Safe Haven

7. Een plan!

"Geef me een uur. Dan laat ik het je weten." Na dat antwoord hang ik op.

Ik loop naar de boekenkast en zoek in een van de lades naar wat papier. Als ik eenmaal een oud bonnetje heb gevonden, pak ik mijn telefoon erbij en begin met rekenen.

De kosten van huur en boodschappen tel ik bij elkaar op om een beeld te krijgen van het bedrag dat ik nodig zou hebben om de eerste drie maanden in Den Haag te overleven als ik niet meteen een baan heb. En daarna wat ik per maand zou moeten verdienen om hier zo snel mogelijk weg te kunnen.

Tijdens het maken van mijn berekeningen realiseer ik me dat dit de eerste keer is dat ik hier serieus over nadenk. Waarom heb ik niet eerder een plan gemaakt voor mijn vertrek? Sinds de dood van papa weet ik al dat dit eraan zit te komen. Maar dan herinner ik me mama en de zorg voor mijn oma. Ik had gewoonweg geen vrij moment om hier over na te denken. En geen puf tussen al dat verdriet en de zorgen.

Als ik eenmaal klaar ben met het optellen, laat ik de moed me bijna in de schoenen zakken. De bedragen zijn enorm. Zelfs als ik Den Haag een heel goedkoop achteraf kamertje zou weten te vinden. Maar ik weiger dit plan al van tevoren te laten vallen. Misschien kan ik wat van de huurprijs van dit appartement aftroggelen. Dan zou ik al een maand sneller weg kunnen.

Ik pak mijn telefoon en open de chat met Gavin.

'Wat betaal ik je per maand voor dit appartement?'

'Niets...'

'???'

'Yeah sure.'

'Als je voor me komt werken...'

'Serieus?

'Dit kost alleen aan huur al een fortuin.'

'Serieus'

Ik staar nog even naar de berichten alsof ik tussen de regels door kan lezen waarom hij me hier in hemelsnaam gratis zou laten wonen. Dit slaat nergens op en achter in mijn hoofd beginnen alarmbellen te rinkelen. Hij heeft een crimineel verleden en zou best nog eens actief kunnen zijn in de onderwereld. En daar is niets gratis. Geen enkele gift komt zonder wederdienst. Zelfs niet als het om werk gaat. Als ik bij die dansschool ga werken, kies ik zijn kant. Kom ik in zijn territorium, zou ik zomaar zijn bezit kunnen worden. En hoe kom ik dan nog weg?

Alsof hij mijn gedachten vanaf de andere kant van de stad kan volgen, komt er op dat moment een berichtje binnen.

'Je zult altijd vrij zijn om te vertrekken.'

'Wanneer je maar wilt.'

'Dit is je zwart op wit.'

Ik kijk voor een moment naar die woorden. Een belofte van vrijheid. Die ik kan innen wanneer ik maar wil. Geen idee hoe hij is met het houden van zijn beloftes. Die van Timo bleken niets waard.

Maar ergens geven ze me toch een vleugje vertrouwen. Misschien zou dit toch nog eens goed af kunnen gaan lopen. En als ik geen huur hoef te betalen, bespaar ik zoveel aan kosten dat ik niet een maar zelfs drie maanden eerder weg zou kunnen. Op deze manier, met een goed salaris en een minimum aan kosten, kan ik hier met vier maanden weer weg zijn. Volledig voorbereid op mijn nieuwe toekomst.

Wanneer ik me dat realiseer, neem ik resoluut een besluit en app Gavin terug.

'Ik doe het. Tot september. Dan vertrek ik.'

Ik zie nog net dat hij het bericht gelezen heeft als zijn naam verschijnt op mijn beeldscherm.

"Verstandig." Zegt hij als ik opneem. Ik heb niet eens een begroeting kunnen zeggen. Ik negeer zijn opmerking.

"Wanneer begin ik?" is mijn reactie.

"Morgen om 9 uur. Ik app je zo het adres."

"Moet ik nog iets mee nemen?"

"Nee. Maar Gabriëlle," Warme tintelingen schieten door mijn lijf als hij mijn volledige naam met zijn diepe stem en licht Franse accent uitspreekt. Ik weet even niets uit te brengen.

"Koop wat zeep en ga je wassen. Je stinkt naar tunnel."

Ik sper mijn ogen open van verrassing en woede. Grommend druk ik op het rode telefoontje. Voordat de verbinding wordt verbroken, hoor ik hem nog keihard lachen.

Hufter.