Safe Haven

1. Een nieuw begin

Dat was het dan. Het einde van Amsterdam. Ik heb daar letterlijk niets meer. Nergens meer, trouwens. Alles waar ik mijn leven op heb gebouwd, is het afgelopen jaar langzaam afgebroken tot er nu alleen stof en herinneringen van over zijn.

Ik heb lang geleden al besloten niet te huilen om wat er met me is gebeurd. Maar dit definitieve einde zorgt toch voor een eenzame traan die over mijn wang loopt. Ik veeg het niet weg. Deze ene traan is alles wat ik mezelf toesta. Het laatste bewijs van mijn leven hier.

En mijn auto natuurlijk. Dat is het enige tastbare bezit wat ik nog over heb. Met de twee tassen op de achterbank en de schoenen op de vloer achter mijn stoel. Mijn hele leven past tegenwoordig makkelijk in een Toyota Aygo.

Ik werp een blik op diezelfde tassen via mijn achteruitkijkspiegel. Mijn naam op de tas is afgebladderd en bijna niet meer te lezen. Ik weet precies welke kleding er in zit. En welke schoenen er wat lager op de mat liggen. De meesten zijn dansschoenen. Afgedragen en ingedanst, precies naar de vorm van mijn voeten. De aanschafwaarde van die paren bij elkaar was meer dan mijn auto nu waard is.

Met een zucht richt ik mijn aandacht weer op de tunnel die ik net in rijd. De tunnel die me naar Den Haag gaat brengen. Naar een nieuw en hopelijk beter leven.

Maar voor ik daar ook maar het kleinste beeld van kan maken, registreert mijn brein dat er iets mis is met de auto's voor me. Ze rijden allemaal naast elkaar. Op elke rijbaan één. En ze gaan steeds langzamer! Te snel! Te langzaam!

Instinctief ramt mijn rechtervoet het rempedaal tot op de bodem in. Maar dat lijkt niet genoeg te zijn. Ik kom nog steeds met teveel vaart op de rode Golf die voor mij af. Er komt geen enkele andere actie in me op dan remmen en ik gil als ik de rode bumper steeds dichterbij zie komen.

Godzijdank ziet de bestuurder van diezelfde Golf mijn Aygo aankomen en heeft hij of zij de helderheid van geest om snel naar rechts uit te wijken. Ik neem de plek in naast de andere auto's en door de kracht van het remmen, sta ik tegelijkertijd met hen stil. Midden in de tunnel.

Naast me hoor ik geknars van metaal en als ik mijn hoofd met een ruk naar rechts draai, zie ik nog net hoe de auto tot stilstand komt tegen de muur van de tunnel. Rook kringelt onder de motorkap vandaan.

"Fuck!" schreeuw ik hard en ik maak mijn gordel zo snel mogelijk los. Ik stap vliegensvlug uit en loop achter mijn auto langs om bij de Golf te komen die zich net iets achter de rij auto's bevindt.

De portier van de auto gaat open en er stapt een man uit. Als ik hem zie, stop ik met lopen.

Hij is volledig in zwart gekleed en heeft een masker voor zijn gezicht. Door de zwarte hoody, waarvan hij de capuchon over zijn hoofd heeft getrokken, is er niet eens te zien wat voor huidskleur hij heeft. We staan tegenover elkaar op twee meter afstand en ik kan niets anders doen dan hem in zijn ogen kijken. Door het masker zie ik niet eens de kleur ervan en kan ik alleen de intensiteit van zijn blik voelen.

Plotseling schalt er een harde beat door de tunnel. Ik draai mijn hoofd instinctief naar het geluid en zie dat uit de andere auto's mensen zijn gestapt. Ze hebben allemaal dezelfde kleding aan en dezelfde maskers op. Zwarte cargo broeken met grote zakken, een volledig zwarte hoody zonder opdruk, zwarte handschoenen en een blauw met wit masker in de vorm van een gezicht. Het enige waarin de outfits verschillen, zijn de schoenen. En zelfs daarvan hebben de meesten zwarte sneakers aan.

