𝚈𝙰𝙻𝙰𝙽

31.Bölüm

...

"Bence boşanalım, çünkü yeteri kadar tükettik birbirimizi. Yeteri kadar tükendik. "

"Nasıl yani?"dedim şaşkın bakışlarımla Sacit'i seyrederken.

"Boşanalım diyorum Elif. Boşanalım ki ikimiz de rahatlayalım. Çünkü ben çok yoruldum. Yoruldum sürekli bizim için çabalamaktan,bu ilişkiyi ayakta tutmak için tek başıma mücadele etmekten."

"Gelsene."dedi kollarını birbirine kenetleyerek salona geçerken. Peşinden geçip onun karşısındaki koltuğa oturdum.

Bir taraftan hâlâ ince ince ağrıyan başımın ağrısını çekerken diğer yandan Sacit'in sözleriyle kalp ağrısı çekiyordum.

"Elif,ben bunun için çok düşündüm. Ben hep düzeliriz diye bekledim,hep içimde bir umutla yaklaştım sana. Hep inandım bize. Ama olmadı, yapamadık. Biz düştüğümüz yerden el ele verip kalkmayı başaramadık. Ben ne zaman hadi kalkalım diye elimi uzatsam sen hiç tutamadın."

"Sacit,ben de çabalıyorum bunun için. Ve hâlâ çabalarım sürüyor,hiçbir şey bitmedi henüz."

Derin bir nefes aldı."Benim için bitti. Bugünkü olaydan sonra sana eskisi gibi bakamam,eskisi gibi olamayız. Senin hayatında Kemal bu kadar aktif roldeyken ben eşin olarak yan karakteri oynamak istemiyorum."

Terleyen ellerini hızlıca pantolonuna sürüp devam etti."Her erkek sevdiği kadının hikayesinde başrol olmak ister Elif. Ben seni hayatımın merkezi yapmışken sen hep beni en görünmeze ittin. Ve öylesine görünmez oldum ki senin için iletişim bile kuramaz olduk."

"Sacit ben şuan şaşkınlıkla dinliyorum seni ve ne diyeceğimi bilmiyorum. Tek bildiğim seni kaybetmek istemeyişim. Ben senden boşanmak istemiyorum."

"Geç duyuşlar,geç hissedişler ve geç yakarışlar..."dedi fısıltı şeklinde.

"Sacit ben seni gerçekten seviyorum ve değer veriyorum. Ben sadece kafamda dönüp duran şüphelerin esiri oldum,ve bir kere dinlemek istedim onu. İstedim çünkü ihtimaller içimi kemiriyordu. Ama hiçbir zaman Kemal'e karşı farklı duygular beslemedim,hiç heyecanlanmadım onun yanında,hiç senin yanında güldüğüm gibi gülmedim,hiç sana baktığım gibi bakmadım ben ona."

Arkasına yaslanıp koltuğa daha çok kuruldu. Gözlerini istendik olarak kaçırıyordu,biliyordu göz teması kursa duygularına yenileceğini. Biliyordu ömrünü feda ecebileceği bu gözlere baktığında her şeyi unutacağını.

"Sen hiç bir zaman Kemal'i hayatından çıkarmak istemedin, ya da bunu belli etmedin. Sen hep Kemal'i kendine yakın tutup ikimizin arasına taştan duvarlar ördün,ve ben duvarların altında ezildim Elif. Aşmak istedim o duvarları ama yapamadım çünkü sen öylesine itmiştin ki beni bilinmezlere artık senin için hissedilemiyordum bile. Ve ben yine itildiğim bilinmezlerin birinde aldım bu kararı."