𝚈𝙰𝙻𝙰𝙽

7.Bölüm

....

"Girebilir miyim?"dedim kibarca ablamın kapısında dikilirken.

"Girebilirsin."dedi sessizce.

Usulca kapının kolunu indirip içeri girdim. Pencere kenarındaki yatağında dizlerini kendine çekmiş oturuyordu. Dizlerini tuttuğu ellerinin parmağından peçete sarkıyordu. Gözlerini içi ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu.

Yavaşça yaklaşıp yatağa,tam karşısına yüzüne bakabileceğim şekilde oturdum.

"Abla,ağladın mı sen?"

Sesim annesine nazlanan küçük çocuk kadar masumdu.

Başını olumsuz anlamda salladı. Gözlerini sildi hızlıca ve yüreğinin yangınına inat çehresi gülümsedi.

Birkaç saniye sonra zorla oturttuğu belli olan gülümsemesini indirdi. Bana yalan söyleme gereği duymanın saçmalığından kurtuldu.

"Otuz yedi yaşına geldim,hala bir torun veremedim babamla,anneme.  Baksana,çoktan en kıymetlileri sen olmuşsun.."

Elindeki peçeteyle akan burnunu sildi. Sonra tekrar parmaklarının arasına koyup sıkmaya devam etti.

"Bende istedim,istemedim mı sanıyorlar Elif?Hemde çok istedim,her gün Allah'a dua ettim benim de yuvama bir kuş konsun diye. Ama nasip değilmiş,olmadı."

Bakışlarını tekrar karnıma kondurdu. O an ilk defa hamile olduğum için utandım,ilk defa.

Gözlerinden boncuk boncuk yaşlar süzülmeye başlamıştı al al olmuş yanaklarına.

"Ben çok mu şey istedim be Elif? Bebeğimin olmaması benim suçum mu ha?"

Gözbebekleri suçluluk duygusu ile adeta tir tir titriyordu. Kendini suçluyordu,kendini yetinememekle suçluyordu.

"Ablam,bakarsın tekrar evlenirsin. Olur belki çocuğun. Üzme kendini lütfen."

Kurduğum hayali gecenin içindeki yıldızları seyrederek dinledi. Dudağının kenarları kıvrıldı hafifçe. Sol yanağındaki gamzesi kendini gösterdi utangaç bir tavırla.

"Olur mu dersin?"sesi umut bekleyen bir ses tonundaydı. Bir umut bekliyordu. Bir umut vaadiyle yanıp tutuşuyordu.

"Neden olmasın?"dedim kıkırdayarak."Hem,benim bebeğimi de beraber büyüteceğiz seninle. Teyzesin sen,ikinci anne."