Mijn hoofd draait snel terug naar de man die me ondertussen voorbij loopt. Mijn ogen scannen zijn lijf af. Zelfde hoody, zelfde broek, zelfde masker maar vuurrode sneakers. De gespleten zool verraadt dat het niet om gewone schoenen gaat. Het zijn danssneakers!

Er loopt een rilling omhoog over mijn rug en mijn hand grijpt automatisch naar de telefoon in mijn zak. Wat hier ook aan de gang is, het is niet zomaar een verkeersopstopping.

Als er gedanst gaat worden, film ik.

Snel open ik Instagram om live te gaan. Maar blijkbaar heb ik in deze tunnel geen bereik want het draaiende rondje geeft aan dat de app niet geladen kan worden.

Ondertussen beginnen de lijven van de dansers zich op de maat van de muziek te bewegen. Dus ik haast me om mijn video app te openen. Dan maar old school.

Op hetzelfde moment dat ik mijn camera op de dansers richt, maakt de man uit de auto een boxstep en begint dan aan een van de meest spectaculaire solo's die ik ooit gezien heb. Met mijn mond open heb ik nog net de helderheid van geest om de camera op de dansers te houden. De manier waarop hij zijn lijf gebruikt is hypnotiserend en ik blijf hem met mijn blik volgen tot zijn solo afgelopen is.

De dansers die na hem dansen, zijn tot mijn verrassing niet alleen break dancers. Ondanks de keiharde rap muziek die uit een van de auto's schalt, worden er allerlei stijlen gedanst. Klassiek, modern, salsa, tap, alles komt langs. En niet zomaar uitgevoerd. Deze dansers zijn goed!

Er gebeurt zoveel tegelijk dat ik pas door heb dat er met graffiti op het wegdek is gespoten als de dansers in een halve cirkel gaan staan en hun handen op elkaar over de tekening heen houden.

"Go Free Haven!" roepen ze in een harde yel terwijl ze hun handen in de lucht gooien. De dansers rennen uiteen in de richting van de auto's. Net zo snel als ze in de tunnel opdoken, verdwijnen ze weer.

Ik laat de camera inzoomen op de kunst die ze achterlaten tot er rode danssneakers in beeld komen. Snel druk ik op stop en kijk op. De man met de indringende blik komt recht op me af gelopen. Hij stopt pas als we op een paar centimeter van elkaar zijn. Ik hoor zijn ademhaling al rustiger worden achter het masker, alsof alle moves en pasjes hem amper moeite hebben gekost.

Ik kan nu zien dat het bruine ogen zijn die me aankijken. Lichtbruin wat vanaf zijn pupil naar buiten toe steeds donkerder wordt. Met in zijn linker oog een goud vlekje. Aan zijn oogleden te zien, heeft hij een bruine huidskleur.

Hij staat te dichtbij!

Maar mijn lichaam weigert een stap achteruit te doen. Ik zou banger moeten zijn. Er spreekt namelijk geen enkele warmte uit die ogen.

"Geef me je sleutels." Zegt zijn diepe stem. Mijn ogen worden groot en ik wil protesteren. Maar zijn blik wordt dreigend als we in de verte sirenes horen aankomen. En hoor ik hem nu grommen?

"Ze zitten nog in het contact." Komt er zacht uit mijn mond. En met een beweging die sneller is dan naar mijn idee mogelijk is, draait hij zich om en loopt naar mijn auto. Om ons heen komt het verkeer weer langzaam op gang. Ik staat naar zijn rug en zie hoe hij instapt.

Pas als ik het harde geluid van een toeter achter me hoor, realiseer ik me dat ik nog steeds op de rechter rijbaan sta en mijn Aygo in de verte steeds kleiner wordt.

Plotseling weer alert ren ik naar de rode Golf die nog steeds rokend tegen de muur van de tunnel staat. Die doet het niet meer. En met een vloek realiseer ik me dat die man er net met mijn complete leven vandoor is gegaan.

Er zit niets anders op dan hier wachten op de politie.