Mrok

51. W Szkole Pana Córek Był Pedofil.

Wiedziałam, że gdy tylko przekroczę próg domu to zacznie się piekło. Wiedziałam też, że nie mogę od tego uciec. Nawet nie liczyłam na jakiś cud, bo byłam pewna, że w tym przypadku on nic mi nie da. Pozostało mi tam wejść i robić wszystko, żebym była w miarę spokojna.

– Jesteś tego pewna? – zapytał Luke przekraczając bramę posesji moich rodziców.

– Jasne, że nie, ale przecież nie mogę wiecznie przed nimi uciekać. – odpowiedziałam szybko nawet na niego nie patrząc.

Najchętniej to bym zabrała Rose i wyjechała z tego miasta na zawsze.

– Jeśli chcesz to mogę iść z tobą. – powiedział Luke zatrzymując swój samochód.

– To nie jest dobry pomysł. – stwierdziłam patrząc się na chłopaka. – Chcę, żebyś żył. – dodałam z uśmiechem.

– Bardzo zabawne. – rzucił Luke, a następnie namiętnie mnie pocałował.

Oczywiście ktoś musiał przerwać nam tą cudowną chwilę i zaczął dzwonić akurat teraz.

– To mama. – westchnęłam, gdy oderwałam się od Luke'a i spojrzałam na wyświetlacz swojego telefonu.

– Odbierz i powiedz, że za chwilę będziesz. – mruknął brunet po czym znów mnie pocałował.

– No dobra tylko daj mi odebrać. – powiedziałam próbując się od niego oderwać.

Trwało to dłużej niż myślałam i, gdy w końcu się od niego oderwałam telefon przestał dzwonić. Szybko wybrałam numer mojej mamy i tym razem to ja czekałam aż odbierze.

– Zaraz będę. – mruknęłam, gdy moja mama odebrała.

– Powiedz swojemu chłopakowi, żeby też przyszedł, bo chcemy z nim porozmawiać. – usłyszałam po czym od razu głośno przełknęłam ślinę.

– Okej. – powiedziałam starając się brzmieć normalnie i od razu się rozłączyłam.

Od razu zaczęłam się zastanawiać o czym moi rodzice chcą rozmawiać z Lukiem. Raczej nie zaprosili go na miłą kolacje. Najpewniej będą obwiniać go o to, że mnie zmienił. Jeszcze on musi cierpieć przeze mnie i przez moich zjebanych rodziców.

– Czemu masz taką minę? – zapytał brunet, gdy przez dłuższą chwilę patrzyłam się na niego nie mówiąc ani słowa.

– Moi rodzice chcą z tobą pogadać. – odpowiedziałam nie spuszczając z niego wzroku.

Reakcja Luke'a była dokładnie taka jakiej się spodziewałam. Tylko się uśmiechnął, a następnie wysiadł z samochodu. On nie miał pojęcia na co się pisze i jak to może się skończyć.

– Wiesz, że oni z uśmiechem zmieszają cię z błotem i zaczną obwiniać cię o wszystko co możliwie? – zapytałam, gdy wysiadłam z samochodu.

– Kochanie nie wiem czy wiesz, ale jestem odporny na takie coś. – odpowiedział Luke zbliżając się do mnie.

W sumie gdybym przeszła tyle co on to pewnie też bym się uodporniła na krytykę.

– Tylko błagam cię nie powiedz czegoś nieodpowiedniego i trzymaj mnie za rękę cały czas. – mruknęłam przytulając się do niego.

– Będzie dobrze. – powiedział po czym pocałował mnie w czoło.

Wolnym krokiem skierowaliśmy się w stronę domu. Z każdą sekundą bałam się coraz bardziej tego, że stanie się coś złego. Niby to tylko rozmowa, ale znam moich rodziców i wiem do czego są zdolni.

Od razu po wejściu do środka poszliśmy do salonu, bo głos mojej mamy dochodził właśnie stamtąd. Gdy już znajdowaliśmy się w salonie okazało się, że do tego wszystkiego została włączona jeszcze Rose. Od razu, gdy ją zobaczyłam nieźle się wkurwiłam, bo przecież ona nic nie zrobiła, a dało się po niej zauważyć, że rodzice zrobili jej awanturę, gdy mnie nie było.