Safe Haven

6. Een plan?

Als ik mijn ogen weer open doe, ben ik een moment volledig in de war. Een bed? Schone lakens? Een dak boven mijn hoofd?

Maar dan komen de herinneringen aan de vorige dag weer boven drijven en kan ik me ontspannen in het kussen. Ik ben veilig. Soort van. Nog een paar uur.

En hongerig, blijkbaar. Mijn maag maakt luidruchtig salto's. Met een kreun realiseer ik me dat ik sinds de lunch gisteren niet meer gegeten heb. En dat was maar een plakje cake wat ze me bij het crematorium gaven.

Ik klim uit bed en gun mezelf de luxe om even te douchen. Wat stiekem toch een half uur wordt. Ik heb geen sop of shampoo maar het gevoel van het warme water op mijn lijf is zo fijn dat ik me moeilijk kan dwingen om de kraan uit te draaien. Als ik merk dat ik licht word in mijn hoofd door de warmte en honger stap ik er met een zucht toch maar onder vandaan.

Aankleden doe ik dan wel weer snel en nog geen kwartier later heb ik bij de supermarkt een belegd broodje en verse koffie gehaald. Ik glimlach naar de kassière die me super vrolijk een fijne dag wenst en ga snel weer terug naar het appartement. Mijn appartement als ik zijn hulp aanneem. Schiet er door me heen. Maar met een licht gevoel van spijt negeer ik die gedachte. Amsterdam is niet veilig meer voor me. Nergens in Nederland trouwens. Maar Gavin meesleuren in mijn problemen zou niet eerlijk zijn.

Als ik mijn ontbijt op heb, kijk ik om me heen en merk ik dat er niets meer te doen is. Met een zucht realiseer ik me dat het tijd is om te gaan. Dus ik bel Gavin.

"Brie." Mijn naam is het eerste wat ik hoor als hij opneemt.

"Hey." Begroet ik hem. "Het is tijd dat ik ga. Kan jij me komen halen en naar mijn auto brengen?"

Ik hoor hoe er op de achtergrond een stoel over de vloer schuurt.

"Nu al?" Hij klinkt geschrokken.

"Yep. Het heeft geen nut om hier nog langer te blijven. Het wordt er alleen maar gevaarlijker op. Hoe eerder ik mijn leven weer kan gaan opbouwen hoe beter."

"Wat is je plan dan?"

Ik zucht gefrustreerd.

"Je hoeft me niet te beschermen, Gavin. Ik kan mezelf redden en ik wil dat nu graag gaan laten zien. Dus kun je me komen halen? Anders ga ik lopend en geef ik jouw sleutels wel af in het bejaarden tehuis. Kun je ze daar ophalen."

"Wat is je plan, Brie?" herhaalt hij onverstoord.

Ik kreun gefrustreerd en haal mijn vrije hand door mijn haar.

"Ik rij erheen, zoek een parkeerplaats en loop naar de eerste de beste supermarkt die ik tegenkom. Daar solliciteer ik naar een baan. En bij de volgenden die ik tegenkom. Tot ik een baan heb. Tevreden?" Ik gebaar met mijn hand terwijl ik praat, alsof hij voor me staat in plaats van aan de andere kant van de stad is.

"Kom voor mij werken." Is zijn rustige reactie.

"Gavin!" ik grom gefrustreerd. "Nee! Ik dans niet meer. Nooit. Dus ik ga niet voor je werken. Dat leven ligt achter me."

"Je hoeft niet te dansen. We hebben iemand nodig die achter de balie werkt. Mensen begroeten, administratie bijhouden, klusjes.

En jij hebt geld nodig. Jouw plan rammelt aan alle kanten. Waar slaap je? En zeg niet je auto want je moet schoon op je werk komen. En je omkleden in werkkleding. Doe je dat ook daar? Wie zegt trouwens dat ze je aannemen? Met jouw leeftijd en zonder ervaring. Je bent te duur."

Verdriet welt in me op als ik me realiseer dat hij gelijk heeft. Ik duw het weg en wil tegen hem in gaan. Maar hij gaat door voor ik er een woord tussen kan krijgen.

"Kom voor mij werken. Voorlopig. Het geld dat je verdient kun je sparen. Als je genoeg hebt om een veilige slaapplek te regelen, ben je vrij om weg te gaan. Je mag nog steeds weg wanneer je wilt. Maar dan goed voorbereid."

Ik blijf stil terwijl zijn voorstel door mijn hoofd speelt.

"Gun jezelf de kans om dit goed aan te pakken. Vlucht niet. Vertrek met een plan."