş."

Emelin kuruduğu cümlelere hepimiz de kulak kesilmiştik.

Annemle babamın mezarını göstererek

"birincisi burada"

Elini abimin kalbinin üstüne koyarak boynundan uzun sözler saef etmişti.

"ikincisi burada. Biz bırada onları asla öldürmeyeceğimiz için onlar hep bizimle yaşayacaklarmış abi"