Cinayet Tiyatrosu (TAMAMLANDI)

Buluşma

Adamla yürürken sınandığımı hissederek yürüyordum, öyle çok konuşuyordu ki bir an neden burada olduğumu unuttum. Gezerken tüm köylüyü gördüm, ayaküstü sohbet ederken bu insanların ne kadar iyi kalpli olduklarını düşündüm. İnsanın içi dışına vuruyor. İyi bir insan ise, kalbi güzelse ve içinde kötülük namına bir şey yoksa bu yüzüne yansıyor. Tersi durum olan kötülükte de geçerli bu, bunu bilmeniz için polis veya dedektif olmanıza gerek yok, kim olsa anlar. Köylülerle konuşurken beden dillerine baktığımda bir şey sezmedim, onlara buranın insanlarıyla ilgili soru sordum, 'Herhangi bir suç işlendi mi ya da belli başlı olaylar oldu mu?' gibi sorular sordum ve kimsenin yalan söylemediğini gördüm. Bu yüzden buradan bir şey çıkmayacağını anladığımda dönmeye hazırlandık.

Samimiyet kokusu vardı bu küçük, az insanın yaşadığı köyde. Tabi tezek kokusu da var ama kaç saattir burada bulunduğum için burnum bu kötü kokuya alıştı. Şu an şehre gitmek istemiyordum, buradaki sessizlik bana huzur vermişti ama dönmek zorundayım çünkü ne bir iz var ne de Ender var. Bu işi çözmek istiyorsam buradan ayrılıp başka alternatiflere bakmam gerekiyor ancak içimdeki sezgi beni bırakmıyor. Katil bu yeri rastgele seçmiş olamaz, olsa bile rastgele seçilen bu yeri biliyor demektir. Burayı biliyorsa ya daha önce geldi ve rastgele gördü ya da burada onu bağlayan bir şey var. Ki ben ikinci şıkka daha yakınım. Katil olan kişiler genellikle cinayet mahalline tekrar uğrar derler fakat bu hepsi için geçerli değildir. Bunca yıllık dedektifliğime dayanarak şunu söyleyebilirim ki, katil birbiriyle bağlantılı birkaç kişiyi öldürüyorsa aralarında mutlaka bir olay oluyor ve katilin dolaştığı konumlar bu insanların hayatlarıyla bağlantılı oluyor. Yani aslında uzakta aramamak gerekiyor, bunca senede gördüğüm olayların yüzde doksanı bu şekildi. En başa dönmem gerektiğini hissediyorum, o tarihe, o ölüm anlarına, ölenlerin yakınları olan insanlara... İşin ilginç yanı bu insanların ailelerinden çok iş arkadaşları var. Ne Levent Kötekli'nin ne de Meltem Ersoy'un ailesinden kimse yok, bir tek ablası Melek Hanım var. Arkadaşı Önem Hanımın ailesi yurt dışındaydı ve kendisinin çok fazla arkadaşı da yokmuş. Bu yüzden aslında çok insanla muhatap değiliz, az insan hızlı çözüm demektir ve başa dönüp iyice odaklanırsam bu işi rahat çözeceğime eminim. Öncelikle şu köyden ayrılmam gerekiyor. Ben bu düşüncedeyken Neşet Bey sanki içimi okumuş gibi anlaşılan burada işimiz bitti dedi. Bana arabama kadar eşlik ederken ne zaman istersem gelebileceğimi, bana her zaman yardım edebileceğini, üstelik bundan çok mutlu olacağını söyleyip durdu. Ben de tabi ki diyerek geçiştirdim, bir an önce tek başıma, sakin kafayla düşünmem gerekiyordu. Arabama bindiğimle çalıştırmam bir oldu ve Neşet Bey'e el sallayarak oradan uzaklaştım. Hava kararmıştı ve benim kaç saattir telefonuma bakmadığım aklımda geldi, cebimden çıkardım ve ekrana dokundum. Ender aramıştı, şaşkınlıktan karşı şeride geçiyordum. Hemen arabayı sağa çekip durdurdum, ellerim titrediği için geri ara tuşuna basmam birkaç saniyemi aldı ama sonunda başardım. Çalıyordu ve ben ilk tepkimin ne olacağını kestiremiyordum, sonunda açtı.

"Alo Sedef?"

"Ender? Neredesin, ne yapıyorsun, neden hiç aramadın, ne oluyor?"

"Sakin ol Sedef ben iyiyim, evime geldim istersen buraya gel burada konuşalım."

"Nasıl yani şu an iyi misin?"

"Evet, kesinlikle harikayım ve evimde uzanmaktayım. Hadi neredeysen buraya gel."

"Tamam, hemen geliyorum."

Kapatır kapatmaz gaza bastım, hızla ilerlerken hiçbir şey düşünmüyordum, sadece Ender'in bana anlatacaklarını merak ediyordum. İçim o kadar rahatlamıştı ki, hayatımda bu kadar hafiflediğimi hatırlamıyorum.

Ender'in evinde geldiğimde arabamı hemen önüne park edip indim, kaldırımda koşarak kapısının önüne geldim ve zile bastım. Açar açmaz tüm sinirimi unutup ona hızla sarıldım, kendisi de aynı şekilde tepki verdi, ayrıca biraz da mahcup görünüyordu. Beni içeri aldı ve günlerce beklediğim o diyalog gerçekleşti.